ចូរខំប្រឹងរក្សាឲ្យមានសន្ដិភាព
ចូរខំប្រឹងរក្សាឲ្យមានសន្ដិភាព
«ចូរយើងស្វែងរកអ្វីដែលនាំឲ្យមានសន្ដិភាព»។—រ៉ូម ១៤:១៩
១, ២. ហេតុអ្វីពួកសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាមានសន្ដិភាពក្នុងចំណោមពួកគេ?
ក្នុងពិភពលោកសព្វថ្ងៃនេះ ពិបាកឲ្យយើងរកឃើញសន្ដិភាពដ៏ពិតប្រាកដណាស់។ ទោះជាមនុស្សមានជាតិសាសន៍ដូចគ្នា និងនិយាយភាសាដូចគ្នាក៏ដោយ ក៏ពួកគេច្រើនតែបែកបាក់សាមគ្គីគ្នាដោយសាររឿងសាសនា រឿងខាងនយោបាយ រឿងលុយកាក់ និងរឿងខាងការអប់រំ។ ផ្ទុយទៅវិញ រាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាមានសាមគ្គីភាព ទោះជាពួកគេមកពី«គ្រប់ប្រជាជាតិ គ្រប់កុលសម្ព័ន្ធ គ្រប់ជាតិសាសន៍ និងគ្រប់ភាសា»ក្ដី។—បប. ៧:៩
២ មានមូលហេតុជាច្រើនដែលយើងមានសន្ដិភាពក្នុងចំណោមសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ មូលហេតុចម្បងគឺដោយសារយើង«មានសន្ដិភាពជាមួយនឹងព្រះ» ហើយយើងអាចមានសន្ដិភាពនេះដោយសារយើងបង្ហាញជំនឿទៅលើបុត្ររបស់លោកដែលបានស្លាប់ដើម្បីយើង។ (រ៉ូម ៥:១; អេភ. ១:៧) បន្ថែមទៅទៀត ព្រះដ៏ពិតផ្ដល់ឲ្យអ្នកបម្រើស្មោះភក្ដីរបស់លោកនូវសកម្មពលបរិសុទ្ធ ហើយផលដែលបង្កើតដោយសកម្មពលនោះ រួមមានសេចក្ដីសុខសាន្តផងដែរ។ (កាឡ. ៥:២២) មូលហេតុមួយទៀតដែលជួយយើងឲ្យមានសាមគ្គីភាពយ៉ាងសុខសាន្តគឺដោយសារយើង«មិនរួមចំណែកក្នុងពិភពលោក»នេះឡើយ។ (យ៉ូន. ១៥:១៩) ជាជាងចូលរួមខាងរឿងនយោបាយ យើងកាន់អព្យាក្រឹតវិញ។ ការ«យកដាវរបស់ខ្លួនដំធ្វើជាផាលនង្គ័ល»មានន័យថាយើងមិនចូលរួមធ្វើសង្គ្រាមស៊ីវិលឬសង្គ្រាមជាមួយប្រទេសឯទៀតទេ។—អេ. ២:៤
៣. តើសន្ដិភាពដែលយើងអាចមានបើកឱកាសឲ្យយើងធ្វើអ្វី? ហើយតើយើងនឹងពិភាក្សាអ្វីក្នុងអត្ថបទនេះ?
៣ សន្ដិភាពដែលយើងអាចមានចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមកគឺមានន័យច្រើនជាងការមិនធ្វើបាបបងប្អូនឯទៀត។ យើង«ស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក»ទោះជាក្រុមជំនុំរបស់យើងប្រហែលជាមានបងប្អូនដែលមានជាតិសាសន៍ និងទំនៀមទម្លាប់ផ្សេងគ្នាក៏ដោយ។ (យ៉ូន. ១៥:១៧) សន្ដិភាពនេះផ្ដល់ឱកាសឲ្យយើង«ធ្វើល្អដល់មនុស្សទាំងអស់ ជាពិសេសដល់បងប្អូនរួមជំនឿរបស់យើង»។ (កាឡ. ៦:១០) សន្ដិភាពជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ានិងជាមួយបងប្អូនរួមជំនឿគឺវិសេសវិសាលណាស់ ដែលយើងត្រូវការពារដើម្បីកុំឲ្យអ្វីមកបង្ខូចសន្ដិភាពនេះឡើយ។ ដូច្នេះ សូមឲ្យយើងពិនិត្យមើលនូវរបៀបដែលយើងអាចខំប្រឹងរក្សាឲ្យមានសន្ដិភាពនៅក្នុងក្រុមជំនុំ។
ពេលយើងជំពប់ដួល
៤. ពេលយើងធ្វើឲ្យបងប្អូនណាម្នាក់ទើសចិត្ត តើយើងអាចធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីខំប្រឹងរក្សាឲ្យមានសន្ដិភាព?
៤ យ៉ាកុបដែលជាអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូបានសរសេរថា៖«យើងទាំងអស់គ្នាជំពប់ដួលជាញឹកញយ។ ប្រសិនបើអ្នកណាមិនដែលជំពប់ដួលខាងពាក្យសម្ដី អ្នកនោះជាមនុស្សល្អឥតខ្ចោះ»។ (យ៉ា. ៣:២) អាស្រ័យហេតុនេះ គំនិតខុសគ្នានិងការខ្វែងគំនិតគ្នាប្រាកដជាអាចកើតមានឡើងក្នុងចំណោមបងប្អូនរួមជំនឿ។ (ភី. ៤:២, ៣) ក៏ប៉ុន្តែ បញ្ហាដែលកើតឡើងរវាងបងប្អូនពីរនាក់គឺអាចដោះស្រាយបាន ដោយមិនធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់សន្ដិភាពក្នុងក្រុមជំនុំទេ។ ជាឧទាហរណ៍ សូមពិចារណាអំពីឱវាទដែលយើងគួរប្រព្រឹត្តតាម ពេលយើងដឹងថាយើងបានធ្វើឲ្យបងប្អូនណាម្នាក់ទើសចិត្ត។—សូមអាន ម៉ាថាយ ៥:២៣, ២៤
៥. ពេលដែលមានបងប្អូនណាម្នាក់ធ្វើឲ្យយើងទើសចិត្ត តើយើងអាចខំប្រឹងរក្សាឲ្យមានសន្ដិភាពយ៉ាងដូចម្ដេច?
៥ ចុះយ៉ាងណាបើមានបងប្អូនណាម្នាក់ធ្វើឲ្យយើងទើសចិត្តវិញ? តើយើងតម្រូវឲ្យបងប្អូននោះមកជួបយើងដើម្បីសុំការអភ័យទោសពីយើងឬទេ? កូរិនថូសទី១ ១៣:៥ចែងថា៖ «សេចក្ដីស្រឡាញ់មិនចាំទុកក្នុងចិត្តនូវអ្វីដែលគេធ្វើឲ្យយើងឈឺចិត្ត»ទេ។ ពេលគេធ្វើឲ្យយើងទើសចិត្ត យើងខំប្រឹងរក្សាឲ្យមានសន្ដិភាពដោយអភ័យទោសឲ្យគេនិងបំភ្លេចរឿងនោះ ពោលគឺដោយ«មិនចាំទុកក្នុងចិត្តនូវអ្វីដែលគេធ្វើឲ្យយើងឈឺចិត្ត»ឡើយ។ (សូមអាន កូឡុស ៣:១៣) នេះជាវិធីដ៏ល្អបំផុតពេលមានកំហុសតូចតាចកើតឡើង ព្រោះនេះជួយឲ្យមានសាមគ្គីភាពជាមួយបងប្អូនរួមជំនឿនិងមានសេចក្ដីសុខសាន្ត។ សុភាសិតដ៏ល្អមួយបានចែងថាមនុស្សបែបនោះ«តែងមានចិត្តអរដោយមិនប្រកាន់ទោសវិញ»។—សុភ. ១៩:១១
៦. បើមានបងប្អូនម្នាក់ធ្វើអ្វីមួយដល់យើងដែលយើងមិនអាចបំភ្លេចបាន តើយើងគួរធ្វើអ្វី?
៦ ចុះយ៉ាងណាបើមានបងប្អូនម្នាក់ធ្វើអ្វីមួយដល់យើងដែលយើងមិនអាចបំភ្លេចបាន? ការនិយាយប្រាប់អ្នកឯទៀតមិនមែនជាទង្វើដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញាទេ។ ការនិយាយដើមគេបែបនេះគ្រាន់តែបង្ខូចដល់សន្ដិភាពរបស់ក្រុមជំនុំប៉ុណ្ណោះ។ តើយើងគួរធ្វើអ្វីដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហានេះ? ម៉ាថាយ ១៨:១៥ចែងថា៖ «ប្រសិនបើបងប្អូនណាម្នាក់របស់អ្នកធ្វើខុសអ្វីមួយ ចូរទៅជួបគាត់ម្នាក់ឯង ហើយលាតត្រដាងកំហុសរបស់គាត់។ បើគាត់ស្ដាប់អ្នក នោះអ្នកបានបងប្អូននោះមកវិញ»។ ទោះជាម៉ាថាយ ១៨:១៥-១៧គឺទាក់ទងនឹងអំពើខុសឆ្គងធ្ងន់ធ្ងរក្ដី យើងនៅតែអាចធ្វើតាមគោលការណ៍នៅខ១៥ដែរ ដោយទៅជួបបុគ្គលដែលធ្វើខុសនោះម្នាក់ឯង ហើយខំប្រឹងជានានឹងគាត់វិញ។ *
៧. ហេតុអ្វីយើងត្រូវដោះស្រាយបញ្ហាភ្លាមៗ?
៧ សាវ័កប៉ូលបានសរសេរថា៖ «ពេលដែលអ្នករាល់គ្នាខឹង កុំធ្វើខុស។ កុំទុកកំហឹងរហូតដល់ថ្ងៃលិចឡើយ ហើយកុំឲ្យមេកំណាចមានឱកាស»។ (អេភ. ៤:២៦, ២៧) លោកយេស៊ូបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «កាលដែលធ្វើដំណើរទៅតុលាការជាមួយនឹងអ្នកដែលរកប្ដឹងអ្នក ចូរឆាប់ដោះស្រាយជាមួយនឹងគាត់»។ (ម៉ាថ. ៥:២៥) ដូច្នេះ ការខំប្រឹងរក្សាឲ្យមានសន្ដិភាពតម្រូវឲ្យយើងដោះស្រាយបញ្ហាភ្លាមៗ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះការធ្វើដូច្នេះមិនឲ្យបញ្ហាតូចតាចទៅជាធំ ដែលបញ្ហានោះប្រៀបដូចជាដំបៅ បើយើងមិនព្យាបាល វានឹងក្លាយកាន់តែធំទៅៗ។ សូមកុំឲ្យអំណួត ចិត្តច្រណែន ឬការស្រឡាញ់លុយរារាំងយើងពីការដោះស្រាយបញ្ហានោះភ្លាមៗឡើយ។—យ៉ា. ៤:១-៦
ពេលមានបញ្ហាដែលទាក់ទងនឹងមនុស្សច្រើននាក់
៨, ៩. (ក) តើមានបញ្ហាអ្វីបានកើតឡើងនៅសតវត្សរ៍ទី១ក្នុងក្រុមជំនុំរ៉ូម? (ខ) ស្តីអំពីជម្លោះរបស់ពួកគេ តើប៉ូលបានឲ្យឱវាទអ្វីដល់បងប្អូនគ្រិស្តសាសនិកនៅទីក្រុងរ៉ូម?
៨ ជួនកាលបញ្ហាដែលកើតឡើងក្នុងក្រុមជំនុំមិនគ្រាន់តែទាក់ទងនឹងមនុស្សពីរនាក់តែប៉ុណ្ណោះទេ តែទាក់ទងនឹងមនុស្សច្រើននាក់វិញ។ បញ្ហានេះក៏បានកើតឡើងចំពោះគ្រិស្តសាសនិកនៅទីក្រុងរ៉ូមដែរ។ នៅទីនោះមានជម្លោះរវាងគ្រិស្តសាសនិកជនជាតិយូដា និងសាសន៍ដទៃ។ បងប្អូនខ្លះមានសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យខ្សោយ។ មានអ្វីៗជាច្រើនដែលសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យរបស់ពួកគេមិនឲ្យពួកគេធ្វើ ទោះជាបទគម្ពីរមិនបានចែងថាអ្វីៗទាំងនោះខុសក៏ដោយ។ បងប្អូនខ្លះទៀតមានសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យខ្លាំង។ ពួកគេគិតថាខ្លួនប្រសើរជាងបងប្អូនដែលមានសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យខ្សោយ។ បន្ថែមទៅទៀត បងប្អូនដែលមានសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យខ្សោយចាប់ផ្ដើមផ្ដន្ទាទោសបងប្អូនដែលមានសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យខ្លាំង។ ប៉ុន្តែជម្លោះរបស់ពួកគេសុទ្ធតែទាក់ទងនឹងការសម្រេចចិត្តផ្ទាល់ខ្លួនតែប៉ុណ្ណោះ។ តើប៉ូលបានឲ្យឱវាទអ្វីដល់បងប្អូនក្នុងក្រុមជំនុំនោះ?—រ៉ូម ១៤:១-៦
៩ បងប្អូនដែលមានសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យខ្លាំងបានយល់ថាពួកគេមិនចាំបាច់ធ្វើតាមច្បាប់របស់ម៉ូសេទេ។ ចំណែកឯបងប្អូនដែលមានសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យខ្សោយបានគិតថា គឺជាការខុសដែលឲ្យពួកគេញ៉ាំអ្វីដែលច្បាប់ម៉ូសេហាមឃាត់។ ប៉ូលបានឲ្យឱវាទដល់បងប្អូនគ្រិស្តសាសនិកដែលមានជម្លោះនោះទាំងសងខាង។ ប៉ូលបានប្រាប់ដល់បងប្អូនដែលមានសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យខ្លាំងឲ្យឈប់មើលងាយបងប្អូនឯទៀតដែលមានសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យខ្សោយ។ (រ៉ូម ១៤:២, ១០) នេះគឺដោយសារចិត្តគំនិតនិងការប្រព្រឹត្តបែបនេះអាចធ្វើឲ្យបងប្អូនខ្លះដែលមានសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យខ្សោយជំពប់ដួល។ ប៉ូលបានដាស់តឿនពួកគេថា៖ «ឈប់បំផ្លាញស្នាដៃរបស់ព្រះព្រោះតែអាហារ . . . ជាការល្អប្រសិនបើមិនបរិភោគសាច់ ឬផឹកស្រា ឬធ្វើអ្វីក៏ដោយដែលបណ្ដាលឲ្យបងប្អូនរបស់អ្នកជំពប់ដួល»។ (រ៉ូម ១៤:១៤, ១៥, ២០, ២១) ផ្ទុយទៅវិញ ប៉ូលបានឲ្យឱវាទដល់បងប្អូនគ្រិស្តសាសនិកដែលមានសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យខ្សោយថា កុំឲ្យវិនិច្ឆ័យពួកអ្នកដែលមានទស្សនៈទូលំទូលាយទុកដូចជាពួកអ្នកដែលមិនស្មោះត្រង់ឡើយ។ (រ៉ូម ១៤:១៣) គាត់បានប្រាប់ពួកគេថា៖ «កុំគិតថាខ្លួនមានតម្លៃលើសពីអ្វីដែលត្រូវគិត»។ (រ៉ូម ១២:៣) ក្រោយពីគាត់បានឲ្យឱវាទដល់ភាគីទាំងសងខាងនោះ ប៉ូលបានសរសេរថា៖ «ដូច្នេះ ចូរយើងស្វែងរកអ្វីដែលនាំឲ្យមានសន្ដិភាព និងអ្វីដែលជួយគ្នាទៅវិញទៅមកឲ្យមានភាពរឹងមាំ»។—រ៉ូម ១៤:១៩
១០. ដូចបងប្អូនគ្រិស្តសាសនិកនៅទីក្រុងរ៉ូមក្នុងសតវត្សរ៍ទី១ តើយើងត្រូវធ្វើអ្វីដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាដែលមាននៅសព្វថ្ងៃនេះ?
១០ យើងអាចដឹងប្រាកដថាបងប្អូនក្នុងក្រុមជំនុំនៅទីក្រុងរ៉ូមព្រមទទួលឱវាទរបស់ប៉ូល ហើយពួកគេបានកែប្រែចំពោះអ្វីដែលចាំបាច់។ សព្វថ្ងៃនេះ យើងអាចដោះស្រាយបញ្ហាជាមួយនឹងបងប្អូនតាមរបៀបដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់បាន បើយើងធ្វើតាមឱវាទដែលមានក្នុងគម្ពីរ។ ដូចគ្រិស្តសាសនិកនៅទីក្រុងរ៉ូម បើមានបញ្ហាកើតឡើងនៅក្នុងក្រុមជំនុំរបស់យើងសព្វថ្ងៃ នោះពួកអ្នកដែលរួមចំណែកក្នុងបញ្ហានេះត្រូវកែប្រែដើម្បី«រក្សាឲ្យមានមេត្រីភាពនឹងគ្នាជានិច្ច»។—ម៉ាក. ៩:៥០
ពេលគេសុំឲ្យយើងជួយ
១១. បើមានបងប្អូនណាម្នាក់ចង់និយាយជាមួយអ្នកចាស់ទុំអំពីជម្លោះដែលគាត់មានជាមួយនឹងបងប្អូនរួមជំនឿ តើអ្នកចាស់ទុំគួរធ្វើយ៉ាងណា?
១១ ចុះយ៉ាងណាបើមានបងប្អូនគ្រិស្តសាសនិកណាម្នាក់ចង់និយាយជាមួយអ្នកចាស់ទុំអំពីបញ្ហាដែលគាត់មានជាមួយនឹងញាតិសន្ដាន ឬជាមួយបងប្អូនរួមជំនឿណាម្នាក់? សុភាសិត ២១:១៣ចែងថា៖ «អ្នកណាដែលចុកត្រចៀកមិនស្ដាប់ពាក្យអំពាវនាវរបស់មនុស្សទាល់ក្រ អ្នកនោះឯងនឹងត្រូវអំពាវនាវដែរ តែមិនមានអ្នកណាស្ដាប់ឡើយ»។ ដូច្នេះ អ្នកចាស់ទុំប្រាកដជានឹងមិន«ចុកត្រចៀក»របស់គាត់ទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ សុភាសិតមួយទៀតព្រមានថា៖ «អ្នកណាដែលនិយាយមុនគេក្នុងការក្ដី នោះមើលទៅដូចជាត្រឹមត្រូវហើយ តែគូក្ដីរបស់អ្នកនោះមកបើកសំដែងឲ្យឃើញកំហុសវិញ»។ (សុភ. ១៨:១៧) អ្នកចាស់ទុំគួរស្ដាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់ ប៉ុន្តែគាត់ត្រូវប្រុងប្រយ័ត្នដើម្បីមិនកាន់ជើងខាងអ្នកដែលមកប្រាប់រឿងនោះទេ។ ក្រោយពីស្ដាប់រឿងនោះហើយ អ្នកចាស់ទុំទំនងជានឹងសួរបងប្អូននោះថា តើគាត់បាននិយាយជាមួយនឹងអ្នកដែលធ្វើឲ្យគាត់ឈឺចិត្តនោះហើយឬនៅ? អ្នកចាស់ទុំក៏ប្រហែលជាលើកឡើងអំពីជំហានផ្សេងៗដែលមានចែងក្នុងបទគម្ពីរ ដែលបងប្អូននោះអាចធ្វើតាមដើម្បីរក្សាឲ្យមានសន្ដិភាពជាមួយបងប្អូនរួមជំនឿ។
១២. សូមរៀបរាប់អំពីគំរូដែលបញ្ជាក់នូវគ្រោះថ្នាក់ដែលមកពីការប្រព្រឹត្តរហ័សពេកក្រោយពីស្ដាប់រឿងតែម្ខាង។
១២ គំរូបីយ៉ាងក្នុងគម្ពីរបញ្ជាក់អំពីគ្រោះថ្នាក់ដែលមកពីការប្រព្រឹត្តរហ័សពេកក្រោយពីស្ដាប់រឿងតែម្ខាង។ គំរូទី១ ប៉ូទីផារបានជឿរឿងដែលប្រពន្ធរបស់គាត់ប្រាប់ស្តីអំពីយ៉ូសែបថាគាត់ប៉ុនប៉ងរំលោភនាង។ ប៉ូទីផារខឹងខ្លាំងដល់ម្ល៉េះ ដែលគាត់បានចាប់យ៉ូសែបយកទៅដាក់គុក។ (លោ. ៣៩:១៩, ២០) គំរូទី២ ស្តេចដាវីឌបានជឿសម្ដីរបស់ស៊ីបាដែលថា មភីបូសែតដែលជាចៅហ្វាយរបស់គាត់បានចូលដៃខាងសត្រូវរបស់ដាវីឌ។ ដាវីឌបានឆ្លើយភ្លាមៗថា៖ «នែ! របស់ទ្រព្យទាំងប៉ុន្មាននៃមភីបូសែតជារបស់ផងឯងវិញ»។ (២សាំ. ១៦:៤; ១៩:២៥-២៧) គំរូទីបី គឺបានកើតឡើងដល់ស្តេចអើថាស៊ើកសេស។ សត្រូវរបស់ជនជាតិយូដាប្រាប់ស្តេចថាប្រជាជនយូដាសាងសង់កំផែងក្រុងយេរូសាឡិមឡើងវិញ ដើម្បីបះបោរនឹងចក្រភពពើស៊ី។ នៅពេលនោះ ស្តេចបានជឿពាក្យកុហកនោះ ហើយចេញបង្គាប់ឲ្យឈប់សាងសង់ក្រុងយេរូសាឡិមទៀត។ ជាលទ្ធផល ជនជាតិយូដាបញ្ឈប់ការសាងសង់វិហាររបស់ព្រះ។ (អែស. ៤:១១-១៣, ២៣, ២៤) ពួកគ្រិស្តសាសនិកដែលជាអ្នកចាស់ទុំគួរធ្វើតាមឱវាទរបស់ប៉ូលដែលប្រាប់ធីម៉ូថេថាគាត់គួរគិតឲ្យបានសព្វគ្រប់មុននឹងវិនិច្ឆ័យ។—សូមអាន ធីម៉ូថេទី១ ៥:២១
១៣, ១៤. (ក) ពេលដែលមានជម្លោះរវាងបុគ្គលពីរនាក់ តើយើងត្រូវចងចាំអំពីអ្វី? (ខ) តើអ្វីអាចជួយពួកអ្នកចាស់ទុំឲ្យវិនិច្ឆ័យយ៉ាងត្រឹមត្រូវ?
១៣ ទោះជាយើងគិតថា តាមមើលទៅដំណើររឿងបានត្រូវលាតត្រដាងហើយក៏ដោយ គឺសំខាន់ចាំបាច់ណាស់ដែលយើងទទួលស្គាល់ថា«ប្រសិនបើអ្នកណាគិតថាខ្លួនចេះដឹងអំពីរឿងណាមួយ អ្នកនោះមិនទាន់ចេះដឹងអំពីរឿងនោះតាមដែលគួរចេះដឹងនោះទេ»។ (១កូ. ៨:២) តើយើងពិតជាដឹងព័ត៌មានទាំងអស់ដែលនាំឲ្យកើតមានជម្លោះនោះឬទេ? តើយើងអាចយល់យ៉ាងពេញលេញអំពីស្ថានភាពដែលភាគីទាំងពីរនោះបានធំឡើងឬទេ? ពេលមានគេសុំឲ្យពួកអ្នកចាស់ទុំជួយវិនិច្ឆ័យ គឺចាំបាច់ណាស់ដែលពួកគាត់មិនឲ្យគេបំភាន់ដោយសាររឿងមិនពិត កលល្បិច ឬរឿងចចាមអារ៉ាមឡើយ! លោកយេស៊ូគ្រិស្តជាចៅក្រមដែលព្រះបានតែងតាំង លោកវិនិច្ឆ័យដោយសុចរិត។ លោកមិនវិនិច្ឆ័យ«តាមភ្នែកមើលឃើញ ឬសំរេចសេចក្ដីតាមត្រចៀកស្ដាប់ឮនោះឡើយ»។ (អេ. ១១:៣, ៤) ផ្ទុយទៅវិញ លោកយេស៊ូបានឲ្យសកម្មពលបរិសុទ្ធរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដឹកនាំលោក។ ដូច្នេះ ពួកអ្នកចាស់ទុំក៏ត្រូវឲ្យសកម្មពលបរិសុទ្ធរបស់ព្រះដឹកនាំពួកគេដែរ។
១៤ មុនវិនិច្ឆ័យឲ្យបងប្អូនរួមជំនឿ ពួកអ្នកចាស់ទុំត្រូវអធិដ្ឋានសុំជំនួយពីសកម្មពលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា និងពឹងផ្អែកលើការណែនាំពីសកម្មពលនោះ ដោយពិចារណាមើលបណ្ដាំរបស់ព្រះ និងសៀវភៅនានាដែលក្រុមនៃខ្ញុំបម្រើស្មោះត្រង់ហើយចេះពិចារណាបានរៀបចំឡើង។—ម៉ាថ. ២៤:៤៥
យើងត្រូវរក្សាឲ្យមានសន្ដិភាពជាមួយនឹងព្រះ
១៥. តើពេលណាយើងគួរប្រាប់ពួកអ្នកចាស់ទុំអំពីអំពើខុសឆ្គងធ្ងន់ធ្ងរដែលយើងបានដឹង?
១៥ គម្ពីរបានដាស់តឿនយើងជាគ្រិស្តសាសនិកឲ្យខំប្រឹងរក្សាឲ្យមានសន្ដិភាព។ ក៏ប៉ុន្តែ គម្ពីរបានចែងថា៖ «ប្រាជ្ញាពីស្ថានលើវិញ ដំបូងបង្អស់គឺបរិសុទ្ធ រួចធ្វើឲ្យមានសន្ដិភាព»។ (យ៉ា. ៣:១៧) ដូច្នេះ អ្វីដែលសំខាន់បំផុត យើងត្រូវរក្សាភាពបរិសុទ្ធ ពោលគឺការធ្វើតាមខ្នាតតម្រាសីលធម៌ដ៏ស្អាតស្អំ និងរស់នៅសមស្របតាមតម្រូវការដ៏សុចរិតរបស់ព្រះ។ បើគ្រិស្តសាសនិកម្នាក់ដឹងថាបងប្អូនរួមជំនឿធ្វើខុសអ្វីមួយ គាត់គួរតែលើកទឹកចិត្តបងប្អូននោះឲ្យសារភាពកំហុសដល់ពួកអ្នកចាស់ទុំ។ (១កូ. ៦:៩, ១០; យ៉ា. ៥:១៤-១៦) ប្រសិនបើអ្នកដែលធ្វើខុសនោះមិនព្រមធ្វើដូច្នេះ គ្រិស្តសាសនិកដែលដឹងរឿងនោះគួរប្រាប់អ្នកចាស់ទុំឲ្យដឹង។ ការមិនធ្វើដូច្នេះដោយសារគាត់ចង់រក្សាឲ្យមានសន្ដិភាពជាមួយនឹងបុគ្គលដែលធ្វើខុសក៏មានន័យថាសមគំនិតជាមួយនឹងគាត់ដែរ។—សូមអាន លេវីវិន័យ ៥:១; សុភ. ២៩:២៤
១៦. តើយើងអាចរៀនអ្វីពីការប្រព្រឹត្តរបស់យេហ៊ូវចំពោះស្តេចយ៉ូរ៉ាម?
១៦ កំណត់ហេតុមួយដែលទាក់ទងនឹងយេហ៊ូវបានបង្ហាញថា សេចក្ដីសុចរិតរបស់ព្រះគួរមានអាទិភាពជាងការរក្សាឲ្យមានសន្ដិភាពជាមួយអ្នកដែលប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងដោយមិនប្រែចិត្ត។ ព្រះបានចាត់យេហ៊ូវឲ្យទៅប្រហារជីវិតពួកអ្នកផ្ទះរបស់ស្តេចអ័ហាប់។ ស្តេចយ៉ូរ៉ាមដែលជាស្តេចដ៏អាក្រក់ និងជាកូនរបស់អ័ហាប់និងយេសិបិល បានជិះរទេះរបស់គាត់មកជួបនឹងយេហ៊ូវ ហើយនិយាយថា៖«យេហ៊ូវអើយ! តើអ្នកមកដោយមេត្រីឬ?»។ តើយេហ៊ូវបានតបឆ្លើយយ៉ាងណា? គាត់ឆ្លើយថា៖ «កំពុងដែលមានសេចក្ដីកំផិត នឹងមន្តអាគមរបស់យេសិបិល ជាមាតាទ្រង់ជាច្រើនម្ល៉េះ នោះតើនឹងមានសេចក្ដីមេត្រីឯណាបាន?»។ (២ព. ៩:២២) នៅពេលនោះ យេហ៊ូវបានបាញ់ព្រួញចំដើមទ្រូងរបស់យ៉ូរ៉ាម។ ដូចអ្វីដែលយេហ៊ូវបានធ្វើ ពួកអ្នកចាស់ទុំមិនត្រូវបន្ធូរបន្ថយឲ្យអ្នកដែលមិនព្រមប្រែចិត្តបន្តនៅក្នុងក្រុមជំនុំ ដើម្បីគ្រាន់តែរក្សាឲ្យមានសន្ដិភាពជាមួយពួកគេនោះទេ។ ពួកអ្នកចាស់ទុំត្រូវបណ្ដាច់មិត្តភាពពួកគេ ដើម្បីឲ្យក្រុមជំនុំអាចបន្តមានសន្ដិភាពជាមួយព្រះ។—១កូ. ៥:១, ២, ១១-១៣
១៧. តើគ្រិស្តសាសនិកទាំងឡាយត្រូវធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីខំប្រឹងរក្សាឲ្យមានសន្ដិភាព?
១៧ ជម្លោះភាគច្រើនដែលកើតឡើងរវាងបងប្អូនរួមជំនឿ មិនរួមបញ្ចូលក្នុងអំពើខុសឆ្គង ដែលតម្រូវឲ្យពួកអ្នកចាស់ទុំបង្កើតឲ្យមានគណៈកម្មាធិការវិនិច្ឆ័យដើម្បីដោះស្រាយរឿងនោះទេ។ ដូច្នេះ ជាការល្អឲ្យយើងបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងបំភ្លេចកំហុសរបស់បងប្អូនយើងវិញ។ បណ្ដាំរបស់ព្រះចែងថា៖ «អ្នកណាដែលគ្របបាំងសេចក្ដីកំហុសរបស់អ្នកដទៃ នោះជាអ្នកស្វែងរកសេចក្ដីរាប់អានគ្នា តែអ្នកណាដែលចេះតែនិយាយសាំពីការនោះ នឹងនាំឲ្យមិត្រសំឡាញ់បាក់បែកគ្នាវិញ»។ (សុភ. ១៧:៩) ការធ្វើតាមពាក្យទាំងនេះនឹងជួយយើងទាំងអស់គ្នារក្សាឲ្យមានសន្ដិភាពក្នុងក្រុមជំនុំ ថែមទាំងរក្សាឲ្យមានចំណងមិត្តភាពល្អជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ាផងដែរ។—ម៉ាថ. ៦:១៤, ១៥
ការខំប្រឹង ដើម្បីរក្សាឲ្យមានសន្ដិភាពនាំឲ្យយើងទទួលពរ
១៨, ១៩. ពេលដែលយើងខំប្រឹងរក្សាឲ្យមានសន្ដិភាព តើព្រះយេហូវ៉ានឹងឲ្យពរដល់យើងយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៨ ការខំស្វែងរក«អ្វីដែលនាំឲ្យមានសន្ដិភាព»នាំឲ្យយើងទទួលពរយ៉ាងបរិបូរ។ យើងមានចំណងមិត្តភាពជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា ហើយយើងក៏រួមចំណែកក្នុងការរក្សាឲ្យមានសាមគ្គីភាពនៅក្នុងក្រុមជំនុំដែរ។ ការរក្សាឲ្យមានសន្ដិភាពនៅក្នុងក្រុមជំនុំ ក៏ជួយយើងឲ្យរកវិធីផ្សេងៗដើម្បីរក្សាឲ្យមានសន្ដិភាពជាមួយនឹងពួកអ្នកដែលយើងត្រូវ«ផ្សាយដំណឹងល្អអំពីសេចក្ដីសុខសាន្ត»ដែរ។ (អេភ. ៦:១៥) ជាការប្រសើរណាស់ដែលយើងប្រុងប្រៀបខ្លួនដើម្បី‹ប្រព្រឹត្តដោយសុភាពចំពោះមនុស្សទាំងអស់ និងចេះទប់ចិត្តពេលដែលរងការអាក្រក់›។—២ធី. ២:២៤
១៩ សូមចងចាំដែរថា«មនុស្សសុចរិតនិងមនុស្សមិនសុចរិតនឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ»។ (សកម្ម. ២៤:១៥) ពេលដែលសេចក្ដីសង្ឃឹមនេះបានសម្រេចនៅផែនដី នោះមនុស្សរាប់លាននាក់ដែលមកពីមជ្ឈដ្ឋានខុសពីគ្នា ហើយមានចរិតលក្ខណៈ និងបុគ្គលិកលក្ខណៈខុសៗពីគ្នានឹងមានជីវិតរស់ឡើងម្ដងទៀត សូម្បីតែពួកអ្នកដែលធ្លាប់រស់នៅតាំងពី«កំណើតពិភពលោកមក»ក៏ដោយ! (លូក. ១១:៥០, ៥១) ការបង្រៀនមនុស្សដែលបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញឲ្យស្រឡាញ់សន្ដិភាពគឺពិតជាឯកសិទ្ធិមែន។ ដូច្នេះ ការបង្វឹកបង្ហាត់ដែលយើងទទួលនៅសព្វថ្ងៃនេះ នឹងជួយយើងយ៉ាងច្រើននៅគ្រានោះ!
[កំណត់សម្គាល់]
^ វគ្គ 6 ដើម្បីទទួលការណែនាំពីគម្ពីរស្តីអំពីការប្រព្រឹត្តចំពោះបុគ្គលដែលប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងធ្ងន់ធ្ងរ ដូចជាការនិយាយបង្កាច់បង្ខូចគេ និងបោកប្រាស់គេ សូមមើលទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ថ្ងៃទី១ ខែមករា ឆ្នាំ២០០០ ទំព័រ២៧-៣២។
តើអ្នកបានរៀនអ្វីខ្លះ?
• ពេលយើងធ្វើឲ្យបងប្អូនណាម្នាក់ទើសចិត្ត តើយើងអាចធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីខំប្រឹងរក្សាឲ្យមានសន្ដិភាព?
• ពេលដែលមានបងប្អូនណាម្នាក់ធ្វើឲ្យយើងទើសចិត្ត តើយើងគួរធ្វើអ្វីដើម្បីរក្សាឲ្យមានសន្ដិភាព?
• ពេលមានជម្លោះរវាងបងប្អូនរួមជំនឿ តើយើងត្រូវចងចាំអំពីអ្វី?
• ហេតុអ្វីជាការសំខាន់ជាងដែលយើងត្រូវធ្វើនូវអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ ជាជាងរក្សាឲ្យមានសន្ដិភាពជាមួយនឹងអ្នកដែលប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងដែលមិនប្រែចិត្ត?
[សំណួរសម្រាប់វគ្គនីមួយៗ]
[រូបភាពនៅទំព័រ២៨]
ព្រះយេហូវ៉ាស្រឡាញ់ពួកអ្នកដែលអភ័យទោសឲ្យអ្នកឯទៀតដោយគ្មានល័ក្ខខ័ណ្ឌ
