Wong-wong ora mung isa nduwé prasangka karo wong sing béda ras, basa, lan bangsa. Wong-wong ya isa nduwé prasangka karo wong sing béda agama, drajat, lan jenis kelamin. Sing liyané, nduwé prasangka merga umur, pendidikan, penampilan, lan karo wong-wong sing cacad. Ning, senajan wis nduwé pandangan sing salah, wong-wong kuwi tetep ngrasa nèk ora nduwé prasangka.

Apa njenengan ya isa nduwé prasangka? Biasané awaké dhéwé isa ngerti nèk wong liya nduwé prasangka. Ning, mungkin awaké dhéwé ora sadhar nèk wis nduwé prasangka. Kabèh wong isa nduwé prasangka karo wong liya. Profésor sosiologi sing jenengé David Williams kandha, ”Wektu ana wong sing mikir èlèk soal salah siji kelompok, mesthi dhèwèké ora isa apikan karo wong-wong saka kelompok kuwi. Ning, dhèwèké ora ngrasa nèk wis nduwé prasangka.”

Contoné, ana pengalaman saka Jovica sing manggon ing Eropa. Ing kono ana suku sing ora disenengi karo wong-wong. Jovica kandha, ”Aku mikir nèk kabèh wong saka suku kuwi jahat. Merga aku nganggep apa sing tak pikirké soal wong-wong kuwi bener, aku ora sadhar nèk wis nduwé prasangka.”

Akèh pamréntah nggawé hukum kanggo nglawan rasisme lan prasangka. Ning, kuwi ora berhasil. Apa sebabé? Merga hukum kuwi mung isa mbatesi tumindaké wong-wong. Hukum kuwi ora isa ngatur soal pikiran lan perasaan. Padahal prasangka kuwi asalé saka pikiran lan perasaan. Dadi, apa awaké dhéwé isa nyingkirké prasangka?