اواخر نوامبر ۱۹۳۲ بود.‏ یک هفته پیش از آن در شهر شلوغ مکزیکوسیتی که جمعیتی بیش از یک میلیون نفر داشت،‏ برای اولین بار در خیابان‌ها چراغ راهنمایی نصب شد.‏ اما بعد از یک هفته آن خبر قدیمی شد.‏ گزارشگران توجه‌شان را به اتفاقات این هفته جلب کرده بودند.‏ آنان در ایستگاه قطار با دوربین‌هایشان منتظر بودند که مهمان ویژه‌ای از راه برسد.‏ بلی،‏ برادر جوزف راترفورد،‏ رئیس انجمن برج دیده‌بانی قرار بود برای کنگرهٔ سراسری سه روزه به آن شهر بیاید.‏ شاهدان یَهُوَه نیز در ایستگاه قطار منتظر بودند تا از برادر راترفورد به گرمی استقبال کنند.‏

مجلّهٔ «عصر طلایی» چنین نوشت:‏ ‹این کنگره اتفاقی بسیار مهم در تاریخ شاهدان یَهُوَه در مکزیک است و باعث گسترش حقیقت در آنجا خواهد شد.‏› اما چرا این کنگره که تنها ۱۵۰ نفر شرکت‌کننده داشت،‏ بسیار مهم و حائز اهمیت بود؟‏

پیش از آن کنگره،‏ فعالیت شاهدان یَهُوَه در مکزیک پیشرفت چندانی نداشت.‏ از سال ۱۹۱۹ مجمع‌های کوچکی در این کشور برگزار می‌شد،‏ اما تعداد جماعت‌ها طی سال‌های پیاپی رو به کاهش بود.‏ تأسیس دفتر شعبه در مکزیکوسیتی در سال ۱۹۲۹ بسیار امیدوارکننده بود،‏ با این حال مخالفت‌ها و مشکلاتی وجود داشت.‏ سازمان یَهُوَه به کُل‌پُرترها که امروزه پیشگام نام دارند،‏ گفته بود که از این پس نباید هنگام کار موعظه به تجارت یا شغل خود بپردازند و باید فقط بر موعظه تمرکز کنند.‏ یکی از کُل‌پُرترها که از این بابت شدیداً خشمگین شد،‏ حقیقت را ترک کرد و گروهی جدید برای مطالعهٔ کتاب مقدّس تشکیل داد.‏ در همان زمان سرپرست شعبه مرتکب اعمال غیراخلاقی شد و اختیاراتش را از دست داد.‏ برادران و خواهران باایمان در مکزیک نیاز داشتند که از نظر روحانی تقویت شوند.‏

برادر راترفورد در طول دیدارش،‏ آن برادران و خواهران را بسیار تشویق کرد.‏ او دو گفتار پرشور و تکان‌دهنده در آن کنگره و پنج سخنرانی تأثیرگذار در رادیو اجرا کرد.‏ برای اولین بار ایستگاه‌های رادیویی در مکزیک خبر خوش را در سراسر کشور پخش می‌کردند.‏ بعد از آن کنگره،‏ برادری دیگر به عنوان سرپرست شعبه منصوب شد تا کار موعظه را سازماندهی کند.‏ برادران و خواهران نیز که تقویت شده بودند با غیرت تمام به کار موعظه ادامه داده و برکت یافتند.‏

سال بعد یعنی در سال ۱۹۳۳ دو کنگره در کشور مکزیک برگزار شد،‏ یکی در شهر وِراکْروس و دیگری در مکزیکوسیتی.‏ تلاش‌های برادران و خواهران در کار موعظه ثمراتی به بار آورد.‏ برای مثال در سال ۱۹۳۱ کشور مکزیک تنها ۸۲ مبشّر داشت.‏ ده سال بعد،‏ این آمار ده برابر شد!‏ در سال ۱۹۴۱ حدود ۱۰۰۰ نفر به مکزیکوسیتی آمدند تا در کنگره شرکت کنند.‏

در سال ۱۹۴۳ شاهدان یَهُوَه با اعلامیه‌هایی که به اعلامیه‌های ساندویچی معروف بود،‏ در ۱۲ شهر مکزیک مردم را به کنگرهٔ «امّت آزاد» دعوت می‌کردند.‏ * آن اعلامیه‌ها روی دو پلاکارد بزرگ نصب  می‌شد که یکی در جلو و دیگری در پشت مبشّر قرار می‌گرفت و از شانه‌های مبشّر آویزان می‌شد.‏ این روش موعظه از سال ۱۹۳۶ در بین شاهدان یَهُوَه معمول شد.‏

دعوت مردم با اعلامیه‌های ساندویچی در مکزیکوسیتی بسیار موفقیت‌آمیز بود.‏ مجلّهٔ لاناسیون در این باره چنین نوشت:‏ «در روز اول از شرکت‌کنندگان خواسته شد که مردم بیشتری را به کنگره دعوت کنند.‏ در روز بعد تعداد شرکت‌کنندگان بیشتر از ظرفیت سالن بود!‏» کلیسای کاتولیک که از این بابت خوشحال نبود،‏ به مخالفت با شاهدان یَهُوَه برخاست.‏ اما برادران و خواهران ترسی به دل راه ندادند و همچنان مردم را به کنگره دعوت می‌کردند.‏ مجلّهٔ لاناسیون همچنین گزارش داد:‏ «تمام شهر آنان را دیدند.‏ .‏ .‏ .‏ مردان و زنان به ‹ساندویچ‌های› تبلیغاتی تبدیل شده بودند.‏» آن مقاله همچنین شامل عکسی از برادران در یکی از خیابان‌های مکزیکوسیتی بود که زیر آن نوشته بود:‏ «ازدحامی در شهر.‏»‏

در آن زمان اکثر شاهدان یَهُوَه باید ازخودگذشتگی‌های بزرگی می‌کردند تا بتوانند در کنگره‌های معدودی که در مکزیک برگزار می‌شد،‏ شرکت کنند.‏ بسیاری از دعوت‌شدگان از روستاهایی دورافتاده می‌آمدند که جاده‌ای برای رفت‌وآمد نداشت یا قطاری از آنجا نمی‌گذشت.‏ یکی از جماعات چنین نوشت:‏ «در محل زندگی ما تنها خطوط تلگراف وجود دارد.‏» بنابراین دعوت‌شدگان می‌بایست برای روزها مسافتی طولانی را با قاطر یا با پای پیاده می‌پیمودند تا به یک ایستگاه قطار برسند و از آنجا به شهری که کنگره برگزار می‌شد بروند.‏

اکثر شاهدان یَهُوَه وضع مالی خوبی نداشتند و فقط قادر بودند بهای بلیت یک‌طرفه را بپردازند.‏ وقتی به شهری که کنگره برگزار می‌شد می‌رسیدند برخی از آنان در خانهٔ برادران و خواهران محلّی با آغوش باز پذیرفته می‌شدند و برخی دیگر در سالن‌های جماعت می‌خوابیدند.‏ یک بار حدود ۹۰ نفر از دعوت‌شدگان در دفتر شعبه خوابیدند.‏ «تخت خواب هر یک از آنان ۲۰ جعبه کتاب بود که به صورت ردیفی کنار هم چیده شده بود.‏» کتاب «سالنامهٔ شاهدان یَهُوَه» می‌گوید که آن مهمانان بسیار قدرشناس بودند و برای آنان «آن تخت‌ها گرم‌تر و نرم‌تر از زمین سیمانی بود.‏»‏

بدون شک برای آنان گرد آمدن در کنگره‌های مسیحی به قدری مهم و شادی‌بخش بود که ارزش آن همه ازخودگذشتگی را داشت.‏ امروزه نیز در بین شاهدان یَهُوَه در مکزیک که تعدادشان نزدیک به یک میلیون نفر است این روحیهٔ قدردانی به چشم می‌خورد.‏ * در سال ۱۹۴۹ شعبهٔ مکزیک دربارهٔ برادران و خواهران چنین گزارش داد:‏ «آن سختی‌ها از غیرت آنان برای پرستش یَهُوَه نمی‌کاهد.‏ آنان بعد از هر کنگره برای مدت‌ها در مورد آن صحبت می‌کنند و مرتباً می‌پرسند:‏ ‹کنگرهٔ بعدی کی برگزار می‌شود؟‏›»—‏از آرشیو ما در آمریکای مرکزی.‏