ΗΤΑΝ αρχές καλοκαιριού του 1970. Βρισκόμουν ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι του Γενικού Νοσοκομείου Βάλεϊ Φορτζ, στο Φοίνιξβιλ της Πενσυλβανίας, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ένας νοσοκόμος μού έπαιρνε την πίεση κάθε μισή ώρα. Ήμουν ένας 20χρονος στρατιώτης που υπέφερε από κάποια σοβαρή μολυσματική ασθένεια. Ο νοσοκόμος, ο οποίος ήταν λίγα χρόνια μεγαλύτερός μου, φαινόταν ανήσυχος. Καθώς η πίεσή μου ολοένα και έπεφτε, του είπα: «Δεν έχεις δει ποτέ σου κάποιον να πεθαίνει, ε;» Εκείνος χλώμιασε και μου είπε: «Όχι, ποτέ μου».

Εκείνες τις στιγμές, το μέλλον μου έμοιαζε δυσοίωνο. Αλλά πώς βρέθηκα στο νοσοκομείο; Θα ήθελα να σας πω μερικά πράγματα για τη ζωή μου.

Αρρώστησα ενώ υπηρετούσα ως νοσηλευτής χειρουργείου στον πόλεμο του Βιετνάμ. Μου άρεσε να βοηθάω τους αρρώστους και τους τραυματίες και ήθελα να γίνω χειρουργός. Έφτασα στο Βιετνάμ τον Ιούλιο του 1969. Όπως κάθε νεοφερμένος, έτσι και εγώ είχα στη διάθεσή μου μία εβδομάδα για να προσαρμοστώ στην αλλαγή της ώρας και στην έντονη ζέστη.

Λίγο καιρό αφότου παρουσιάστηκα στη χειρουργική μονάδα όπου θα υπηρετούσα, στο Δέλτα του ποταμού Μεκόνγκ, στο Ντονγκ Ταμ, έφτασε ένα σμήνος με ελικόπτερα γεμάτα με θύματα του πολέμου. Μόλις το είδα θέλησα να βοηθήσω, καθώς ήμουν ένθερμος πατριώτης και αγαπούσα τη δουλειά. Ετοίμασαν τους τραυματίες και τους μετέφεραν βιαστικά σε μικρά, μεταλλικά κοντέινερ που είχαν κλιματισμό και χρησίμευαν ως χειρουργεία. Ένας χειρουργός, ένας αναισθησιολόγος και δύο νοσηλευτές στριμώχνονταν σε αυτόν τον μικροσκοπικό χώρο και έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν για να σώσουν ζωές. Παρατήρησα ότι στα ελικόπτερα υπήρχε κάποιου είδους φορτίο μέσα σε μεγάλους, μαύρους σάκους, το οποίο δεν είχαν ξεφορτώσει. Μου είπαν ότι οι σάκοι περιείχαν ανθρώπινα μέλη από στρατιώτες που διαμελίστηκαν εξαιτίας εκρήξεων στη μάχη. Αυτές ήταν οι πρώτες μου εικόνες από τον πόλεμο.

Όταν ήμουν νεαρός, είχα κάποια επαφή με την αλήθεια που δίδασκαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Η αγαπημένη μου μητέρα μελετούσε την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες, αλλά δεν προόδευσε μέχρι το βάφτισμα. Μου άρεσε πολύ να κάθομαι και εγώ στη μελέτη της. Περίπου εκείνον τον καιρό, πέρασα  έξω από μια Αίθουσα Βασιλείας μαζί με τον πατριό μου. «Τι είναι εδώ;» τον ρώτησα. Εκείνος μου απάντησε: «Μη διανοηθείς ούτε καν να πλησιάσεις αυτούς τους ανθρώπους!» Επειδή τον αγαπούσα και τον εμπιστευόμουν, ακολούθησα τη συμβουλή του. Έτσι λοιπόν, έχασα κάθε επαφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Όταν επέστρεψα από το Βιετνάμ, ένιωσα την ανάγκη να συμπεριλάβω τον Θεό στη ζωή μου. Οι οδυνηρές αναμνήσεις με είχαν καταρρακώσει. Φαινόταν ότι κανείς δεν καταλάβαινε πραγματικά τι γινόταν στο Βιετνάμ. Θυμάμαι ότι υπήρχαν διαδηλωτές που αποκαλούσαν τους Αμερικανούς στρατιώτες δολοφόνους βρεφών, επειδή είχαν γίνει καταγγελίες ότι στον πόλεμο σφαγιάζονταν αθώα παιδιά.

Για να ικανοποιήσω την πνευματική μου πείνα, άρχισα να πηγαίνω σε διάφορες εκκλησίες. Πάντα ένιωθα αγάπη για τον Θεό, αλλά όσα έβλεπα σε εκείνες τις εκκλησίες δεν με εντυπωσίαζαν. Τελικά, βρέθηκα σε μια Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Ντελρέι Μπιτς, στη Φλόριντα. Ήταν μια Κυριακή του Φεβρουαρίου του 1971.

Όταν μπήκα, η δημόσια ομιλία κόντευε να τελειώσει, και έτσι έμεινα για τη μελέτη της Σκοπιάς. Δεν θυμάμαι ποιο θέμα εξεταζόταν, αλλά θυμάμαι ακόμα τα μικρά παιδιά να γυρίζουν τις σελίδες της Γραφής τους για να βρουν τα εδάφια. Αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση! Άκουγα με προσοχή και παρατηρούσα. Καθώς έφευγα, με πλησίασε ένας αξιαγάπητος αδελφός γύρω στα 80. Το όνομά του ήταν Τζιμ Γκάρντνερ. Μου πρόσφερε ένα βιβλίο με τίτλο Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή και με ρώτησε: «Θα ήθελες να το πάρεις;» Κανονίσαμε να συναντηθούμε την Πέμπτη το πρωί για να κάνουμε την πρώτη μας Γραφική μελέτη.

Το βράδυ εκείνης της Κυριακής δούλευα. Είχα προσληφθεί σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο στο Μπόκα Ρατόν της Φλόριντα, και εργαζόμουν στο τμήμα επειγόντων περιστατικών. Η βάρδιά μου ήταν από τις 11:00 μ.μ. ως τις 7:00 π.μ. Ήταν μια ήσυχη νύχτα και έτσι διάβαζα το βιβλίο Αλήθεια. Μια προϊσταμένη με πλησίασε, το άρπαξε από τα χέρια μου, κοίταξε το εξώφυλλο και φώναξε: «Δεν πιστεύω να γίνεις και εσύ σαν αυτούς!» Πήρα από τα χέρια της το βιβλίο μου και είπα: «Είμαι ακόμα στη μέση αλλά, από ό,τι φαίνεται, μάλλον θα γίνω!» Δεν μου ξαναείπε τίποτα, και εκείνο το βράδυ το διάβασα όλο.

Ξεκίνησα τη Γραφική μου μελέτη ρωτώντας τον αδελφό Γκάρντνερ: «Λοιπόν, τι θα μελετήσουμε;» Εκείνος μου απάντησε: «Το βιβλίο που σου έδωσα». «Μα το έχω διαβάσει», του είπα. «Ωραία», μου αποκρίθηκε εκείνος καλοσυνάτα, «ας εξετάσουμε για λίγο το πρώτο κεφάλαιο». Έμεινα έκπληκτος βλέποντας πόσα μου είχαν διαφύγει. Με παρότρυνε να βρω πολλά εδάφια από τη Γραφή μου, μια Μετάφραση Βασιλέως Ιακώβου. Επιτέλους, μάθαινα για τον αληθινό Θεό, τον Ιεχωβά. Εκείνο το πρωί, ο αδελφός Γκάρντνερ, τον οποίο αποκαλούσα χαϊδευτικά Τζιμ, μελέτησε μαζί μου τρία κεφάλαια από το βιβλίο Αλήθεια. Έκτοτε, κάθε Πέμπτη πρωί, μελετούσαμε μαζί τρία κεφάλαια. Απολάμβανα πολύ εκείνες τις μελέτες. Τι προνόμιο ήταν για εμένα να διδάσκομαι από έναν χρισμένο αδελφό που είχε γνωρίσει προσωπικά τον Κάρολο Τ. Ρώσσελ!

 Έπειτα από μερικές εβδομάδες, έγινα ευαγγελιζόμενος των καλών νέων. Ο Τζιμ με βοήθησε να αντιμετωπίσω όλα όσα με ανησυχούσαν, όπως τις δυσκολίες της διακονίας από σπίτι σε σπίτι. (Πράξ. 20:20) Καθώς συνεργαζόταν μαζί μου, άρχισα να απολαμβάνω το έργο κηρύγματος. Μέχρι σήμερα θεωρώ αυτό το έργο το μεγαλύτερο προνόμιό μου. Τι υπέροχο που είναι να είμαστε συνεργάτες του Θεού!—1 Κορ. 3:9.

Επιτρέψτε μου, τώρα, να σας μιλήσω για κάτι πολύ προσωπικό—την πρώτη μου αγάπη για τον Ιεχωβά. (Αποκ. 2:4) Αυτή με έχει βοηθήσει να αντιμετωπίσω τις οδυνηρές αναμνήσεις του πολέμου και πολλές άλλες δοκιμασίες.—Ησ. 65:17.

Θυμάμαι μια ξεχωριστή μέρα την άνοιξη του 1971. Πριν από λίγο καιρό, είχα αναγκαστεί να φύγω από το διαμέρισμα που μου είχαν παραχωρήσει οι γονείς μου. Ο πατριός μου δεν σκόπευε να αφήσει έναν Μάρτυρα του Ιεχωβά να μείνει σε δικό του σπίτι! Εκείνη την εποχή, δεν είχα πολλά χρήματα. Το νοσοκομείο με πλήρωνε κάθε δύο εβδομάδες, και μόλις είχα ξοδέψει το μεγαλύτερο μέρος του μισθού μου για να αγοράσω καλά ρούχα ώστε να συμμετέχω στη διακονία και να εκπροσωπώ τον Ιεχωβά ευπρεπώς. Είχα μερικά χρήματα στην άκρη, αλλά ήταν σε κάποια τράπεζα στο Μίσιγκαν, την πολιτεία όπου μεγάλωσα. Έτσι λοιπόν, χρειάστηκε να μείνω στο αυτοκίνητό μου για μερικές μέρες. Ξυριζόμουν και πλενόμουν στις τουαλέτες των βενζινάδικων.

Μια από εκείνες τις μέρες, έφτασα στην Αίθουσα Βασιλείας περίπου δυο ώρες πριν από τη συνάθροιση για υπηρεσία αγρού. Μόλις είχα τελειώσει τη βάρδιά μου στο νοσοκομείο. Έτσι όπως καθόμουν μέσα στο αυτοκίνητό μου πίσω από την αίθουσα, όπου δεν με έβλεπε κανείς, ένιωσα να με κατακλύζουν οι αναμνήσεις από το Βιετνάμ—η οσμή της καμένης  ανθρώπινης σάρκας και η θέα του αιματοκυλίσματος. Μέσα στο μυαλό μου μπορούσα να ακούσω και να δω ολοζώντανα νεαρούς άντρες να με ρωτούν ικετευτικά: «Θα τα καταφέρω; Θα τα καταφέρω;» Ήξερα ότι θα πέθαιναν, αλλά έκανα ό,τι μπορούσα για να τους παρηγορήσω και για να μη διαβάσουν στα μάτια μου την αλήθεια. Έτσι όπως ήμουν καθισμένος εκεί, αισθάνθηκα να με κυριεύουν τα συναισθήματα.

Καθώς τα δάκρυα κυλούσαν σαν ποτάμι στο πρόσωπό μου, προσευχήθηκα στον Θεό. (Ψαλμ. 56:8) Άρχισα να κάνω βαθιές σκέψεις γύρω από την ελπίδα της ανάστασης. Και τότε κατάλαβα: Μέσω της ανάστασης, ο Ιεχωβά Θεός θα διορθώσει τη βλάβη από όλο εκείνο το μακελειό που είχα δει και θα γιατρέψει τον συναισθηματικό πόνο τον οποίο βιώσαμε εγώ και τόσοι άλλοι. Θα επαναφέρει εκείνους τους νεαρούς άντρες στη ζωή, και θα έχουν την ευκαιρία να μάθουν την αλήθεια σχετικά με αυτόν. (Πράξ. 24:15) Εκείνη τη στιγμή, η καρδιά μου πλημμύρισε από αγάπη για τον Ιεχωβά η οποία έφτασε στα κατάβαθα της ψυχής μου. Αυτή η μέρα παραμένει ξεχωριστή για εμένα. Από τότε κάνω το καλύτερο που μπορώ, ειδικά όταν αντιμετωπίζω δοκιμασίες και δυσκολίες, ώστε να μη χάσω ποτέ την πρώτη μου αγάπη για τον Ιεχωβά.

Στον πόλεμο, οι άνθρωποι κάνουν φρικτά πράγματα, και εγώ δεν αποτέλεσα εξαίρεση. Αλλά κάτι που με έχει βοηθήσει είναι να στοχάζομαι δύο από τις αγαπημένες μου περικοπές. Η πρώτη είναι τα εδάφια Αποκάλυψη 12:10, 11, όπου αναφέρεται ότι ο Διάβολος νικιέται όχι απλώς χάρη στον λόγο της μαρτυρίας μας αλλά και χάρη στο αίμα του Αρνιού. Η δεύτερη είναι το εδάφιο Γαλάτες 2:20, που με έχει βοηθήσει να συνειδητοποιήσω ότι ο Χριστός Ιησούς πέθανε «για εμένα». Ο Ιεχωβά κοιτάζει εμένα μέσω του αίματος του Ιησού και με έχει συγχωρήσει για όσα έχω κάνει. Αυτό μου επιτρέπει να έχω καθαρή συνείδηση και με υποκινεί να κάνω ό,τι είναι δυνατόν για να βοηθήσω και άλλους να γνωρίσουν την αλήθεια σχετικά με τον ελεήμονα Θεό μας, τον Ιεχωβά!—Εβρ. 9:14.

Αναπολώντας τη ζωή μου, νιώθω ευγνώμων επειδή ο Ιεχωβά πάντοτε με φρόντιζε. Για παράδειγμα, την ίδια μέρα που ο Τζιμ έμαθε πως έμενα στο αυτοκίνητό μου, με έφερε σε επαφή με κάποια αδελφή που είχε μια πανσιόν. Πιστεύω ειλικρινά ότι ο Ιεχωβά χρησιμοποίησε τον Τζιμ και εκείνη την αγαπητή αδελφή ώστε να μου προμηθεύσει ένα όμορφο μέρος για να μείνω. Πόσο καλός είναι ο Ιεχωβά! Φροντίζει τους πιστούς λάτρεις του.

Τον Μάιο του 1971, χρειάστηκε να πάω στο Μίσιγκαν για κάποιες υποχρεώσεις. Προτού φύγω από την Εκκλησία Ντελρέι Μπιτς, στη Φλόριντα, γέμισα το πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου μου με έντυπα, και έπειτα πήρα τον Αυτοκινητόδρομο 75 και κατευθύνθηκα βόρεια. Πριν ακόμα βγω από τη γειτονική πολιτεία της Τζόρτζια, το πορτ μπαγκάζ είχε αδειάσει. Κήρυξα με ζήλο τα καλά νέα της Βασιλείας σε ό,τι μέρος μπορείτε να φανταστείτε. Σταμάτησα και κήρυξα σε φυλακές και έδωσα περιοδικά ακόμα και σε κάποιους άντρες στις τουαλέτες σταθμών εξυπηρέτησης αυτοκινήτων. Μέχρι σήμερα, αναρωτιέμαι αν φύτρωσε ποτέ κάποιος από τους σπόρους που φύτεψα τότε.—1 Κορ. 3:6, 7.

Ωστόσο, πρέπει να παραδεχτώ πως, όταν πρωτογνώρισα την αλήθεια, δεν με χαρακτήριζε η διακριτικότητα, ιδίως όταν μιλούσα στους στενούς συγγενείς μου. Επειδή η πρώτη μου αγάπη για τον Ιεχωβά έκαιγε πολύ δυνατά μέσα μου, τους κήρυττα με τόλμη αλλά έλεγα τα πράγματα ωμά. Αγαπάω πολύ τα αδέλφια μου, τον Τζον και τον Ρον, και όταν τους μιλούσα για την αλήθεια γινόμουν πιεστικός. Αργότερα χρειάστηκε να ζητήσω συγνώμη για τον άκομψο τρόπο μου. Εντούτοις, δεν έχω πάψει να προσεύχομαι ώστε να γνωρίσουν την αλήθεια. Στο μεταξύ, ο Ιεχωβά με έχει εκπαιδεύσει ώστε να μπορώ να κηρύττω και να διδάσκω με μεγαλύτερη διακριτικότητα.—Κολ. 4:6.

Ενώ θυμάμαι πάντα την αγάπη μου για τον Ιεχωβά, δεν ξεχνώ και τις άλλες αγάπες που έχω στη ζωή μου. Η δεύτερη μεγάλη αγάπη μου είναι η πολύτιμη σύζυγός μου, η Σούζαν. Ήξερα ότι ήθελα μια σύντροφο που θα με βοηθούσε να κάνω το έργο της Βασιλείας. Η Σούζαν είναι μια γυναίκα με ισχυρή πνευματικότητα. Θυμάμαι σαν τώρα μια μέρα που πήγα να τη δω ενόσω βρισκόμασταν στην περίοδο της στενής γνωριμίας. Καθόταν στην μπροστινή βεράντα του πατρικού της, στο Κράνστον του Ρόουντ Άιλαντ. Διάβαζε τη Σκοπιά και είχε δίπλα της τη Γραφή της. Εκείνο που με εντυπωσίασε ήταν ότι, ενώ διάβαζε ένα από τα δευτερεύοντα άρθρα, έβρισκε και τα εδάφια. Θυμάμαι ότι σκέφτηκα: “Τι πνευματική γυναίκα!” Παντρευτήκαμε τον Δεκέμβριο του 1971 και της είμαι ευγνώμων που όλα αυτά τα χρόνια έχει σταθεί στο πλευρό μου και με έχει στηρίξει. Αυτό που εκτιμώ ιδιαίτερα σε εκείνη είναι ότι αγαπάει τον Ιεχωβά ακόμα περισσότερο από ό,τι αγαπάει εμένα.

Η Σούζαν και εγώ ευλογηθήκαμε με δυο γιους, τον Τζέσι και τον Πολ. Ο Ιεχωβά ήταν μαζί τους καθώς μεγάλωναν. (1 Σαμ. 3:19) Το γεγονός ότι έκαναν την αλήθεια κτήμα τους φέρνει μεγάλη χαρά στη Σούζαν και σε εμένα. Συνεχίζουν να υπηρετούν τον Ιεχωβά επειδή θυμούνται τη δική τους πρώτη αγάπη για αυτόν. Ο καθένας τους είναι στην ολοχρόνια υπηρεσία πάνω από 20 χρόνια. Επίσης, είμαι περήφανος για τις δυο όμορφες νύφες μου, τη Στέφανι και τη Ρακέλ, τις οποίες θεωρώ κόρες μου. Και  οι δυο γιοι μου παντρεύτηκαν πνευματικές γυναίκες που αγαπούν τον Ιεχωβά Θεό με όλη τους την καρδιά και την ψυχή.—Εφεσ. 6:6.

Μετά το βάφτισμά μου, υπηρέτησα 16 χρόνια στο Ρόουντ Άιλαντ, όπου έκανα πολύτιμες φιλίες. Έχω πολλές υπέροχες αναμνήσεις από εξαιρετικούς πρεσβυτέρους με τους οποίους υπηρετήσαμε μαζί. Νιώθω επίσης ευγνωμοσύνη για διάφορους περιοδεύοντες επισκόπους—είναι πάρα πολλοί για να τους αναφέρω ονομαστικά—οι οποίοι με επηρέασαν θετικά. Τι μεγάλο προνόμιο είναι να συνεργάζεται κανείς με άντρες που έχουν διατηρήσει την πρώτη τους αγάπη για τον Ιεχωβά! Το 1987 μετακομίσαμε στη Βόρεια Καρολίνα για να υπηρετήσουμε εκεί όπου η ανάγκη ήταν μεγαλύτερη, δημιουργώντας και άλλες πολύτιμες φιλίες. *

Τον Αύγουστο του 2002, δεχτήκαμε με τη Σούζαν την πρόσκληση να γίνουμε μέλη της οικογένειας Μπέθελ στο Πάτερσον των Ηνωμένων Πολιτειών. Εγώ διορίστηκα στο Τμήμα Υπηρεσίας και εκείνη στο πλυντήριο. Της άρεσε πάρα πολύ αυτή η υπηρεσία! Κατόπιν, τον Αύγουστο του 2005, μου δόθηκε το προνόμιο να υπηρετήσω ως μέλος του Κυβερνώντος Σώματος. Αυτός ο διορισμός με έκανε να νιώσω πολύ ταπεινός. Η αγαπημένη μου σύζυγος αναρωτιόταν πώς θα μπορούσαμε να ανταποκριθούμε στην ευθύνη, στην εργασία και στα ταξίδια που περιλαμβάνονταν. Ποτέ δεν ένιωθε άνετα με τα αεροπλάνα, αλλά τώρα πετάμε πολύ συχνά! Η Σούζαν λέει ότι οι στοργικές συμβουλές από άλλες συζύγους μελών του Κυβερνώντος Σώματος την έχουν κάνει πιο αποφασισμένη να με στηρίζει με όλες της τις δυνάμεις. Και πράγματι με έχει στηρίξει, και την αγαπάω πολύ για αυτό.

Το γραφείο μου είναι γεμάτο με φωτογραφίες που σημαίνουν τόσο πολλά για εμένα! Μου θυμίζουν πόσο υπέροχη ζωή έχω απολαύσει. Έχω ήδη ανταμειφθεί με πολλούς θαυμάσιους τρόπους επειδή κάνω το καλύτερο που μπορώ ώστε να θυμάμαι την πρώτη μου αγάπη για τον Ιεχωβά!