Indi Gid Malipat sa Pagpasalamat!

SAN-O ka ulihi nga nakabaton sang thank-you note? San-o ang ulihi mo nga paghatag sini?

Sa karon nga ang komunikasyon puro na lang sa Internet, talagsa ka na lang makabaton sing mga ginsulat nga pagpasalamat. Pero ang pagpasalamat sa sulat isa ka pinasahi nga paagi para ipahibalo mo sa isa ka tawo nga ginaapresyar mo ang iya kaayo. Yari ang pila ka panugda kon paano mo ini himuon.

1. Isulat ini para mangin mas personal.

2. Sambita ang ngalan sang imo hatagan.

3. Kon nakabaton ka sing regalo, sambita ang regalo kag kon diin mo ini gamiton.

4. Magpasalamat liwat sa katapusan nga bahin sang imo sulat.

Ang thank-you note may daku gid nga epekto sa hatagan mo sini.

Gani sa masunod nga abiabihon ka sang iban, pakitaan ka sing kaayo, ukon hatagan sing regalo, ipakita nga ginapabaloran mo gid ini. Indi gid malipat sa pagpasalamat!

[Kahon/Mga Retrato sa pahina 28, 29]

 Dear Tita Mary, #2

Salamat gid sa ginhatag mo nga alarm clock! #3 Nakabulig gid ini sa akon kay pirme lang ko nagakaburawan. Nalipay gid ako nga nagkitaay kita sang nagligad nga semana, kag tani masulhay ang inyo biyahe pauli. Tani makit-anay kita liwat sa pila ka adlaw.

Salamat liwat sa imo regalo! #4

Ang imo hinablos,

John

[Retrato]

#1

[Kahon sa pahina 29]

MGA TIP

● Indi pagsambita sing direkta ang mga ginregalo nga kuarta. Halimbawa, imbes nga isambit kon pila ang ginregalo sa imo, mahimo ka magsiling: “Salamat sa imo regalo. Plano ko nga gamiton ini para sa . . . ”

● Isulat lang ang parte sa regalo kag ang imo apresasyon sa sini. Indi na pag-isugid ang detalye parte sa imo pagbakasyon ukon pagkaospital.

● Indi pag-isulat kon ano ang diperensia sang ginregalo sa imo. Halimbawa, indi gid maayo kon isulat mo, “Salamat sa ginhatag mo sa akon nga bayo, ugaling halog sa akon!”

[Kahon sa pahina 29]

Ginapalig-on kita sang Biblia nga mangin mapinasalamaton. (Lucas 17:11-19) Nagsiling ini nga “indi kamo mag-untat sa pagpangamuyo” sa Dios, kag nagdugang: “May kaangtanan sa tanan nga butang magpasalamat kamo.”—1 Tesalonica 5:17, 18.