Ερωτήσεις από Αναγνώστες

Υπάρχει ελπίδα ανάστασης για ένα βρέφος που πεθαίνει στη μήτρα της μητέρας του;

Όσοι δεν έχουν υποστεί ποτέ την απώλεια ενός αγέννητου βρέφους κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί να δυσκολεύονται να φανταστούν τα αισθήματα εκείνων που έχουν ζήσει αυτή την εμπειρία. Μερικοί γονείς θλίβονται πάρα πολύ για τα παιδιά που χάνουν με αυτόν τον τρόπο. Κάποια μητέρα έχασε πέντε παιδιά προτού αυτά γεννηθούν. Αργότερα, είχε τη χαρά να μεγαλώσει δύο υγιείς γιους. Εντούτοις, θυμόταν την κάθε απώλεια. Μέχρι το τέλος της ζωής της, ήξερε ακριβώς πόσο χρονών θα ήταν τα μωρά που είχε γεννήσει νεκρά ή είχε αποβάλει, αν αυτά είχαν ζήσει. Μπορούν άραγε οι Χριστιανοί που υπέστησαν τέτοια απώλεια να ελπίζουν βάσιμα στο ότι η ανάσταση θα επαναφέρει αυτό που έχασαν;

Η απλή απάντηση σε αυτή την ερώτηση είναι ότι δεν γνωρίζουμε. Η Γραφή δεν μιλάει πουθενά ευθέως για ανάσταση βρεφών που γεννήθηκαν νεκρά ή χάθηκαν μέσω αποβολής. Ωστόσο, ο Λόγος του Θεού περιέχει αρχές οι οποίες σχετίζονται με αυτή την ερώτηση και μπορούν να προσφέρουν κάποια παρηγοριά.

Ας εξετάσουμε δύο σχετικές ερωτήσεις. Πρώτον: από την άποψη του Ιεχωβά, πότε αρχίζει η ζωή ενός ανθρώπου​—κατά τη σύλληψη ή κατά τη γέννηση; Δεύτερον: πώς βλέπει ο Ιεχωβά τα αγέννητα βρέφη​—ως ξεχωριστά άτομα ή απλώς ως συγκεντρώσεις κυττάρων και ιστού στη μήτρα της γυναίκας; Οι Γραφικές αρχές δίνουν σαφείς απαντήσεις και στις δύο αυτές ερωτήσεις.

Ο Μωσαϊκός Νόμος αποκάλυψε σαφώς ότι η ζωή αρχίζει, όχι κατά τη γέννηση, αλλά πολύ νωρίτερα. Με ποιον τρόπο το έκανε αυτό; Κατέδειξε ότι η θανάτωση ενός εμβρύου μπορούσε να επισύρει τη θανατική ποινή. Προσέξτε τον εξής νόμο: «Πρέπει να δώσεις ψυχή αντί ψυχής». * (Έξοδ. 21:22, 23) Επομένως, το αγέννητο παιδί που βρίσκεται στη μήτρα είναι ζωντανό και αποτελεί ζωντανή ψυχή. Η κατανόηση αυτής της αιώνιας αλήθειας βοηθάει εκατομμύρια Χριστιανούς να απορρίπτουν την έκτρωση, θεωρώντας την σοβαρή αμαρτία εναντίον του Θεού.

Ομολογουμένως, το αγέννητο παιδί είναι ζωντανό, αλλά πόση αξία αποδίδει ο Ιεχωβά σε αυτή τη ζωή; Ο προαναφερόμενος νόμος απαιτούσε να θανατώνεται ο ενήλικος που προκαλούσε το θάνατο ενός αγέννητου παιδιού. Σαφώς, λοιπόν, η ζωή ενός αγέννητου παιδιού έχει μεγάλη αξία στα μάτια του Θεού. Επιπλέον, αρκετές Γραφικές περικοπές αποκαλύπτουν ότι ο Ιεχωβά βλέπει τα αγέννητα βρέφη ως ξεχωριστά άτομα. Παραδείγματος χάρη, ο Βασιλιάς Δαβίδ είπε υπό θεϊκή έμπνευση για τον Ιεχωβά: «Με κράτησες καλυμμένο στην κοιλιά της μητέρας μου. . . . Τα μάτια σου με είδαν όταν ήμουν έμβρυο, και στο βιβλίο σου ήταν καταγραμμένα όλα τα μέρη μου, όσον αφορά τις ημέρες κατά τις οποίες σχηματίζονταν».​—Ψαλμ. 139:13-16· Ιώβ 31:14, 15.

Ο Ιεχωβά βλέπει επίσης ότι τα αγέννητα βρέφη διαθέτουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και ότι μπορεί να έχουν πολλές δυνατότητες για το μέλλον. Ενώ η Ρεβέκκα, η σύζυγος του Ισαάκ, ήταν έγκυος έχοντας δίδυμα, ο Ιεχωβά είπε μια προφητεία για τα δύο αγόρια που πάλευαν στην κοιλιά της, υποδηλώνοντας ότι έβλεπε ήδη σε αυτά κάποια χαρακτηριστικά τα οποία θα είχαν ευρύτερες συνέπειες.​—Γέν. 25:22, 23· Ρωμ. 9:10-13.

Ενδιαφέρουσα είναι επίσης η περίπτωση του Ιωάννη του Βαφτιστή. Η αφήγηση του Ευαγγελίου λέει: «Όταν η Ελισάβετ άκουσε το χαιρετισμό της Μαρίας, το βρέφος στην κοιλιά της σκίρτησε· και η Ελισάβετ γέμισε άγιο πνεύμα». (Λουκ. 1:41) Περιγράφοντας αυτό το περιστατικό, ο γιατρός Λουκάς χρησιμοποίησε στο πρωτότυπο κείμενο τη λέξη βρέφος, η οποία θα μπορούσε να αναφέρεται είτε σε ένα έμβρυο είτε σε ένα μωρό που είχε γεννηθεί. Χρησιμοποίησε την ίδια λέξη για να αναφερθεί στον Ιησού όταν ήταν μωρό στη φάτνη.​—Λουκ. 2:12, 16· 18:15.

Κατά συνέπεια, μήπως μας δίνει η Γραφή βάση  για να διαφοροποιήσουμε το βρέφος που βρίσκεται στη μήτρα από εκείνο που έχει πάρει την πρώτη του αναπνοή; Δεν φαίνεται να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Και αυτό συμφωνεί με τα ευρήματα της σύγχρονης επιστήμης. Για παράδειγμα, οι ερευνητές έχουν μάθει ότι το βρέφος που βρίσκεται στη μήτρα είναι σε θέση να αντιλαμβάνεται εξωτερικά ερεθίσματα και να αντιδρά σε αυτά. Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο που η μέλλουσα μητέρα αναπτύσσει έναν τόσο στενό δεσμό με το παιδί το οποίο μεγαλώνει μέσα της.

Όταν έρχεται τελικά το βρέφος, η χρονική στιγμή της γέννησης μπορεί να φαίνεται αρκετά ιδιάζουσα. Σκεφτείτε το εξής παράδειγμα: Μια μητέρα γεννάει πρόωρα ένα ζωντανό βρέφος, το οποίο πεθαίνει ύστερα από λίγες ημέρες. Μια άλλη μητέρα ολοκληρώνει την κύηση, αλλά το παιδί πεθαίνει λίγο πριν γεννηθεί. Μήπως η πρώτη μητέρα μπορεί να ελπίζει ότι το παιδί της θα αναστηθεί απλώς και μόνο επειδή συνέπεσε να το γεννήσει πρόωρα, ενώ η δεύτερη μητέρα δεν έχει καμιά τέτοια ελπίδα;

Συνοψίζοντας, λοιπόν, η Γραφή διδάσκει σαφώς ότι η ζωή αρχίζει κατά τη σύλληψη και ότι ο Ιεχωβά βλέπει το αγέννητο παιδί ως ξεχωριστό και πολύτιμο άτομο. Υπό το φως αυτών των Γραφικών αληθειών, μερικοί ίσως θεωρούν ότι είναι ασυνεπές να ισχυριστεί κανείς πως δεν υπάρχει ελπίδα ανάστασης για το αγέννητο παιδί που πεθαίνει. Ίσως μάλιστα πιστεύουν ότι ένας τέτοιος ισχυρισμός υπονομεύει τη Γραφική μας θέση κατά της έκτρωσης, η οποία βασίζεται κατά κύριο λόγο σε αυτές ακριβώς τις αλήθειες.

Στο παρελθόν, αυτό το περιοδικό ήγειρε κάποια ερωτήματα πρακτικής φύσης τα οποία φαίνεται ότι θέτουν υπό αμφισβήτηση την πιθανότητα να αναστηθούν τα παιδιά που πέθαναν προτού γεννηθούν. Για παράδειγμα, θα εισαγάγει ο Θεός ακόμη και ένα μερικώς αναπτυγμένο έμβρυο στη μήτρα μιας γυναίκας στον Παράδεισο; Ωστόσο, έπειτα από περαιτέρω μελέτη και στοχασμό με προσευχή, το Κυβερνών Σώμα έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτού του είδους οι ανησυχίες δεν αφορούν στην ουσία την ελπίδα της ανάστασης. Ο Ιησούς είπε: «Τα πάντα είναι δυνατά για τον Θεό». (Μάρκ. 10:27) Η εμπειρία του ίδιου του Ιησού κατέδειξε πόσο αληθινή είναι αυτή η δήλωση. Η δική του ζωή μεταφέρθηκε από τον ουρανό στη μήτρα μιας νεαρής παρθένας​—πράγμα που ασφαλώς φαινόταν εντελώς αδύνατο από ανθρώπινη άποψη.

Μήπως όλα αυτά σημαίνουν, λοιπόν, πως η Γραφή διδάσκει ότι τα παιδιά που χάνονται προτού γεννηθούν θα αναστηθούν; Τονίζουμε ότι η Γραφή δεν απαντάει ευθέως σε αυτό το ερώτημα, και επομένως δεν υπάρχει βάση για να είμαστε εμείς οι άνθρωποι δογματικοί στο συγκεκριμένο ζήτημα. Το θέμα αυτό μπορεί να δώσει την αφορμή για πλήθος ερωτήσεων. Φαίνεται, όμως, ότι στην πραγματικότητα το καλύτερο είναι να αποφεύγουμε τις εικασίες. Αυτό που γνωρίζουμε είναι το εξής: Το ζήτημα βρίσκεται στα χέρια του Ιεχωβά Θεού, ο οποίος αφθονεί σε στοργική καλοσύνη και έλεος. (Ψαλμ. 86:15) Αναμφίβολα, η εγκάρδια επιθυμία του είναι να εξουδετερώσει το θάνατο μέσω της ανάστασης. (Ιώβ 14:14, 15) Μπορούμε να είμαστε πεπεισμένοι ότι αυτός κάνει πάντοτε το ορθό. Θα γιατρέψει τις πολλές πληγές που μας έχει προξενήσει η ζωή σε αυτό το πονηρό σύστημα πραγμάτων, καθώς κατευθύνει στοργικά τον Γιο του ώστε να «διαλύσει τα έργα του Διαβόλου».​—1 Ιωάν. 3:8.

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Ο Ιεχωβά θα γιατρέψει τον πόνο από όλες τις οδυνηρές εμπειρίες