کسانی که به بوی عطر یا ادکلن حساسیت دارند،‏ با مشکل بزرگی روبرو هستند،‏ زیرا اغلب نمی‌توانند خود را کاملاً از بوی عطر کسانی که طی روز با آنان برخورد دارند،‏ محفوظ نگاه دارند.‏ به همین دلیل برخی از برادران و خواهران خواسته‌اند بدانند که آیا امکان دارد که از کلّیهٔ برادران و خواهران تقاضا شود که از مصرف عطر یا ادکلن در جلسات مسیحی،‏ مجمع‌ها و کنگره‌ها اجتناب کنند.‏

شکی نیست که هیچ مسیحی‌ای نمی‌خواهد عمداً حضور دیگران را به جلسات مسیحی دشوار کند.‏ همهٔ ما به دلگرمی و تسلّی‌ای که از جلسات می‌گیریم،‏ نیاز داریم.‏ (‏عبر ۱۰:‏۲۴،‏ ۲۵‏)‏ در نتیجه،‏ اگر حساسیت شخصی به بوی عطر چنان است که مانع حضور وی در جلسات می‌شود،‏ بجاست در این مورد با پیران جماعت خود صحبت کند.‏ البته این که پیران بخواهند استعمال عطر را در جماعت ممنوع اعلام کنند،‏ نه با اصول کتاب مقدّس هماهنگ است و نه کار صحیحی است.‏ اما پیران مسیحی می‌توانند با ارائهٔ مطالبی از نشریاتمان،‏ این مشکل را با دیگر اعضای جماعت در میان بگذارند.‏ بسته به شرایط،‏ آنان می‌توانند این مطلب را در نیازهای محلّی طی جلسهٔ خدمت عنوان کنند یا می‌توانند آن را به نحوی سنجیده در اعلانات به سمع برادران برسانند.‏ اما واضح است که پیران مسیحی نمی‌توانند مرتباً چنین اعلاناتی را در برنامه بگنجانند.‏ در جلسات ما اغلب افرادی جدید یا مهمانانی حضور می‌یابند که با مشکل موجود آشنا نیستند و می‌خواهیم این افراد احساس راحتی کنند.‏ نمی‌خواهیم کسانی که در حد معقول از مواد معطر استفاده کرده‌اند،‏ حس کنند که عملی اشتباه انجام داده‌اند.‏

اگر در جماعت چنین مشکلی وجود دارد،‏ پیران مسیحی می‌توانند در صورت امکان ترتیبی دهند تا کسانی که به بوی عطر حساسیت دارند،‏ در جایی دور از دیگران بنشینند.‏ برای مثال،‏ شاید بتوان از اتاقی در سالن جماعت استفاده کرد که از آنجا می‌توان برنامه را شنید.‏ اگر مشکل حل نشود و افرادی در جماعت همچنان از بابت حساسیتشان در عذاب باشند،‏ می‌توان برای آنان ترتیبی داد که همچون کسانی که توانایی حضور در جلسات را ندارند،‏ در خانه برنامه را به صورت ضبط‌شده یا از طریق تلفن گوش دهند.‏

در سال‌های اخیر مقالاتی در خدمت ما شاهدان ما را ترغیب کرده است که به‌ویژه برای حضور در کنگره‌ها به این مشکل برادران و خواهران توجهی خاص داشته باشیم.‏ با نظر به این که اکثر کنگره‌ها در محیط‌های بسته با سیستم تهویهٔ مطبوع برگزار می‌شود،‏ از حاضران تقاضا شده بود که از عطر و ادکلن‌های قوی استفاده نکنند.‏ اهمیت توجه به این امر در کنگره‌ها از این جهت است که نمی‌توان جایی یافت که به دور از دیگران باشد.‏ اما این راهنمایی فقط برای کنگره‌ها منظور شده بود و نه برای جلسات جماعت.‏ پس نباید تصوّر کرد که این راهنمایی را می‌توان برای جلسات هم به کار برد.‏

در حال حاضر همهٔ ما به نوعی،‏ از ضعف‌ها و ناکاملی‌هایی رنج می‌بریم.‏ چقدر از برادران و خواهرانمان سپاسگزاریم که تلاش می‌کنند باعث ناراحتی و عذاب ما نشوند!‏ برای برخی شاید ازخودگذشتگی بزرگی باشد که در جلسات مسیحی به خاطر برادران و خواهرانشان از عطر یا ادکلن استفاده نکنند.‏ اما محبت،‏ آنان را بر آن می‌دارد که ملاحظهٔ حال دیگران را بکنند.‏

خوانندگان کتاب مقدّس به دلیل نقش پُنتیوس پیلاتُس در محاکمه و اعدام عیسی،‏ به‌خوبی با او آشنایی دارند.‏ (‏مت ۲۷:‏۱،‏ ۲،‏ ۲۴-‏۲۶‏)‏ با این حال،‏ قابل توجه است که نام او چند بار نیز در گزارشات تاریخی آن زمان ثبت شده است.‏ بر طبق «فرهنگ کتاب مقدّس اَنکِر»‏ * پروندهٔ ارجاع‌های تاریخی مربوط به پیلاتُس «از دیگر والیان رومی یهودیه،‏ هم قطورتر است و هم مشروح‌تر.‏»‏

نام پیلاتُس بیش از همه در نوشته‌های یوسفوس،‏ تاریخ‌نویس یهودی،‏ به چشم می‌خورد.‏ یوسفوس در سه گزارش از موقعیت دشواری که پیلاتُس در مقام والی یهودیه با آن روبرو شده بود،‏ یاد می‌کند.‏ گزارش چهارم مربوط به تاریخ‌نویس یهودی دیگری به نام فیلو است.‏ نویسنده‌ای رومی به نام تاسیتوس که گزارشات تاریخی مربوط به امپراتوران روم را به تحریر در می‌آورد،‏ تأیید کرد که پُنتیوس پیلاتُس حکم اعدام عیسی را هنگام زمامداری تیبریوس قیصر صادر کرد.‏

در سال ۱۹۶۱ باستان‌شناسانی که در تئاتر رومی قیصریه در اسرائیل کار می‌کردند،‏ لوح سنگی‌ای یافتند که نام پیلاتُس به‌روشنی به زبان لاتین بر روی آن قابل رؤیت بود.‏ هر چند این لوح سنگی کامل نیست،‏ حدس زده می‌شود که نوشتهٔ اصلی آن چنین باشد:‏ «پُنتیوس پیلاتُس والی یهودا این تایبِریوم را به خداوندگاران مکرّم تقدیم کرد.‏» احتمالاً تایبِریوم نام معبدی بود که برای تجلیل و بزرگداشت تیبریوس،‏ یکی از امپراتوران روم ساخته شده بود.‏

در مقالهٔ «سؤالات خوانندگان» که در برج دیده‌بانی ۱ اکتبر ۲۰۰۲ به چاپ رسید،‏ آمده بود که اگر خواهری بخواهد در حضور مردی مبشّر،‏ خواه تعمیدیافته باشد،‏ خواه نباشد،‏ تعالیم کتاب مقدّس را به کسی بیاموزد،‏ باید سر خود را بپوشاند.‏ بررسی بیشتر این موضوع روشن ساخت که اصلاحاتی در این خصوص لازم است.‏

اگر برادری تعمیدیافته خواهری را هنگام تدریس کتاب مقدّس به نوآموزی که رسماً مطالعه را شروع کرده است،‏ همراهی کند،‏ واضح است که خواهرمان باید سر خود را بپوشاند.‏ خواهرمان بدین سان احترام خود را به ترتیبات یَهُوَه در خصوص اصل سَروری نشان می‌دهد؛‏ زیرا می‌داند مسئولیتی را انجام می‌دهد که معمولاً به برادران واگذار شده است.‏ (‏۱قر ۱۱:‏۵،‏ ۶،‏ ۱۰‏)‏ البته اگر آن برادر توانایی لازم را داشته باشد و بتواند مطالعه را اداره کند،‏ خواهرمان شاید تصمیم بگیرد که آن برادر مطالعه را اداره کند.‏

اما اگر برادری تعمیدنیافته خواهری را هنگام تدریس کتاب مقدّس به نوآموزی که رسماً مطالعه را شروع کرده است،‏ همراهی کند و اگر آن برادر شوهرِ آن خواهر نباشد،‏ کتاب مقدّس خواهرمان را موظف نمی‌داند که سر خود را بپوشاند.‏ با این حال،‏ وجدان بعضی خواهران آنان را بر می‌انگیزد که حتی در این شرایط نیز سر خود را بپوشانند.‏