در کتاب مقدّس فقط در لاویان ۱۹:‏ ۲۸ به خالکوبی اشاره شده است.‏ در آنجا می‌خوانیم:‏ «بدنهای خود را خالکوبی مکنید.‏» خدا این فرمان را به قوم اسرائیل داد تا آنان را از اقوام اطرافشان که نام یا نمادی از خدای خود را بر بدنشان خالکوبی می‌کردند،‏ مجزا کند.‏ (‏تَثنیه ۱۴:‏۲‏)‏ هرچند مسیحیان ملزم به اجرای شریعت موسی نیستند،‏ لازم است اصلی را که در پس قانون منع خالکوبی نهفته است،‏ به‌دقت بررسی کنیم.‏

آیا خالکوبی یا تَتو برای فرد مسیحی جایز است؟‏

 آیه‌هایی از کتاب مقدّس به ما کمک می‌کند تا به پاسخ این پرسش پی ببریم:‏

•   «زنان باید خود را .‏.‏.‏ به نجابت a .‏.‏.‏ بیارایند.‏» (‏۱تیموتائوس ۲:‏۹‏)‏ این اصل نه تنها برای زنان،‏ بلکه برای مردان نیز کاربرد دارد.‏ ما باید احساس دیگران را در نظر بگیریم و توجه دیگران را بیش از حد به خود جلب نکنیم.‏

•   برخی می‌خواهند با این کار هویت خود را ابراز کنند و نشان دهند که آزادند هر تصمیمی که می‌خواهند بگیرند.‏ برخی دیگر با این هدف خالکوبی یا تَتو می‌کنند که نشان دهند اختیار بدن خود را دارند.‏ اما کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «بدن‌های خود را همچون قربانی زنده،‏ مقدّس و پسندیدهٔ خدا به او تقدیم کنید؛‏ یعنی خدمتی مقدّس همراه با قدرت استدلالتان.‏» (‏رومیان ۱۲:‏۱‏)‏ استفاده از «قدرت استدلالتان» کمک می‌کند که پی ببرید به چه دلیل می‌خواهید خالکوبی کنید.‏ اگر دلیل آن این است که می‌خواهید از مد پیروی کنید یا نشان دهید که عضو گروهی خاص هستید،‏ به یاد داشته باشید که علاقه و احساسات شما با گذشت زمان ممکن است تغییر کند،‏ ولی تَتو یا خالکوبی شما همیشگی است.‏ اگر به انگیزه‌ای که برای این کار دارید خوب فکر کنید،‏ می‌توانید تصمیمی حکیمانه بگیرید.‏—‏امثال ۴:‏۷‏.‏

•   «شتابزدگی به ناداری می‌انجامد اما تدبیرهای شخصِ کوشا منفعت به بار می‌آورد.‏» (‏امثال ۲۱:‏۵‏)‏ کسانی که مصممند بدن خود را خالکوبی یا تَتو کنند،‏ اغلب عجولانه چنین تصمیمی را می‌گیرند و دست به کاری می‌زنند که تأثیری درازمدت بر رابطه‌شان با دیگران و بر شغل و استخدامشان داشته باشد.‏ خالکوبی یا تَتو می‌تواند هزینهٔ زیادی را در بر بگیرد و پاک کردن آن با درد همراه باشد.‏ تحقیقات و همچنین بازار گرم پاک کردن خالکوبی،‏ حاکی از این است که اکثر کسانی که روی بدن خود خالکوبی یا تَتو کرده‌اند،‏ سرانجام آرزو می‌کنند که ای کاش این کار را نکرده بودند!‏