کلام یَهُوَه زنده است

نکاتی از کتاب اوّل تواریخ

نزدیک به ۷۷ سال از بازگشت یهودیان از تبعید در بابل به وطنشان می‌گذرد.‏ معبدی که زَرُبّابل والی بنا کرد ۵۵ سال است که بر پا شده است.‏ مشخص است که دلیل اصلی بازگرداندن یهودیان به اورشلیم برقراری مجدّد پرستش پاک بود.‏ اما آن‌ها هنوز غیرت چندانی برای پرستش یَهُوَه از خود نشان نمی‌دهند.‏ از این رو،‏ نیاز بزرگی به تشویق مردم به عبادت یَهُوَه هست که کتاب اوّل تواریخ به این نیاز بخوبی رسیدگی می‌کند.‏

محتوای کتاب اوّل تواریخ فقط به درج نسب‌نامه‌ها محدود نمی‌شود بلکه دوره‌ای ۴۰ ساله را از زمان مرگ شاؤل پادشاه تا مرگ داود پادشاه نیز در بر می‌گیرد.‏ تحریر این کتاب را به عَزْرای کاهن نسبت می‌دهند که ظاهراً آن را در سال ۴۶۰ ق.‏د.‏م.‏ به قلم آورد.‏ امروزه کتاب اوّل تواریخ کتاب خواندنی باارزشی است زیرا جزئیات و مطالب موثقی را در مورد ساماندهی و ترتیبات پرستش در معبد و همچنین اطلاعات بسیار مفیدی را در زمینهٔ اصل و نسب مسیح در اختیار خواننده قرار می‌دهد.‏ در ضمن،‏ الهامی بودن پیام آن،‏ ایمان را قوی و درک ما را از کتاب مقدّس عمیق‌تر می‌سازد.‏ —‏ عبرانیان ۴:‏۱۲‏.‏

فهرستی مهم از اسامی

‏(‏ ۱تواریخ ۱:‏۱–‏۹:‏۴۴‏)‏

نسب‌نامه‌هایی که عَزْرا با جزئیات تمام گردآوری کرده است بسیار پراهمیت و ضروری‌اند.‏ برای درج آن‌ها حداقل سه دلیل وجود دارد:‏ نخست اینکه فقط افراد مجاز،‏ به انجام وظیفهٔ کهانت منصوب شوند.‏ دوّم،‏ دودمان و ارثیهٔ هر سِبط مشخص شود.‏ و سوّم،‏ اصل و نسب مسیح ثبت شود.‏ حُسن دیگری که نسب‌نامه‌ها برای یهودیان داشت این بود که آن‌ها را با تاریخ و اعقابشان تا اوّلین انسان یعنی آدم آشنا می‌کرد.‏ بدین وسیله می‌توان محاسبه کرد که از آدم تا نوح ده نسل و از نوح تا ابراهیم نیز ده نسل بود.‏ نسب‌نامه سپس به شمارش پسران اسماعیل،‏ پسران قَطُورَه متعهٔ (‏ زن صیغهٔ دائم)‏ ابراهیم و پسران عیسو می‌پردازد.‏ پس از آن،‏ خاندان ۱۲ پسر اسرائیل را مورد بررسی قرار می‌دهد.‏ —‏ ۱تواریخ ۲:‏۱‏.‏

عَزْرا در این گزارش به خاندان یهودا،‏ به سبب پادشاهی داود و خاندان سلطنتی او توجهی خاص نشان می‌دهد.‏ آمده است که از ابراهیم تا داود ۱۴ نسل و از داود تا زمان تبعید یهودیان به بابل ۱۴ نسل بود.‏ (‏ ۱تواریخ ۱:‏۲۷،‏ ۳۴؛‏ ۲:‏۱-‏۱۵؛‏ ۳:‏۱-‏۱۷؛‏ متّیٰ ۱:‏۱۷‏)‏ سپس عَزْرا به شمارش نوادگان اَسباط ساکن شرق رود اردن می‌پردازد و بعد خاندان لاوی را می‌شمارد.‏ (‏ ۱تواریخ ۵:‏۱-‏۲۴؛‏ ۶:‏۱‏)‏ به دنبال آن به بعضی از اَسباط ساکن غرب رود اردن اشاره‌ای نسبتاً مختصر می‌کند ولی به تفصیل از دودمان بنیامین می‌گوید.‏ (‏ ۱تواریخ ۸:‏۱‏)‏ نام اوّلین یهودیانی که بعد از بازگشت از تبعید در بابل در اورشلیم ساکن شدند نیز در این گزارش درج شده است.‏ —‏ ۱تواریخ ۹:‏۱-‏۱۶‏.‏

پاسخ به پرسش‌های مربوط به آیات:‏

۱:‏۱۸ ‏—‏ پدر شالَح (‏ در لوقا،‏ «صالح»)‏ که بود؟‏ قِینان یا اَرْفَکْشاد؟‏ (‏ لوقا ۳:‏۳۵،‏ ۳۶‏)‏ پدر شالَح،‏ اَرْفَکْشاد بود.‏ (‏ پیدایش ۱۰:‏۲۴؛‏ ۱۱:‏۱۲‏)‏ نام «قِینان» در لوقا ۳:‏۳۶ احتمالاً تحریفی است از کلمهٔ «کلدانیان.‏» اگر چنین باشد،‏ احتمالاً متن اصلی  این طور خوانده می‌شد:‏ «بن اَرْفَکْشاد کلدانی.‏» احتمال دیگر نیز این است که منظور از «قِینان» همان «اَرْفَکْشاد» باشد.‏ لازم به تذکر است که عبارت «ابن قِینان» در بسیاری از نسخه‌های متون کتاب مقدّس دیده نمی‌شود.‏

۲:‏۱۵ ‏—‏ آیا داود هفتمین پسر یَسّا بود؟‏ خیر.‏ یَسّا هشت پسر داشت و داود کوچک‌ترین پسرش بود.‏ (‏ ۱سموئیل ۱۶:‏۱۰،‏ ۱۱؛‏ ۱۷:‏۱۲‏)‏ ظاهراً یکی از پسران یَسّا بدون اینکه اولادی از خود به جای بگذارد فوت کرده بود.‏ از آنجایی که اشاره به آن پسر تأثیری در نسب‌نامه نداشت،‏ عَزْرا از درج نام او خودداری کرده است.‏

۳:‏۱۷ ‏—‏ چرا لوقا ۳:‏۲۷ شَأَلتِیئیل (‏ در لوقا،‏ «سأَلتِیئیل»)‏ پسر یَکُنْیا را پسر نِیری می‌خواند؟‏ پدر شَأَلتِیئیل،‏ یَکُنْیا بود.‏ a اما چون از قرار معلوم نِیری دختر خود را به شَأَلتِیئیل به همسری داده بود،‏ لوقا شَأَلتِیئیل،‏ داماد نِیری را پسر نِیری خواند.‏ به همین روال لوقا یوسف را نیز پسر هالِی خواند در صورتی که هالِی پدر مریم بود.‏ —‏ لوقا ۳:‏۲۳‏.‏

۳:‏۱۷-‏۱۹ ‏—‏ زَرُبّابل،‏ فَدایا و شَأَلتِیئیل چه نسبتی با هم داشتند؟‏ زَرُبّابل یکی از پسران فَدایا،‏ برادر شَأَلتِیئیل بود.‏ ولی در بعضی موارد کتاب مقدّس زَرُبّابل را پسر شَأَلتِیئیل می‌خواند.‏ (‏ متّیٰ ۱:‏۱۲؛‏ لوقا ۳:‏۲۷‏)‏ یک دلیل احتمالی می‌تواند این باشد که پس از مرگ فَدایا،‏ برادرش شَأَلتِیئیل پسر او را یعنی زَرُبّابل را نزد خود بزرگ کرده بود.‏ یک دلیل محتمل دیگر نیز این می‌تواند باشد که شَأَلتِیئیل بدون اولاد فوت کرده بود و فَدایا ازدواج برادرشوهری را به جا آورده بود و نخست‌زاده‌اش هم زَرُبّابل بوده باشد.‏ —‏ تثنیه ۲۵:‏۵-‏۱۰‏.‏

۵:‏۱‏٬ ۲ —‏ دادن حق نخست‌زادگی به یوسف چه مزیتی داشت؟‏ بدین معنی بود که «حصّه‌ای مضاعف» یعنی سهمِ دو برابر از ارثیه به او تعلّق می‌گرفت.‏ (‏ تثنیه ۲۱:‏۱۷‏)‏ از این رو،‏ وی صاحب دو سِبط اِفرایم و مَنَسَّی شد.‏ پسران دیگر اسرائیل هر یک فقط صاحب یک سِبط شدند.‏

از این آیات چه می‌آموزیم؟‏

۱:‏۱–‏۹:‏۴۴‏.‏ درج نسب‌نامه‌های اشخاص واقعی ثابت می‌کند که هیچ یک از ترتیبات پرستش در معبد افسانه‌بافی نیست بلکه بر اساس واقعیات بنا شده است.‏

۴:‏۹،‏ ۱۰‏.‏ یَعْبِیص با تضرّع و التماس به یَهُوَه دعا کرد که محدودهٔ او را با صلح و صفا وسیع‌تر کند تا بتواند افراد خداترس بیشتری را در زمین‌های خود جای دهد.‏ یَهُوَه نیز دعای او را مستجاب کرد.‏ ما نیز باید از ته دل به یَهُوَه دعا کنیم تا با غیرت بیشتر در کار شاگردسازی فعال باشیم و افراد خداترس بیشتری به ما ملحق شوند.‏

۵:‏۱۰‏٬‏ ۱۸-‏۲۲‏.‏ در زمان پادشاهی شاؤل قوای اَسباط ساکن شرق رود اردن با حاجریان که نیروهایشان بیش از دو برابر آن‌ها بود جنگیدند و بر آن‌ها پیروز شدند.‏ دلیل این پیروزی نیز آن بود که به یَهُوَه توکّل و از او طلب کمک کردند.‏ ما نیز در جنگ روحانی با دشمنانی بس قوی‌تر از خود مقابله می‌کنیم ولی باید به قوّت نجات یَهُوَه اطمینان کامل داشته باشیم.‏ —‏ اَفَسُسیان ۶:‏۱۰-‏۱۷‏.‏

۹:‏۲۶،‏ ۲۷‏.‏ لاویانِ دربان منصب پراهمیتی داشتند.‏ مسئولیت نگهبانی و باز کردن درهای اماکن مقدّس در معبد بر عهدهٔ آن‌ها گذاشته شده بود.‏ آن‌ها با وفاداری تمام هر روز صبح بنا بر وظیفهٔ خود درها و دروازه‌ها را به روی مردم باز می‌کردند.‏ ما نیز مانند آن لاویان دربان مسئولیت خطیری بر عهده داریم.‏ از ما نیز خواسته شده است تا راه پرستش یَهُوَه را به مردم نشان دهیم.‏ از این رو می‌کوشیم به همهٔ مردم محدوده‌مان دسترسی پیدا کنیم.‏ پس آیا ما هم نباید مثل آن لاویان در انجام وظیفه‌مان افرادی معتمد و قابل‌اطمینان باشیم؟‏

 پادشاهی داود

‏(‏ ۱تواریخ ۱۰:‏۱–‏۲۹:‏۳۰‏)‏

قسمت داستانی این کتاب با شرح مرگ پادشاه شاؤل و سه پسرش در نبرد با فلسطیان در کوه جِلْبُوع آغاز می‌شود.‏ داود پسر یَسّا به پادشاهی سِبط یهودا می‌رسد.‏ مردان شجاع از هر قوم و سِبط اسرائیل به سوی حِبرون سرازیر و به داود ملحق می‌شوند و او را بر تمامی اسرائیل پادشاه می‌کنند.‏ (‏ ۱تواریخ ۱۱:‏۱-‏۳‏)‏ پس از اندکی اورشلیم را تصاحب می‌کند.‏ چندی نمی‌گذرد که اسرائیلیان صندوق عهد را «به آواز شادمانی و آواز بوق و .‏ .‏ .‏ عود و بربط» به اورشلیم می‌آورند.‏ —‏ ۱تواریخ ۱۵:‏۲۸‏.‏

داود آرزو می‌کند خانه‌ای برای خدای حقیقی بسازد.‏ اما یَهُوَه قصد دارد این افتخار را به سلیمان،‏ پسر داود،‏ دهد.‏ با این حال،‏ با داود عهد می‌بندد که پادشاهی خاندان او را تا ابد استوار نگه دارد.‏ داود به جنگ خود با دشمنان اسرائیل ادامه می‌دهد و یَهُوَه نیز پیروزی پس از پیروزی نصیب او می‌کند.‏ ولی متأسفانه یک سرشماری بی‌جا و نادرست به قیمت جان ۷۰٬۰۰۰ تن از اسرائیلیان تمام می‌شود.‏ به دستور فرشته،‏ داود برای متوقف ساختن هلاکت،‏ مذبحی برای یَهُوَه بنا می‌کند.‏ داود بلافاصله زمینی را از اُرْنانِ یَبُوسی می‌خرد و مذبحی را در آن برپا می‌کند.‏ به دنبال آن داود تدارکات خود را برای بنای معبدی «بسیار عظیم» برای یَهُوَه در همان مکان مذبح شروع می‌کند.‏ (‏ ۱تواریخ ۲۲:‏۵‏)‏ داود لاویان کاهن را سازماندهی می‌کند که ترتیبات آن در هیچ جای کتاب مقدّس با این تفاصیل شرح داده نشده است.‏ هم داود پادشاه و هم مردم با سخاوت تمام اعانات هنگفتی برای بنای معبد اهدا می‌کنند.‏ و در آخر نیز می‌خوانیم که داود پس از ۴۰ سال سلطنت،‏ «در پیری نیکو از عمر و دولت و حشمت سیر شده،‏ وفات نمود و پسرش سلیمان به جایش پادشاه شد.‏» —‏ ۱تواریخ ۲۹:‏۲۸‏.‏

پاسخ به پرسش‌های مربوط به آیات:‏

۱۱:‏۱۱ ‏—‏ چرا در اینجا شمار کشته‌شدگان را ۳۰۰ نفر گزارش می‌دهد ولی در همین گزارش در دوّم سموئیل ۲۳:‏۸ تعداد کشته‌شدگان را ۸۰۰ نفر تعیین می‌کند؟‏ نام سه جنگاور داود که شجاع‌ترین مردان او بودند،‏ یَشُبْعام (‏یُوشَیبِ بَشَّبَت)‏ اَلِعازار و شَمَّه بود و یَشُبْعام ریاست آنها را بر عهدهٔ داشت.‏ (‏ ۲سموئیل ۲۳:‏۸-‏۱۱‏)‏ دلیل درج دو رقم متفاوت ممکن است این باشد که گزارشات مذکور به یک شخص ولی در دو واقعهٔ جداگانه اشاره می‌کنند.‏

۱۱:‏۲۰،‏ ۲۱ ‏—‏ درجهٔ اَبیشای در مقایسه با آن سه دلاور اصلی داود چه بود؟‏ اَبیشای یکی از آن سه مرد دلاور که تحت فرمان داود می‌جنگیدند نبود.‏ اما با استناد به ترجمهٔ تفسیری،‏ در دوّم سموئیل ۲۳:‏۱۸،‏ ۱۹ گزارش شده است که وی سردار ۳۰ جنگجوی متهوّر بود که از همهٔ آن‌ها برجسته‌تر بود.‏ از این جهت اَبیشای نیز از شهرتی مشابه شهرت آن سه برخوردار بود زیرا وی نیز مانند یَشُبْعام در نبرد پیروزی‌های چشمگیری به دست آورده بود.‏

۱۲:‏۸ ‏—‏ منظور از اینکه چهرهٔ جنگجویان جاد «مثل روی شیر» بود چه بود؟‏ مقر این جنگجویان نزد داود در بیابان‌ها بود.‏ از آنجایی که موهایشان بلند شده،‏ به یال شیر شباهت پیدا کرده بود،‏ گویی شکل و شمایل صورت شیر را به خود گرفته بودند.‏

۱۳:‏۵ ‏—‏ «شیحُورِ مصر» چیست؟‏ کلمهٔ «شیحُور» در عبری کلاً به معنی نهر و رودخانه است.‏ از این رو،‏ بعضی صاحبنظران معتقدند که عبارت «شیحُورِ مصر» به یکی از شاخه‌های رود نیل اشاره می‌کند.‏ در اعداد ۳۴:‏۵ به «وادی مصر» اشاره می‌شود که کنایه از همان نهر است.‏ با این توصیف،‏ عموماً نظر بر این است که «شیحُورِ مصر» همان وادی مصر است که آب دشت در آن جاری می‌شد و کنارهٔ طویل آن مرز جنوب غربی سرزمین موعود را تشکیل می‌داد.‏ —‏ اعداد ۳۴:‏۲،‏ ۵؛‏ پیدایش ۱۵:‏۱۸‏.‏

 ۱۶:‏۳۰ ‏—‏ منظور از ‹لرزیدن› در حضور یَهُوَه چیست؟‏ ‹لرزیدن› در حضور یَهُوَه نشانهٔ احترام عمیق و خداترسی عابد است.‏

۱۶:‏۱،‏ ۳۷-‏۴۰؛‏ ۲۱:‏۲۹،‏ ۳۰؛‏ ۲۲:‏۱۹ ‏—‏ از زمان آوردن صندوق عهد به اورشلیم تا اتمام ساختمان معبد چه ترتیباتی برای پرستش در اسرائیل دنبال می‌شد؟‏ قبل از اینکه داود صندوق عهد را به اورشلیم آورده،‏ در خیمه‌ای که برپا داشته بود جای دهد،‏ صندوق سال‌ها در خیمهٔ اجتماع قرار داشت.‏ سپس در همان خیمه در اورشلیم باقی ماند تا اینکه احداث معبد به اتمام رسید.‏ ولی خیمهٔ اجتماع هنوز در جِبْعُون قرار داشت و صادوق رئیس کَهَنه و برادرانش مطابق شریعت همچنان به اهدای قربانی ادامه می‌دادند.‏ این ترتیبات تا تکمیل معبد در اورشلیم ادامه داشت.‏ وقتی ساختمان معبد تمام شد،‏ خیمهٔ اجتماع را از جِبْعُون به اورشلیم آوردند و صندوق عهد نیز به قدس‌الاقداس در معبد منتقل شد.‏ —‏ ۱پادشاهان ۸:‏۴،‏ ۶‏.‏

از این آیات چه می‌آموزیم؟‏

۱۳:‏۱۱‏.‏ اگر در کاری ناموفق شویم،‏ به جای اینکه یَهُوَه را مقصر بدانیم بهتر است اوّل اَعمال و عواقب تصمیمات خود را بررسی کنیم تا ببینیم چه عاملی باعث شکست ما شد.‏ از قرار معلوم داود نیز چنین کرد.‏ وی از اشتباهات خود درس گرفت و بعدها صندوق عهد را با موفقیت تمام به نحوی صحیح و مطابق شریعت به اورشلیم آورد.‏ b

۱۴:‏۱۰،‏ ۱۳-‏۱۶؛‏ ۲۲:‏۱۷-‏۱۹‏.‏ باید همیشه قبل از اقدام به هر عملی که ممکن است بر رابطهٔ ما با یَهُوَه تأثیر بگذارد به یَهُوَه دعا کرده،‏ راهنمایی او را جویا شویم.‏

۱۶:‏۲۳-‏۲۹‏.‏ پرستش یَهُوَه باید محور زندگی ما باشد.‏

۱۸:‏۳‏.‏ یَهُوَه همیشه به وعده‌هایش عمل می‌کند.‏ از این رو از طریق داود به وعدهٔ خود عمل کرده،‏ تمامی زمین کنعان را «از نهر مصر تا به نهر عظیم،‏ یعنی نهر فرات» به نسل ابراهیم بخشید.‏ —‏ پیدایش ۱۵:‏۱۸؛‏ ۱تواریخ ۱۳:‏۵‏.‏

۲۱:‏۱۳-‏۱۵‏.‏ یَهُوَه به فرشتهٔ خود فرمان داد وبای مهلک را متوقف کند چون که او از درد و رنج مردمش متأثر می‌شود.‏ واقعاً که «رحمت‌های او بسیار عظیم است.‏»‏ c

۲۲:‏۵،‏ ۹؛‏ ۲۹:‏۳-‏۵،‏ ۱۴-‏۱۶‏.‏ افتخار بنای معبد یَهُوَه به داود داده نشد،‏ ولی داود با سخاوت تمام برای آن تدارک دید.‏ چه چیزی باعث می‌شد داود با چنین دیدگاهی به این موضوع نگاه کند؟‏ حس قدردانی‌اش؛‏ چون که می‌دانست هر چه دارد از نیکویی‌های یَهُوَه است.‏ حس قدردانی باید ما را نیز ترغیب کند از خود سخاوت نشان دهیم.‏

۲۴:‏۷-‏۱۸‏.‏ ترتیبات خدمت ۲۴ فرقهٔ کهانت یا گروه کاهنان در معبد که داود تأسیس کرد در زمان زَکَرِیّا،‏ پدر یحیای تعمیددهنده،‏ هنوز به قوّت خود باقی بود.‏ زَکَرِیّا جزو گروه اَبِیّام بود که نوبت خدمتشان در معبد رسیده بود.‏ در آنجا بود که هنگام بخور سوزاندن در قدس معبد با فرشته روبرو شد و مژدهٔ تولّد پسرش یحیی را از او شنید.‏ (‏ لوقا ۱:‏۵،‏ ۸،‏ ۹‏)‏ از این قضیه نتیجه می‌گیریم که پرستش حقیقی بر اساس وقایع و اشخاص واقعی بنا شده است نه تخیّلی.‏ امروزه نیز اگر با وفاداری تمام با «غلام امین و دانا» همکاری کرده،‏ یَهُوَه را طبق آیین پرستش سازماندهی‌شده عبادت کنیم مطمئناً برکت می‌یابیم.‏ —‏ متّیٰ ۲۴:‏۴۵‏.‏

یَهُوَه را ‹به ارادت تمام عبادت نمایید›‏

کتاب اوّل تواریخ فقط از نسب‌نامه تشکیل نشده است.‏ این کتاب گزارشات باارزش دیگری از وقایع نیز ارائه می‌دهد؛‏ از جمله می‌توان به رویدادهای مربوط به تصمیم داود برای آوردن صندوق عهد به اورشلیم،‏ پیروزی‌های چشمگیر او،‏ تدارکاتی که برای ساختن معبد فراهم دید و همچنین گروه‌بندی کاهنان لاوی برای خدمت کهانت اشاره کرد.‏ مطمئناً تمامی اطلاعاتی که عَزْرا در کتاب اوّل تواریخ گنجانده است در آن زمان بسیار مشوّق اسرائیلیان بود و غیرت آن‌ها را برای پرستش یَهُوَه در معبدش برمی‌انگیخت.‏

داود نمونهٔ خوبی بود از عابدی که پرستش یَهُوَه را محور زندگی خود کرده بود!‏ داود در پی کسب افتخار و امتیازات نبود بلکه می‌خواست ارادهٔ خدا را به جا آورد.‏ ما نیز ترغیب می‌شویم یَهُوَه را ‹به دل کامل و به ارادت تمام عبادت نماییم.‏› —‏ ۱تواریخ ۲۸:‏۹‏.‏

‏[پاورقی‌ها]‏

‏[نمودار/تصاویر در صفحهٔ ۸]‏

‏(‏برای دیدن شکل صحیح به نشریه رجوع شود)‏

۴۰۲۶ ق.‏د.‏م.‏ آدم نسل‌های از آدم تا نوح (‏ ۱۰۵۶ سال)‏

 

۱۳۰ سال ⇩

 

شِیث

 

۱۰۵ ⇩

 

اَنوش

 

۹۰ ⇩

 

قِینان

 

۷۰ ⇩

 

مَهَلَلْئیل

 

۶۵ ⇩

 

یارَد

 

۱۶۲ ⇩

 

خَنوخ

 

۶۵ ⇩

 

مَتوشالَح

 

۱۸۷ ⇩

 

لَمَک

 

۱۸۲ ⇩

 

۲۹۷۰ ق.‏د.‏م.‏ نوح ۲۹۷۰ ق.‏د.‏م.‏ نوح متولّد می‌شود

نسل‌های از نوح تا ابراهیم (‏ ۹۵۲ سال)‏

۵۰۲ سال ⇩

 

سام

طوفان ۲۳۷۰ ق.‏د.‏م.‏

۱۰۰ ⇩

 

اَرْفَکْشاد

 

۳۵ ⇩

 

شالَح

 

۳۰ ⇩

 

عابَر

 

۳۴ ⇩

 

فالِج

 

۳۰ ⇩

 

رَعُو

 

۳۲ ⇩

 

سَروج

 

۳۰ ⇩

 

ناحور

 

۲۹ ⇩

 

تارَح

 

۱۳۰ ⇩

 

۲۰۱۸ ق.‏د.‏م.‏ ابراهیم ۲۰۱۸ ق.‏د.‏م.‏ ابراهیم متولّد می‌شود

از ابراهیم تا داود:‏ ۱۴ نسل (‏ ۹۱۱ سال)‏

۱۰۰ سال

 

اسحاق

 

۶۰ ⇩

یعقوب

 

حدود ۸۸ ⇩

 

یهودا

 

⇩

 

فارِص

 

⇩

 

حَصْرون

 

⇩

 

رام

 

⇩

 

عَمّیناداب

 

⇩

 

نَحْشون

 

⇩

 

سَلْمون

 

⇩

 

بُوعَز

 

⇩

 

عُوبِید

 

⇩

 

یَسّا

 

⇩

 

۱۱۰۷ ق.‏د.‏م.‏ داود متولّد می‌شود