Στη Βόρεια Θάλασσα, κοντά στη δυτική ακτή του γερμανικού κρατιδίου Σλέσβιχ-Χόλσταϊν, περίπου 300 άνθρωποι κατοικούν στα διάσπαρτα νησάκια που ονομάζονται Χάλιγκεν. Με ποιον τρόπο φτάνει σε αυτά τα άτομα το άγγελμα της Αγίας Γραφής το οποίο κηρύττουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά;​—Ματθαίος 24:14.

Σε κάποια από αυτά τα νησάκια, οι Μάρτυρες πηγαίνουν με φέριμποτ. Για κάποια άλλα νησάκια όμως, μια μικρή ομάδα Μαρτύρων χρησιμοποιεί διαφορετική μέθοδο ώστε να πάει και να κηρύξει στους κατοίκους τους. Περπατούν περίπου 5 χιλιόμετρα διασχίζοντας τον πυθμένα της θάλασσας. Πώς είναι αυτό δυνατόν;

Το μυστικό είναι η παλίρροια. Κάθε έξι ώρες περίπου, η στάθμη της Βόρειας Θάλασσας στην περιοχή του Χάλιγκεν ανεβαίνει ή κατεβαίνει σχεδόν τρία μέτρα! Όταν έχει άμπωτη, εμφανίζονται μεγάλα τμήματα του πυθμένα και τότε οι Μάρτυρες μπορούν να πάνε με τα πόδια σε τρία από τα νησάκια.

Πώς είναι ένα τέτοιο ταξίδι; Ο Ούλριχ, έμπειρος οδηγός ο οποίος κατευθύνει την ομάδα, λέει: «Χρειάζονται περίπου δύο ώρες για να φτάσεις σε ένα από τα νησάκια Χάλιγκεν. Περπατάμε κυρίως ξυπόλητοι. Αυτός είναι ο πιο αποτελεσματικός και άνετος τρόπος για να κινηθούμε πάνω στον πυθμένα. Όταν κάνει κρύο, φοράμε μπότες».

Το τοπίο μοιάζει σουρεαλιστικό. «Νιώθεις λες και βρίσκεσαι σε άλλον πλανήτη», λέει ο Ούλριχ. «Κάποια σημεία του πυθμένα είναι λασπώδη, άλλα είναι πετρώδη, ενώ κάποια καλύπτονται από φύκια. Βλέπεις σμήνη από θαλασσοπούλια, καθώς και καβούρια και άλλα πλάσματα». Μερικές φορές, η ομάδα χρειάζεται να διασχίσει ρηχές λιμνούλες που έχουν σχηματιστεί από την παλίρροια στους βάλτους, οι οποίες στα γερμανικά λέγονται Priele.

Όσοι συμμετέχουν σε αυτό το ταξίδι αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Ο Ούλριχ προειδοποιεί: «Μπορεί εύκολα να χαθείς, ιδιαίτερα όταν έχει ομίχλη. Γι’ αυτό, χρησιμοποιούμε πυξίδα και συσκευή GPS. Επιπλέον, ακολουθούμε αυστηρό πρόγραμμα ώστε να μη μας προλάβει η πλημμυρίδα».

Τελικά αξίζει τον κόπο; Ο Ούλριχ αναφέρει την εμπειρία ενός κυρίου που έχει περάσει τα 90 και διαβάζει τακτικά τη Σκοπιά και το Ξύπνα! «Μια μέρα, δεν προλαβαίναμε να επισκεφτούμε αυτόν τον κύριο. Πριν φύγουμε όμως, ήρθε με το ποδήλατό του να μας προλάβει, και είπε: “Δεν θα μου δώσετε τη Σκοπιά;” Εννοείται ότι του τη δώσαμε μετά χαράς».