«Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να κάνω τόσο πολλά για τον Ιεχωβά». Έτσι περιγράφει τα αισθήματά της η Γκουέν, η οποία κατάγεται από την Αγγλία και μετακόμισε στην Αλβανία για να υπηρετήσει εκεί όπου η ανάγκη είναι μεγαλύτερη. a

 Η Γκουέν είναι μία από τους πολλούς Μάρτυρες που έχουν πάει στην Αλβανία για να βοηθήσουν στη συγκέντρωση “των πολύτιμων πραγμάτων όλων των εθνών”. (Αγγαίος 2:7) Τι υποκινεί αυτούς τους ευαγγελιστές; Ποιες προσαρμογές έκαναν για να μετακομίσουν; Και ποιες χαρές τούς έχουν βοηθήσει να ξεπεράσουν όλες τις δυσκολίες;

 Όλοι οι ευαγγελιζόμενοι που έχουν πάει για βοήθεια στην Αλβανία έχουν το ίδιο κίνητρο: Αγαπούν τον Ιεχωβά και θέλουν να βοηθήσουν άλλους να τον γνωρίσουν.

 Προτού μετακομίσουν, έκαναν βήματα για να επεκτείνουν τη διακονία τους, και αυτό τους βοήθησε να είναι έτοιμοι για τις δυσκολίες που θα συναντούσαν στο εξωτερικό. Η Γκουέν λέει: «Πρώτα συνταυτίστηκα με έναν αλβανόφωνο όμιλο στην πόλη μου. Μετά πήγα στην Αλβανία για μια συνέλευση. Αργότερα, ξαναπήγα για λίγο καιρό ώστε να μάθω καλύτερα τη γλώσσα».

 Στα 23 της, η Μανουέλα μετακόμισε σε μια άλλη περιοχή της χώρας της, της Ιταλίας, για να βοηθήσει μια μικρή εκκλησία. Η ίδια λέει: «Υπηρέτησα εκεί για τέσσερα χρόνια. Έπειτα, έμαθα ότι υπήρχε ανάγκη στην Αλβανία. Έτσι κανόνισα να κάνω σκαπανικό εκεί για μερικούς μήνες».

 Η Φεντερίκα ήταν μόλις εφτά ετών όταν άκουσε μια έκθεση από την Αλβανία σε κάποια συνέλευση. Όπως λέει: «Ο αδελφός που παρουσίαζε την έκθεση είπε ότι οι ευαγγελιζόμενοι στην Αλβανία άρχιζαν πολλές Γραφικές μελέτες και ότι οι ενδιαφερόμενοι παρακολουθούσαν τις συναθροίσεις. Άρχισα να λέω στους γονείς μου ότι ήθελα να πάω στην Αλβανία. Αν και ξαφνιάστηκαν, ο πατέρας μου είπε: “Προσευχήσου για αυτό, και αν είναι θέλημα του Ιεχωβά, εκείνος θα ακούσει”. Λίγους μήνες μετά, προσκληθήκαμε ως οικογένεια να υπηρετήσουμε στην Αλβανία!» Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, και η Φεντερίκα είναι πλέον παντρεμένη με τον Οργκές. Οι δυο τους υπηρετούν στην Αλβανία ως ολοχρόνιοι διάκονοι.

 Όταν ο Τζανπιέρο πήρε σύνταξη, μετακόμισε στην Αλβανία με τη σύζυγό του, την Γκλόρια. Ο ίδιος λέει: «Μεγαλώσαμε τους γιους μας στην Ιταλία. Οι τρεις μετακόμισαν στο εξωτερικό για να υπηρετήσουν εκεί όπου υπήρχε ανάγκη. Αυτό που άγγιξε τη δική μας καρδιά ήταν το άρθρο της Σκοπιάς με τίτλο “Μπορείτε Εσείς να Περάσετε στη Μακεδονία;” Καθίσαμε λοιπόν να υπολογίσουμε πώς θα μπορούσαμε να υπηρετήσουμε στην Αλβανία με τα χρήματα της σύνταξής μου».

 Όσοι θέλουν να υπηρετήσουν εκεί όπου υπάρχει ανάγκη, χρειάζεται, προτού μετακομίσουν, να κάνουν προσεκτικά σχέδια και προσαρμογές. (Λουκάς 14:28) Μεταξύ άλλων, χρειάζεται να βρουν πώς θα συντηρούνται. Ενόσω η Γκουέν, που αναφέρθηκε νωρίτερα, βρισκόταν ακόμα στην Αγγλία, πήγε να μείνει με την αδελφή της για να εξοικονομήσει χρήματα. Η Σοφία και ο Κρίστοφερ, που είναι επίσης από την Αγγλία, θυμούνται: «Πουλήσαμε το αυτοκίνητό μας και μερικά έπιπλα. Ελπίζαμε να μπορέσουμε να μείνουμε στην Αλβανία για τουλάχιστον έναν χρόνο». Ευτυχώς, κατάφεραν να μείνουν πολύ περισσότερο.

 Μερικοί ευαγγελιζόμενοι μένουν στην Αλβανία για μερικούς μήνες, επιστρέφουν στην πατρίδα τους για να εργαστούν και να μαζέψουν χρήματα και κατόπιν ξαναγυρίζουν στην Αλβανία. Έτσι έκανε και ο Ελιζέο με τη Μίριαμ. Ο Ελιζέο εξηγεί: «Η Μίριαμ κατάγεται από ένα τουριστικό μέρος της Ιταλίας όπου ήταν πολύ εύκολο να βρεις εποχιακή δουλειά. Πηγαίναμε λοιπόν εκεί, δουλεύαμε τρεις μήνες το καλοκαίρι και με τα χρήματα που βγάζαμε ζούσαμε τους υπόλοιπους εννιά μήνες στην Αλβανία. Αυτό το κάναμε για πέντε χρόνια».

 Αφού μετακομίσουν, οι ευαγγελιζόμενοι πρέπει να προσαρμοστούν σε νέες περιστάσεις. Ευτυχώς, οι συμβουλές και το παράδειγμα των ντόπιων Μαρτύρων τούς βοηθούν να ξεπερνούν τις δυσκολίες. Η Σοφία, που αναφέρθηκε νωρίτερα, λέει: «Τον χειμώνα, τα σπίτια στην Αλβανία είναι πολύ πιο κρύα από ό,τι είχα συνηθίσει στην πατρίδα μου. Έμαθα λοιπόν να ντύνομαι διαφορετικά, παρατηρώντας πώς ντύνονται οι ντόπιες αδελφές». Ο Γκρέγκορς και η σύζυγός του, η Σόνα, που κατάγονται από την Πολωνία, πήγαν για βοήθεια στη γραφική πόλη Πρίζρεν, στο Κοσσυφοπέδιο. b Ο Γκρέγκορς λέει: «Οι ντόπιοι ευαγγελιζόμενοι είναι τόσο ταπεινοί, καλοσυνάτοι και υπομονετικοί! Μας βοηθούν να μάθουμε τη γλώσσα και πολλά άλλα. Για παράδειγμα, μας έδειξαν μαγαζιά με καλές τιμές και μας εξήγησαν πώς να ψωνίζουμε στην τοπική αγορά».

 Όσοι μετακομίζουν στο εξωτερικό ωφελούνται καθώς αναπτύσσουν στενές φιλίες με ντόπιους Μάρτυρες και μαθαίνουν για το παρελθόν τους. Η Σόνα εξηγεί: «Έχω δει πόση δύναμη έχει η αγάπη του Ιεχωβά. Μαθαίνοντας για τις ριζικές αλλαγές που έκαναν οι αδελφοί στις πεποιθήσεις και στις ζωές τους όταν γνώρισαν τον Ιεχωβά, ενισχύεται η πίστη μου. Στην εκκλησία, νιώθουμε ότι έχουμε βρει τη θέση μας και ότι είμαστε χρήσιμοι. Υπηρετούμε μαζί με αδελφούς και αδελφές που έχουν γίνει φίλοι μας». (Μάρκος 10:29, 30) Η Γκλόρια λέει: «Γνωρίζω πολλές αδελφές οι οποίες υπέμειναν βίαιη εναντίωση από συνανθρώπους τους που ήταν κατά των Μαρτύρων. Συγκινούμαι πολύ όταν βλέπω την αγάπη τους για τον Ιεχωβά».

 Όσοι υπηρετούν εκεί όπου η ανάγκη είναι μεγαλύτερη έχουν επίσης την ευκαιρία να μάθουν πολύτιμα πράγματα που ίσως δεν ήξεραν στην πατρίδα τους. Για παράδειγμα, βλέπουν πόση χαρά νιώθει κάποιος όταν αφήνει την άνεσή του για να κάνει περισσότερα για τον Ιεχωβά. Ο Στέφανο το θέτει ως εξής: «Στην πατρίδα μου, συνήθως έδινα μαρτυρία από το θυροτηλέφωνο, κάνοντας σύντομες παρουσιάσεις. Στους Αλβανούς όμως αρέσουν οι μεγάλες συζητήσεις, ειδικά όταν πίνουν το καφεδάκι τους. Επειδή εγώ είμαι πολύ ντροπαλός, στην αρχή ένιωθα αμηχανία και δεν ήξερα τι να πω. Ωστόσο με τον καιρό, έμαθα να δείχνω ενδιαφέρον στους ανθρώπους και τώρα πια μου αρέσει να συζητώ μαζί τους. Το έργο μου είναι πολύ πιο απολαυστικό».

 Η Λία, που μετακόμισε από τις Ηνωμένες Πολιτείες στην Αλβανία με τον σύζυγό της, τον Γουίλιαμ, σχολιάζει: «Η υπηρεσία εδώ μας έχει βοηθήσει να είμαστε πιο ανοιχτόμυαλοι και να βλέπουμε τα ζητήματα πιο σφαιρικά. Έχουμε μάθει τόσο πολλά για τη φιλοξενία, τον σεβασμό και τη φιλία! Έχουμε μάθει νέους τρόπους να κηρύττουμε, να κάνουμε λογικούς συλλογισμούς από τη Γραφή και να εκφραζόμαστε». Ο Γουίλιαμ λέει: «Οι περισσότεροι άνθρωποι που ταξιδεύουν στην Αλβανία ερωτεύονται τις πανέμορφες παραλίες. Εμένα προσωπικά μου αρέσει η πεζοπορία στις επιβλητικές Αλβανικές Άλπεις. Αλλά στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι είναι που με κάνουν να αγαπώ αυτό το μέρος! Πολλά χωριά στον τομέα μας είχαν λάβει μονάχα σύντομη μαρτυρία σε ειδικές εκστρατείες. Όταν πηγαίνουμε εκεί, μερικές φορές περνάει όλη η μέρα και έχουμε προλάβει να συζητήσουμε μόνο με λίγες οικογένειες».

 Η μεγαλύτερη χαρά για όσους υπηρετούν μακριά από το σπίτι τους είναι να βλέπουν τους ανθρώπους να ανταποκρίνονται στα καλά νέα. (1 Θεσσαλονικείς 2:19, 20) Η Λάουρα, που μετακόμισε στην Αλβανία ως νεαρή άγαμη αδελφή, αναφέρει ένα παράδειγμα: «Υπηρέτησα για λίγο στο Φιέρι. Σε δυόμισι μόλις χρόνια, 120 καινούρια άτομα απέκτησαν τα προσόντα να κηρύττουν σε άλλους! Εγώ έκανα μελέτη με 16 από αυτά!» Μια άλλη αδελφή, η Σάντρα, θυμάται: «Έδωσα μαρτυρία σε μια γυναίκα που δούλευε στην αγορά. Στη συνέχεια, εκείνη έγινε αδελφή μας και επέστρεψε στο χωριό της. Την τελευταία φορά που μιλήσαμε, είχε αρχίσει 15 Γραφικές μελέτες!»

 Μερικοί που μετακόμισαν πριν από χρόνια στην Αλβανία βρίσκονται ακόμα εκεί και απολαμβάνουν πάρα πολύ την υπηρεσία τους. Ορισμένες φορές, μένουν έκπληκτοι όταν βλέπουν να καρποφορούν σπόροι που φύτεψαν πριν από πολλά χρόνια. (Εκκλησιαστής 11:6) Ο Κρίστοφερ, που αναφέρθηκε νωρίτερα, λέει: «Συνάντησα τυχαία κάποιον με τον οποίο είχα ξεκινήσει Γραφική μελέτη όταν πρωτοπήγα στην Αλβανία. Συγκινήθηκα όταν άρχισε να εξιστορεί με λεπτομέρειες τις πρώτες μας συζητήσεις για τη Γραφή. Τώρα, ο ίδιος και η γυναίκα του είναι βαφτισμένοι υπηρέτες του Ιεχωβά». Η Φεντερίκα, που αναφέρθηκε πριν, σχολιάζει: «Σε κάποια εκκλησία, με πλησίασε μια αδελφή και με ρώτησε αν τη θυμάμαι. Μου είπε ότι της είχα δώσει μαρτυρία πριν από εννιά χρόνια. Λίγο καιρό αφότου εγώ είχα μετακομίσει σε άλλη πόλη, εκείνη άρχισε να μελετάει τη Γραφή και προόδευσε ως το βάφτισμα. Και εγώ που νόμιζα ότι τα πρώτα χρόνια στην Αλβανία δεν ήταν παραγωγικά! Πόσο λάθος έκανα!»

 Οι αδελφοί και οι αδελφές που μετακόμισαν στην Αλβανία ή στο Κοσσυφοπέδιο νιώθουν μεγάλη ευγνωμοσύνη καθώς βλέπουν τον Ιεχωβά να ευλογεί τις προσπάθειές τους και να τους χαρίζει μια ζωή γεμάτη ανταμοιβές. Μετά από πολλά χρόνια στην Αλβανία, ο Ελιζέο συνοψίζει την εμπειρία του λέγοντας: «Εμείς οι άνθρωποι κάνουμε συχνά το λάθος να νομίζουμε ότι η ζωή μας θα είναι σταθερή αν στηριζόμαστε σε ό,τι θεωρεί ο κόσμος σταθερό. Αλλά αυτό είναι μια ψευδαίσθηση. Σκοπό και σταθερότητα μας δίνουν μόνο οι αρχές του Ιεχωβά. Η υπηρεσία μου εκεί όπου η ανάγκη είναι μεγαλύτερη με βοηθάει να το θυμάμαι αυτό. Νιώθω ότι οι άλλοι με θεωρούν χρήσιμο και με εκτιμούν. Έχω γύρω μου αληθινούς φίλους με τους ίδιους στόχους». Η Σάντρα συμφωνεί: «Όταν μετακόμισα εκεί όπου η ανάγκη είναι μεγαλύτερη, ένιωσα ότι ο Ιεχωβά μού έδινε την ευκαιρία να πραγματοποιήσω το όνειρο της ζωής μου—να γίνω ιεραπόστολος. Δεν έχω μετανιώσει ούτε λεπτό που μετακόμισα στην Αλβανία. Ποτέ δεν ήμουν τόσο χαρούμενη».