استفاده از چسب در پیوند مجدّد دو طرف بافت زخم یا محل برش در جرّاحی به سال‌ها قبل برمی‌گردد.‏ اما در حال حاضر اکثر چسب‌های موجود برای مصرف داخلی مناسب نیست زیرا باعث آزاد سازی سم در بدن می‌شود.‏ این چسب‌ها سفت شده و قابلیت چسبیدن به بافت‌های خیس را ندارد.‏ محققان با مطالعهٔ مخاط حلزون بی‌صدف (‏لیسه)‏ a متوجه شده‌اند که می‌توان راه حلی برای این مشکل پیدا کرد.‏

 به این موضوع توجه کنید:‏ هنگامی که حلزون بی‌صدف احساس خطر می‌کند،‏ از خود ماده‌ای لزج ترشح می‌کند که به اندازه‌ای چسبناک است که می‌تواند این موجود را به برگی خیس بچسباند.‏ این مکانیزم دفاعی در حالی که حرکت این جانور را محدود می‌کند،‏ از او محافظت می‌کند.‏

  محققان در مخاط این جاندار عوامل متعددی یافته‌اند که باعث تأثیرگذاری این ماده به عنوان یک چسب طبیعی می‌شود.‏ برای مثال،‏ این ماده از پیوند شیمیایی و جاذبهٔ الکترواستاتیکی بهره می‌برد.‏ این ماده به سطحی که این جانور بر روی آن قرار دارد نفوذ می‌کند و باعث می‌شود که حلزون به آن بچسبد و این ماده تحت فشار حالت ارتجاعی به خود می‌گیرد.‏ محققان با الگو گرفتن از مخاط حلزون بی‌صدف،‏ چسبی را درست کرده‌اند که محکم‌تر از چسب‌های طبی کنونی است و این قابلیت را دارد که به بافت‌های بدن بچسبد.‏ همچنین گفته می‌شود که «همان طور که غضروف به استخوان می‌چسبد،‏ این ماده می‌تواند به اعضای بدن بچسبد.‏»‏

 محققان بر این باورند که این نوع چسب می‌تواند بخشی از ابزار کار هر جرّاح و جایگزینی برای بخیه و منگنهٔ پزشکی شود.‏ به‌علاوه می‌تواند برای ترمیم غضروف‌ها یا کاشت دستگاه‌های پزشکی در بدن مورد استفاده قرار گیرد.‏ محققان با آزمایش این چسب جدید در پر کردن حفرهٔ قلب خوک و کبد موش دریافته‌اند که عملکرد این چسب در نوع خود بی‌نظیر است.‏

 دانشمندان معمولاً با مطالعه در محیط زیست،‏ راه‌حل‌های فوق‌العاده برای مشکلات رایج می‌یابند.‏ دونالد اینگبِر،‏ مدیر مؤسسهٔ تولید کنندهٔ این چسب چنین عنوان کرد:‏ «تنها باید بدانیم دنبال چه چیزهایی در طبیعت بگردیم تا بتوانیم پدیده‌هایی اینچنینی را کشف کنیم.‏»‏

 نظر شما چیست؟‏ آیا این چسب طبیعی موجود در مخاط حلزون بی‌صدف (‏لیسه)‏ در اثر تکامل به وجود آمده یا یک طراح پشت این شگفتی طبیعت بوده است؟‏