Όνειρό μου Ήταν να Ζω Πάνω σε Ρόδες

Αφήγηση από τη Ζόγια Ντιμιτρόβα

Στα 15 μου χρόνια, το όνειρό μου είχε γίνει πραγματικότητα​—ήμουν ευτυχισμένη επειδή δούλευα στο τσίρκο, δίνοντας παραστάσεις και κάνοντας περιοδείες. Αλλά, στις 4 Σεπτεμβρίου 1970, με βρήκε μια τραγωδία. Τη μια στιγμή γλιστρούσα με χάρη στον αέρα και την άλλη προσγειωνόμουν με ορμή στο έδαφος.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στις 16 Δεκεμβρίου 1952, και ζούσα με τους γονείς και την αδελφή μου στη Σόφια. Εκείνη την εποχή, η Βουλγαρία βρισκόταν υπό κομμουνιστικό καθεστώς, το οποίο ανεχόταν μεν τη θρησκεία, αλλά απέτρεπε με κάθε τρόπο τους ανθρώπους από το να ασχολούνται με αυτήν. Οι περισσότεροι δεν πίστευαν καν στον Θεό, ενώ πολλοί από όσους πίστευαν προτιμούσαν να το κρατούν κρυφό. Μολονότι οι δικοί μου ήταν κατ’ όνομα Ορθόδοξοι, δεν διδάχτηκα τίποτα γύρω από τη θρησκεία και δεν σκεφτόμουν ποτέ τον Θεό.

Από πολύ μικρή ηλικία, μου άρεσαν όλα τα αθλήματα, ιδιαίτερα η γυμναστική. Όταν ήμουν 13 χρονών, ήρθε στο σχολείο μας κάποιος που ήθελε να βρει ένα κορίτσι το οποίο θα εκπαιδευόταν για το τσίρκο. Ο καθηγητής της φυσικής αγωγής πρότεινε εμένα. Μια ομάδα εκπαιδευτών με πήγαινε σε συνεντεύξεις και δοκιμαστικά με το αμερικανικής κατασκευής αυτοκίνητο του διευθυντή, και εγώ ήμουν κατενθουσιασμένη με αυτό. Πέταξα από τη χαρά μου όταν με επέλεξαν. Έτσι άρχισε για εμένα ένα αυστηρό πρόγραμμα σκληρής εκπαίδευσης και εξάσκησης που κράτησε πάνω από δύο χρόνια. Κατόπιν, στα 15 μου, η εκπαίδευσή μου ολοκληρώθηκε, και άρχισα να ζω πάνω σε ρόδες κάνοντας συνέχεια περιοδείες με το τσίρκο. Στην αρχή, ταξίδεψα σε όλη τη Βουλγαρία, και έπειτα σε χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, ακόμη δε και στην Αλγερία, στην πρώην Γιουγκοσλαβία και στην Ουγγαρία.

Επί τρία ευτυχισμένα χρόνια, ζούσα το όνειρό μου. Μετά, στη διάρκεια μιας παράστασης στην πόλη Τίτοβ Βέλες της ΠΓΔΜ, συνέβη το ατύχημα που περιέγραψα στην αρχή. Εκτελούσα ένα ακροβατικό σε μεγάλο ύψος. Ο παρτενέρ μου, ο οποίος κρεμόταν ανάποδα, με πετούσε στον αέρα, όπου εγώ έκανα περιστροφές, και με έπιανε καθώς άρχιζα να πέφτω. Δεν πρόλαβα, όμως, να πιαστώ από τα χέρια του, το σχοινί ασφαλείας έσπασε και έπεσα σαν βολίδα στο έδαφος από τα 6 μέτρα. Μεταφέρθηκα εσπευσμένα στο νοσοκομείο, όπου διαπιστώθηκε ότι είχα σπάσει το χέρι μου, αρκετά πλευρά και τη σπονδυλική μου στήλη. Για μερικές μέρες ήμουν σε κατάσταση σοκ και δεν θυμόμουν τίποτα από όσα είχαν γίνει. Όταν ανέρρωσα σε ικανοποιητικό βαθμό, συνειδητοποίησα ότι είχα μείνει παράλυτη από τη μέση και κάτω. Ωστόσο, επειδή ήμουν νέα, διατηρούσα την αισιοδοξία μου ότι, με κάποια θεραπεία ή εγχείρηση, θα κατάφερνα να ξαναπερπατήσω ή ίσως ακόμη και να επιστρέψω στις παραστάσεις του τσίρκου.

Τα επόμενα δυόμισι χρόνια νοσηλεύτηκα σε αρκετά κέντρα αποκατάστασης, συνεχίζοντας να ελπίζω ότι θα γινόμουν καλά. Τελικά, αναγκάστηκα  να δεχτώ ότι το όνειρό μου είχε πια χαθεί. Τώρα, κατά τραγική ειρωνεία, έπρεπε να μάθω να «ζω πάνω σε ρόδες» πολύ διαφορετικά από ό,τι είχα ονειρευτεί, δηλαδή να ζω σε αναπηρικό καροτσάκι.

Αρχίζει μια Νέα Ζωή

Επειδή προηγουμένως ήμουν τόσο δραστήρια, μου ήταν αδύνατον να προσαρμοστώ. Έχοντας χάσει κάθε ίχνος ελπίδας, έπαθα κατάθλιψη. Έπειτα, το 1977 χτύπησε την πόρτα μου ένας νεαρός ονόματι Στογιάν. Όταν μου είπε ότι ήταν αδελφός μιας πρώην συναδέλφου μου, τον έβαλα αμέσως μέσα. Καθώς συζητούσαμε, με ρώτησε αν έλπιζα να γίνω καλά. Με τσακισμένα φτερά, και απογοητευμένη από τη ζωή, του απάντησα ότι δεν υπήρχε καμιά ελπίδα. Εκείνος μου είπε ότι μόνο ο Θεός μπορούσε να με βοηθήσει, και εγώ απάντησα με πικρία: «Αν υπάρχει Θεός, τότε γιατί είμαι σε αυτή την κατάσταση;»

Με αφορμή αυτά τα λόγια, ο Στογιάν, που είχε γίνει πρόσφατα Μάρτυρας του Ιεχωβά ενόσω εργαζόταν στις Ηνωμένες Πολιτείες ως καλλιτέχνης του τσίρκου, μου εξήγησε με πολλή καλοσύνη τις θαυμάσιες υποσχέσεις της Αγίας Γραφής για το μέλλον. Ενθουσιάστηκα όταν άκουσα ότι η γη θα γίνει σύντομα παράδεισος. Η καρδιά μου σκίρτησε με την υπόσχεση ότι «ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πια». (Αποκάλυψη 21:4) Πόσο λαχταρούσα να ξαναβρώ την υγεία μου! Δέχτηκα αμέσως να κάνω τακτικά Γραφική μελέτη. Έτσι άρχισε μια νέα ζωή για εμένα. Επιτέλους, είχα βρει τη βάση για πραγματική ελπίδα!

Περίμενα πώς και πώς τη Γραφική μου μελέτη κάθε βδομάδα. Στην αρχή μελετούσα με τον Στογιάν και έπειτα με την Τότκα, μια πολύ ευγενική Μάρτυρα του Ιεχωβά. Με τη βοήθειά της, η γνώση μου γύρω από τη Γραφική αλήθεια αυξήθηκε ταχύτατα, και αφιέρωσα τη ζωή μου στον Ιεχωβά Θεό. Εκείνον τον καιρό, κανένας στη Σόφια δεν είχε τα προσόντα να κάνει το βάφτισμά μου. Αναγκάστηκα, λοιπόν, να περιμένω την επίσκεψη ενός αδελφού από την ΠΓΔΜ. Στις 11 Σεπτεμβρίου 1978, περίπου έναν χρόνο αφότου άρχισα να μελετώ τη Γραφή, βαφτίστηκα ως Μάρτυρας του Ιεχωβά στην μπανιέρα του διαμερίσματός μου. Το γεγονός αυτό με χαροποίησε αφάνταστα και έδωσε πραγματικό νόημα στη ζωή μου.

Η Γραφική αλήθεια που είχα μάθει έκαιγε σαν φωτιά μέσα μου. Μετέδιδα με ζήλο την ελπίδα που είχα ανακαλύψει πρόσφατα σε όποιον ερχόταν στο σπίτι μου. Δυστυχώς, κανένας δεν με έπαιρνε στα σοβαρά, νομίζοντας ίσως ότι, λόγω του ατυχήματός μου, δεν ήμουν εντελώς στα καλά μου.

Ένα Ολέθριο Λάθος

Τότε, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά βρίσκονταν υπό απαγόρευση στη Βουλγαρία, και ήταν ελάχιστοι σε όλη τη χώρα. Δεν είχα τη δυνατότητα να παρακολουθώ συναθροίσεις, και οι συναναστροφές μου με ομοπίστους ήταν πολύ περιορισμένες. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το ότι δεν αντιλήφθηκα πόσο επικίνδυνες είναι οι στενές  συναναστροφές με όσους δεν ζουν σύμφωνα με τους Γραφικούς κανόνες, με οδήγησαν σε ένα ολέθριο λάθος.

Η συνείδησή μου με βασάνιζε ανελέητα, και βίωσα τον αβάσταχτο πόνο της αποξένωσης από τον Ιεχωβά Θεό. Καταρρακωμένη και ντροπιασμένη, προσευχήθηκα στον Ιεχωβά, ανοίγοντάς του την καρδιά μου και ικετεύοντάς τον να με συγχωρήσει. Αργότερα, με τη βοήθεια στοργικών Χριστιανών πρεσβυτέρων, ανένηψα πνευματικά και ξαναβρήκα τη χαρά μου στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Θεωρώ πραγματικό θησαυρό το προνόμιο που έχω να υπηρετώ τον Ιεχωβά με καθαρή συνείδηση και να είμαι συνταυτισμένη με την καθαρή του οργάνωση!

Ευτυχισμένη Παρά τους Περιορισμούς

Το ατύχημα που είχα πριν από 40 χρόνια διέλυσε το όνειρό μου​—να ζω δίνοντας παραστάσεις και ταξιδεύοντας—​και με καθήλωσε στο αναπηρικό καροτσάκι. Παρ’ όλα αυτά, δεν κοιτάζω πίσω με στενοχώρια και λύπη, λες και η ζωή μου πήγε χαμένη. Χάρη στη Γραφική αλήθεια, κατάλαβα ότι η ζωή ευτυχίας και ικανοποίησης που ονειρευόμουν να βρω στο τσίρκο ήταν συνυφασμένη με πράγματα εφήμερης αξίας. Έχω δει πρώην συνεργάτες μου, που συνέχισαν τη σταδιοδρομία τους στο τσίρκο, να απογοητεύονται οικτρά στη ζωή τους. Εγώ, όμως, έχω βρει τον πολυτιμότερο θησαυρό​—μια προσωπική σχέση με τον Δημιουργό μου, τον Ιεχωβά Θεό. Αυτό μου έχει δώσει πολύ μεγαλύτερη χαρά από όση θα έβρισκα ποτέ δουλεύοντας στο τσίρκο.

Εκτός αυτού, είχα τη χαρά να δω πολλούς άλλους να μαθαίνουν τη Γραφική αλήθεια και να αφιερώνουν τη ζωή τους στον στοργικό μας Θεό, τον Ιεχωβά. Το 1977, όταν άρχισα να μελετώ τη Γραφή, υπήρχαν μόνο μια χούφτα Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Βουλγαρία. Ακόμη και το 1991, όταν καταχωρίστηκαν για πρώτη φορά μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος, μετά βίας ξεπερνούσαν τους εκατό σε ολόκληρη τη χώρα. Πόσο χαίρομαι που έχω δει τους ευαγγελιζομένους της Βασιλείας να αυξάνονται σταθερά, φτάνοντας σχεδόν τους 1.800 τώρα!

Απομένει ακόμη πολύ έργο στη Βουλγαρία. Πολλά άτομα αναζητούν τη γνώση του Λόγου του Θεού. Αυτό είναι εμφανές από τον εκπληκτικό αριθμό των 3.914 παρόντων στην Ανάμνηση του θανάτου του Χριστού το 2010. Νιώθω μεγάλο ενθουσιασμό όταν σκέφτομαι πως αυτό αποδεικνύει ότι ο Ιεχωβά έχει ευλογήσει  τη μικρή αρχή που έγινε στη Βουλγαρία. Μπροστά στα ίδια μου τα μάτια, «ο λιγοστός» έχει γίνει «κραταιό έθνος», όπως προειπώθηκε στο εδάφιο Ησαΐας 60:22.

Άλλη μια πηγή χαράς και σημαντικό ορόσημο στη ζωή μου υπήρξε η κυκλοφορία της Μετάφρασης Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών στη βουλγαρική. Αυτό συνέβη τον Αύγουστο του 2009 στη Συνέλευση Περιφερείας «Να Είστε σε Εγρήγορση!» που διεξάχθηκε στη Σόφια. Η κυκλοφορία αυτής της Γραφής στη γλώσσα μου ήταν ένα όνειρο που πήρε σάρκα και οστά! Αναμφίβολα, θα παίξει καθοριστικό ρόλο στο να μάθουν πολλοί ακόμη τη Γραφική αλήθεια στη Βουλγαρία.

Λόγω της αναπηρίας μου, δεν μπορώ να κάνω πολλά για το κήρυγμα των καλών νέων της Βασιλείας του Θεού. Εντούτοις, βρίσκω μεγάλη χαρά μεταδίδοντας τη Γραφική αλήθεια στους γείτονές μου και σε όποιον έρχεται στην πόρτα μου. Κάποτε, φώναξα από το μπαλκόνι μου μια γειτόνισσα που περνούσε από κάτω. Εκείνη δέχτηκε να έρθει μέσα και, αφού μοιράστηκα μαζί της αρκετές ενθαρρυντικές σκέψεις από τη Γραφή, συμφώνησε αμέσως να κάνουμε Γραφική μελέτη. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη όταν αργότερα βαφτίστηκε ως πνευματική αδελφή μου. Μέχρι τώρα, είχα το προνόμιο να βοηθήσω τέσσερα άτομα να αφιερώσουν τη ζωή τους στον Ιεχωβά.

Ίσως αυτό που μου δίνει τη μεγαλύτερη χαρά και ενθάρρυνση είναι η τακτική παρακολούθηση των Χριστιανικών συναθροίσεων με εκατό και πλέον αδελφούς και αδελφές, τους οποίους θεωρώ οικογένειά μου. Επειδή στη χώρα όπου ζω δεν παρέχονται ειδικές υπηρεσίες μεταφοράς για τους ηλικιωμένους και τους ανθρώπους με σωματικούς περιορισμούς, μου είναι δύσκολο να πηγαίνω στις συναθροίσεις. Αλλά είμαι πολύ ευγνώμων για τη φροντίδα που μου προσφέρει με αγάπη ένας νεαρός αδελφός. Σε κάθε συνάθροιση, με μεταφέρει από το διαμέρισμά μου στο αυτοκίνητό του, από το αυτοκίνητό του στην Αίθουσα Βασιλείας, και έπειτα πάλι πίσω. Ευχαριστώ τον Ιεχωβά που έχω το προνόμιο να ανήκω σε μια τόσο στοργική πνευματική οικογένεια!

Κοιτάζοντας πίσω, βλέπω ότι τα πράγματα στη ζωή μου εξελίχθηκαν πολύ διαφορετικά από ό,τι ονειρευόμουν όταν ήμουν μικρή. Η υπηρεσία του Ιεχωβά μού έχει δώσει τη μεγαλύτερη ευτυχία που μπορεί να υπάρξει τώρα, καθώς και υπέροχη ελπίδα για το μέλλον. Φυλάω σαν θησαυρό στην καρδιά μου την υπόσχεση του Θεού ότι, στην παραδεισένια γη, «ο κουτσός θα σκαρφαλώνει σαν το ελάφι». (Ησαΐας 35:6) Με απόλυτη βεβαιότητα και ανυπομονησία, προσμένω τη μέρα κατά την οποία θα πεταχτώ όρθια από το αναπηρικό μου καροτσάκι, έχοντας ξανά τέλεια υγεία και σφρίγος.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 30]

«Αυτό που μου δίνει τη μεγαλύτερη χαρά και ενθάρρυνση είναι η τακτική παρακολούθηση των Χριστιανικών συναθροίσεων»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 31]

«Σημαντικό ορόσημο στη ζωή μου υπήρξε η κυκλοφορία της Μετάφρασης Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών στη βουλγαρική»

[Εικόνα στη σελίδα 29]

Άρχισα να δίνω παραστάσεις στα 15 μου