Ο Ιεχωβά έδωσε στον Ιεζεκιήλ ένα άγγελμα ελπίδας το οποίο υποσχόταν την ενοποίηση του έθνους του Ισραήλ μετά την αποκατάστασή του στην Υποσχεμένη Γη. Εκείνο το άγγελμα προλέγει επίσης την ενοποίηση του λαού του Θεού που άρχισε να λαβαίνει χώρα στη διάρκεια των τελευταίων ημερών.

Ο Ιεχωβά είπε στον προφήτη του τον Ιεζεκιήλ να γράψει πάνω σε δύο ραβδιά. Στο ένα ραβδί έπρεπε να γράψει: «Για τον Ιούδα και για τους γιους του Ισραήλ, τους συντρόφους του» και στο άλλο: «Για τον Ιωσήφ, το ραβδί του Εφραΐμ, και όλο τον οίκο του Ισραήλ, τους συντρόφους του». Τα δύο ραβδιά θα γίνονταν «μόνο ένα ραβδί» στο χέρι του Ιεζεκιήλ.​—Ιεζ. 37:15-17.

 Τι αντιπροσωπεύει ο όρος «Εφραΐμ»; Ο πρώτος βασιλιάς του βόρειου δεκάφυλου βασιλείου, ο Ιεροβοάμ, ήταν από τη φυλή του Εφραΐμ, η οποία είχε γίνει η κυρίαρχη φυλή. (Δευτ. 33:13, 17· 1 Βασ. 11:26) Αυτή η φυλή προήλθε από τον γιο του Ιωσήφ τον Εφραΐμ. (Αριθ. 1:32, 33) Ο Ιωσήφ είχε λάβει ειδική ευλογία από τον πατέρα του, τον Ιακώβ. Επομένως, ήταν κατάλληλο να αποκαλείται «ραβδί του Εφραΐμ» το ραβδί που αντιπροσώπευε το δεκάφυλο βασίλειο. Όταν ο Ιεζεκιήλ κατέγραψε την προφητεία σχετικά με τα δύο ραβδιά, το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ είχε προ πολλού αιχμαλωτιστεί από τους Ασσυρίους το 740 Π.Κ.Χ. (2 Βασ. 17:6) Ως εκ τούτου, η πλειονότητα εκείνων των Ισραηλιτών είχαν ήδη διασκορπιστεί τότε σε όλη τη Βαβυλωνιακή Αυτοκρατορία, η οποία είχε εκτοπίσει την Ασσυριακή Αυτοκρατορία.

Το 607 Π.Κ.Χ., το νότιο δίφυλο βασίλειο και ίσως τυχόν εναπομείναντες από το βόρειο βασίλειο οδηγήθηκαν σε εξορία στη Βαβυλώνα. Οι βασιλιάδες στη γραμμή του Ιούδα είχαν κυβερνήσει αυτές τις δύο φυλές, και το ιερατείο συνδεόταν μαζί τους, εφόσον οι ιερείς υπηρετούσαν στον ναό της Ιερουσαλήμ. (2 Χρον. 11:13, 14· 34:30) Επομένως, ήταν κατάλληλο το γεγονός ότι το δίφυλο βασίλειο θα αντιπροσωπευόταν από το ραβδί που ήταν «για τον Ιούδα».

Πότε ενώθηκαν αυτά τα δύο συμβολικά ραβδιά; Αυτό συνέβη όταν οι Ισραηλίτες επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ για να ανοικοδομήσουν τον ναό το 537 Π.Κ.Χ. Εκπρόσωποι τόσο του δίφυλου όσο και του δεκάφυλου βασιλείου επέστρεψαν μαζί από την εξορία. Δεν υπήρχε πια διαίρεση ανάμεσα στους γιους του Ισραήλ. (Ιεζ. 37:21, 22) Και πάλι, οι Ισραηλίτες λάτρευαν τον Ιεχωβά ενωμένα. Αυτή η συμφιλίωση είχε επίσης προλεχθεί από τους προφήτες Ησαΐα και Ιερεμία.​—Ησ. 11:12, 13· Ιερ. 31:1, 6, 31.

Ποια σημαντική αλήθεια για την αγνή λατρεία τονίζει αυτή η προφητεία; Την εξής: Ο Ιεχωβά θα κάνει τους λάτρεις του να «γίνουν ένα». (Ιεζ. 37:18, 19) Έχει βγει αληθινή αυτή η υπόσχεση για ενότητα στην εποχή μας; Ναι. Αρχικά, η προφητεία άρχισε να εκπληρώνεται το 1919, όταν ο λαός του Θεού σταδιακά αναδιοργανώθηκε και επανενώθηκε. Οι προσπάθειες που έκανε ο Σατανάς για να τους διαιρέσει μόνιμα είχαν ανατραπεί.

Εκείνον τον καιρό, η πλειονότητα όσων είχαν επανενωθεί διακρατούσαν την ελπίδα να γίνουν βασιλιάδες και ιερείς στον ουρανό μαζί με τον Ιησού. (Αποκ. 20:6) Συμβολικά μιλώντας, αυτοί ήταν σαν το ραβδί για τον Ιούδα. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου, όλο και περισσότεροι από αυτούς που είχαν την επίγεια ελπίδα άρχισαν να ενώνονται με εκείνους τους πνευματικούς Ιουδαίους. (Ζαχ. 8:23) Αυτοί ήταν σαν το ραβδί για τον Ιωσήφ, και δεν είχαν την ελπίδα να κυβερνήσουν με τον Χριστό.

Ενωμένα, και οι δύο ομάδες υπηρετούν μαζί σήμερα ως λαός του Ιεχωβά υπό έναν Βασιλιά, τον Ιησού Χριστό, ο οποίος αποκαλείται προφητικά «ο Δαβίδ ο υπηρέτης μου». (Ιεζ. 37:24, 25) Ο Ιησούς προσευχήθηκε για τους ακολούθους του “να είναι όλοι ένα, όπως ο Πατέρας του είναι σε ενότητα με εκείνον και εκείνος είναι σε ενότητα με τον Πατέρα του”. * (Ιωάν. 17:20, 21) Ο Ιησούς προείπε επίσης ότι το μικρό ποίμνιο των χρισμένων ακολούθων του θα “γινόταν ένα ποίμνιο” με τα «άλλα πρόβατά» του. Όλοι αυτοί θα βρίσκονταν υπό “έναν ποιμένα”. (Ιωάν. 10:16) Πόσο ωραία περιγράφουν τα λόγια του Ιησού την πνευματική ενότητα του λαού του Ιεχωβά σήμερα ανεξαρτήτως της ελπίδας που έχουν για το μέλλον!