Ένα Γράμμα από την Αϊτή

«Νιώθω Πολύ Προνομιούχα»

ΜΕΤΑ το σεισμό στην Αϊτή, στις 12 Ιανουαρίου 2010, δεν ήθελα ούτε να βλέπω τις εικόνες καταστροφής στις ειδήσεις. Στις 20 εκείνου του μήνα, μου τηλεφώνησε η αγαπημένη μου φίλη, η Κάρμεν, και μου πρότεινε να πάμε στην Αϊτή για να εργαστούμε εθελοντικά. Είχαμε γνωριστεί πριν από μερικά χρόνια, ενώ εργαζόμασταν εθελοντικά ως νοσοκόμες σε ένα εργοτάξιο οικοδόμησης Αίθουσας Βασιλείας. Έκτοτε, έχουμε προσφέρει τις υπηρεσίες μας και σε άλλα προγράμματα οικοδόμησης και έχουμε γίνει καλές φίλες.

Είπα στην Κάρμεν ότι μπορεί να μην τα έβγαζα πέρα στην Αϊτή ούτε από σωματική ούτε από ψυχολογική άποψη. Εκείνη μου θύμισε ότι ήμασταν καλό δίδυμο και είπε ότι θα μπορούσαμε να στηρίζουμε η μία την άλλη. Τα λόγια της με παρακίνησαν να τηλεφωνήσω στα κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Μίλησα με το άτομο που συντόνιζε την παροχή βοήθειας από τις Ηνωμένες Πολιτείες και ζήτησα να περιληφθώ στους εθελοντές. Ανέφερα και την Κάρμεν, λέγοντας ότι θα θέλαμε να εργαστούμε μαζί. Εκείνος μου είπε πως δεν ήταν σίγουρο ότι θα καλούσαν κάποια από τις δυο μας ή ότι θα εργαζόμασταν μαζί.

Συνέχισα, λοιπόν, την καθημερινότητά μου πιστεύοντας ότι δεν θα με καλούσαν. Τέσσερις μέρες μετά, τη Δευτέρα 25 του μήνα, μου τηλεφώνησαν από το Μπρούκλιν και με ρώτησαν αν μπορούσα να ταξιδέψω στην Αϊτή​—την επόμενη μέρα αν ήταν δυνατόν! Δεν πίστευα στα αφτιά μου. Υποσχέθηκα να κάνω ό,τι περνούσε από το χέρι μου. Κατ’ αρχάς, πήρα άδεια από την εργασία μου. Έπειτα, επικοινώνησα με την Κάρμεν και έμαθα ότι δεν την είχαν καλέσει επειδή δεν μιλάει γαλλικά. Ήμουν ενθουσιασμένη και συνάμα φοβισμένη. Στις 28 Ιανουαρίου, και αφού κατάφερα να βρω εισιτήριο, ταξίδεψα αεροπορικώς από τη Νέα Υόρκη στον Άγιο Δομίνικο της Δομινικανής Δημοκρατίας, η οποία συνορεύει με την Αϊτή.

Ένας νεαρός Μάρτυρας με πήγε με το αυτοκίνητο από το αεροδρόμιο στο τοπικό γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Εκείνη τη μέρα ήρθαν επίσης από τις Ηνωμένες Πολιτείες άλλες δύο νοσοκόμες και διανυκτερεύσαμε στο ίδιο δωμάτιο. Την επομένη, ταξιδέψαμε οδικώς εφτάμισι ώρες με προορισμό το γραφείο τμήματος της Αϊτής, στο Πορτ-ο-Πρενς.

Μόλις περάσαμε τα σύνορα της Αϊτής, είδαμε το μέγεθος της καταστροφής. Ήταν σχεδόν εξωπραγματικό το τι είχε προκαλέσει ένας σεισμός 35 δευτερολέπτων σε αυτή την όμορφη χώρα. Μου ήταν πολύ δύσκολο να βλέπω τις εικόνες καταστροφής στην τηλεόραση, πόσο μάλλον από κοντά! Πολλές κατοικίες, μεταξύ των οποίων και το προεδρικό μέγαρο, είχαν υποστεί ζημιές ενώ άλλες είχαν γίνει ερείπια. Πολλά από αυτά τα σπίτια είχαν φτιαχτεί με τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής​—μέσα σε δευτερόλεπτα χάθηκαν τα πάντα. Αυτομάτως σκέφτηκα ότι αυτά που έχουν όντως σημασία στη ζωή δεν είναι τα υλικά πράγματα.

 Όταν φτάσαμε στο γραφείο τμήματος, η υπεύθυνη της υποδοχής μάς είδε να μπαίνουμε και έτρεξε ως την πόρτα να μας καλωσορίσει με μια μεγάλη αγκαλιά και ένα ζεστό χαμόγελο. Μας ευχαρίστησε που είχαμε παραμερίσει την προσωπική μας ζωή για να πάμε εκεί. Μετά το μεσημεριανό, πήγαμε στην κοντινή Αίθουσα Συνελεύσεων η οποία είχε μετατραπεί σε νοσοκομείο. Εκεί γνώρισα άλλους Μάρτυρες που είχαν έρθει ως εθελοντές, όπως ένα αντρόγυνο γιατρών από τη Γερμανία, το βοηθό τους και μια μαία από την Ελβετία.

Έπιασα δουλειά από το πρώτο εκείνο βράδυ. Στο πάτωμα της Αίθουσας Συνελεύσεων ήταν ξαπλωμένοι σε στρώματα 18 ασθενείς, Μάρτυρες και μη. Όλοι λάβαιναν την ίδια φροντίδα και δωρεάν περίθαλψη από το ιατρικό προσωπικό των Μαρτύρων.

Εκείνη τη νύχτα, ένας 80χρονος ασθενής πέθανε. Στο πλευρό του ήταν η σύζυγός του, η συγκάτοικός μου και εγώ. Έπειτα, μια κοπέλα, η Κέτλι, άρχισε να ουρλιάζει από τους πόνους. Λόγω τραυματισμών από το σεισμό, είχε υποστεί ακρωτηριασμό του δεξιού της χεριού. Πλάι της βρισκόταν η Μάρτυρας του Ιεχωβά η οποία της έκανε Γραφική μελέτη και κοιμόταν δίπλα της στην Αίθουσα Συνελεύσεων σχεδόν κάθε βράδυ.

Πήγα στην Κέτλι θέλοντας πολύ να καταπραΰνω τον πόνο της, αλλά δεν πονούσε μόνο σωματικά. Μου είπε ότι, τη στιγμή που έγινε ο σεισμός, βρισκόταν στο σπίτι μιας φίλης της. Δεν αντιλήφθηκαν τι συνέβαινε. Ενώ έτρεχαν αγκαλιασμένες προς το μπαλκόνι, τις καταπλάκωσε ένας τοίχος θάβοντάς τες κάτω από τα συντρίμμια. Η Κέτλι φώναζε τη φίλη της, αλλά εκείνη δεν απαντούσε. Είπε ότι κατάλαβε αμέσως πως η φίλη της είχε πεθάνει. Το σώμα της φίλης της ήταν εν μέρει πεσμένο πάνω στην Κέτλι επί τέσσερις ώρες, μέχρι που ήρθαν οι διασώστες. Η Κέτλι έχασε το δεξί της χέρι από τον ώμο.

Την πρώτη νύχτα που πέρασα εκεί, η Κέτλι ξαναζούσε αυτή τη σκηνή όποτε την έπαιρνε ο ύπνος. Μέσα σε αναφιλητά, μου είπε: «Ξέρω τι λέει η Γραφή για τις τελευταίες ημέρες και για τους σεισμούς. Ξέρω ότι μας περιμένει ένα ευτυχισμένο μέλλον. Ξέρω ότι πρέπει να είμαι ευγνώμων που ζω. Μπες, όμως, στη θέση μου για ένα λεπτό. Τη μια στιγμή πηγαίνουν όλα καλά και, προτού το καταλάβεις, βρίσκεσαι σε αυτή την κατάσταση». Νιώθοντας εντελώς ανήμπορη να τη βοηθήσω, απλώς την αγκάλιασα και άρχισα να κλαίω μαζί της μέχρι που αποκοιμήθηκε.

Κάθε μέρα, ένας γιατρός και δύο νοσοκόμες στέλνονταν αλλού για να βοηθήσουν όσους χρειάζονταν ιατρική φροντίδα. Εμένα με έστειλαν στο Πετί Γκοάβ, περίπου δύο ώρες με το αυτοκίνητο από το Πορτ-ο-Πρενς. Πήγα μαζί με δύο άλλους εθελοντές​—μια νοσοκόμα από τη Φλόριντα και έναν γιατρό από τη Γαλλία. Φτάσαμε στις 9:30 π.μ., ξεφορτώσαμε τις προμήθειές μας και τις βάλαμε στην τοπική Αίθουσα Βασιλείας. Είχε γίνει γνωστό ότι θα πηγαίναμε, και μας περίμεναν εκεί.

Πιάσαμε αμέσως δουλειά. Έκανε ζέστη, και τα άτομα που χρειάζονταν περίθαλψη σχημάτιζαν όλο και μεγαλύτερες ουρές. Μόλις γύρω στις τρεις μπορέσαμε να πάρουμε μια ανάσα. Εκείνη τη μέρα, κάναμε 114 εμβολιασμούς και εξετάσαμε 105 άτομα. Ήμουν εξουθενωμένη, αλλά χαρούμενη που μπορέσαμε να βοηθήσουμε κάποιους που είχαν ανάγκη.

Συνολικά, αφιέρωσα λίγο περισσότερο από δύο εβδομάδες στο έργο παροχής βοήθειας στην Αϊτή. Σχεδόν κάθε νύχτα, εργαζόμουν 12ωρη βάρδια στην Αίθουσα Συνελεύσεων. Ήταν σοβαρή ευθύνη, κάτι που δεν είχα ζήσει ποτέ προηγουμένως. Ωστόσο, θεώρησα προνόμιο και ευλογία το ότι είχα βρεθεί εκεί.  Είμαι πολύ ευτυχισμένη που μπόρεσα να δώσω λίγη παρηγοριά και ανακούφιση στον πολύπαθο λαό της Αϊτής.

Μπορούμε να πάρουμε πολλά διδάγματα από αυτούς. Για παράδειγμα, ένας από τους ασθενείς που φρόντισα, ο 15χρονος Ελιζέ, χρειάστηκε να υποστεί ακρωτηριασμό του ποδιού του. Παρατήρησα ότι φύλαγε το φαγητό του για να το μοιραστεί με τον Τζίμι, ο οποίος περνούσε όλη τη νύχτα δίπλα του. Μου εξήγησε ότι, πολλές φορές, ο Τζίμι δεν έτρωγε τίποτα προτού έρθει εκεί το βράδυ. Το παράδειγμα του Ελιζέ μού εντύπωσε το γεγονός ότι δεν χρειάζεται να είμαστε πλούσιοι​—ή ακόμη και υγιείς—​για να μοιραζόμαστε αυτά που έχουμε με άλλους.

Αυτό το πνεύμα ήταν επίσης έκδηλο μεταξύ των εθελοντών στην ομάδα μου. Κάποια εθελόντρια δεν ένιωθε καλά, ενώ κάποια άλλη υπέφερε από πόνους στη μέση. Ωστόσο, όλοι έβαζαν τις ανάγκες των ασθενών πάνω από τις προσωπικές τους ανέσεις. Αυτό μου έδινε την απαραίτητη ενθάρρυνση για να μην το βάζω κάτω. Όλοι μας νιώθαμε κάποιες φορές συναισθηματικά, ψυχικά και σωματικά εξουθενωμένοι, αλλά στηρίζαμε ο ένας τον άλλον και συνεχίζαμε. Τι αξέχαστη εμπειρία! Είμαι ευγνώμων που ανήκω σε μια οργάνωση θαυμάσιων Χριστιανών οι οποίοι είναι καλοσυνάτοι, στοργικοί και αυτοθυσιαστικοί.

Πριν φύγω από την Αϊτή, δύο ασθενείς που είχαν υποστεί ακρωτηριασμό του δεξιού τους χεριού κατάφεραν να μου γράψουν ευχαριστήρια γράμματα και επέμειναν να τα διαβάσω μόνο αφότου μπω στο αεροπλάνο. Έτσι και έκανα. Τα γράμματα με συγκίνησαν τόσο πολύ ώστε έκλαιγα ασταμάτητα.

Αφότου γύρισα σπίτι, επικοινωνώ με μερικούς από τους καινούριους φίλους που έκανα στην Αϊτή. Σε καιρούς δυσχερειών και κρίσεων, διαμορφώνονται και δοκιμάζονται ισχυρές φιλίες. Πιστεύω ότι οι δεσμοί της φιλίας μας θα αντέξουν οποιαδήποτε δυσχέρεια στο μέλλον. Νιώθω πολύ προνομιούχα.