Η Αγία Γραφή λέει ότι με την αλόη αρωμάτιζαν ενδύματα και κρεβάτια. (Ψαλμός 45:8· Παροιμίες 7:17· Άσμα Ασμάτων 4:14) Η αλόη της Γραφής προερχόταν πιθανότατα από το αετόξυλο (ένα είδος ακουιλαρίας). Καθώς το ξύλο αποσυντίθεται, εκκρίνει αιθέριο έλαιο και ρητίνη. Το ξύλο αυτό το μετέτρεπαν σε σκόνη, την οποία πουλούσαν με το όνομα «αλόη».

Η Γραφή παραβάλλει τις σκηνές του Ισραήλ με «φυτά αλόης που φύτεψε ο Ιεχωβά». (Αριθμοί 24:5, 6) Αυτό ίσως παραπέμπει στο σχήμα του αετόξυλου, το οποίο μπορεί να φτάσει σε ύψος τα 30 περίπου μέτρα και έχει απλωτά κλαδιά. Μολονότι το εν λόγω δέντρο δεν υπάρχει στο σύγχρονο Ισραήλ, το Λεξικό της Αγίας Γραφής (A Dictionary of the Bible) αναφέρει: «Δεν αποκλείεται αυτό και άλλα δέντρα, άγνωστα τώρα [εκεί], να καλλιεργούνταν στην τότε ευημερούσα και πυκνοκατοικημένη Κοιλάδα του Ιορδάνη».

Ο Νόμος του Θεού προέβλεπε ότι όλες οι θυσίες που προσφέρονταν στο ναό έπρεπε να είναι άριστης ποιότητας. Ο Θεός δεν δεχόταν θυσίες με ψεγάδια. (Έξοδος 23:19· Λευιτικό 22:21-24) Σύμφωνα με τον Φίλωνα, Ιουδαίο συγγραφέα του πρώτου αιώνα Κ.Χ., οι ιερείς τότε έλεγχαν εξονυχιστικά τα ζώα «από το κεφάλι ως τα πόδια» για να βεβαιωθούν ότι ήταν καθ’ όλα υγιή και «χωρίς καμιά κηλίδα ή κανένα ελάττωμα».

Ο λόγιος Ε. Π. Σάντερς αναφέρει ότι ενδεχομένως οι αξιωματούχοι του ναού «εξουσιοδοτούσαν αξιόπιστους πωλητές σφαγίων να πουλούν μόνο ζώα και πουλιά που είχαν επιθεωρήσει προηγουμένως οι ιερείς. Σε αυτή την περίπτωση, ο πωλητής θα ήταν υποχρεωμένος να δώσει στον αγοραστή κάποιο πιστοποιητικό ότι το σφάγιο ήταν άψογο».

Το 2011, οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν ένα τέτοιο πιστοποιητικό, ή αλλιώς βεβαίωση, κοντά στο ναό​—μια πήλινη σφραγίδα σε μέγεθος νομίσματος που χρονολογείται μεταξύ του πρώτου αιώνα Π.Κ.Χ. και του 70 Κ.Χ. Φέρει αραμαϊκή επιγραφή δύο λέξεων η οποία έχει αποδοθεί «Αγνό για τον Θεό». Θεωρείται ότι οι αξιωματούχοι του ναού προσαρτούσαν τέτοιες βεβαιώσεις στα προϊόντα για τελετουργική χρήση ή στα ζώα που προορίζονταν για θυσία.