តើកូនក្មេងគួររៀនអំពីព្រះឬទេ?
តើកូនក្មេងគួររៀនអំពីព្រះឬទេ?
«ចំណេះដឹងរបស់យើងអំពីសាសនាគឺល្មមគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីធ្វើឲ្យយើងស្អប់គ្នាបាន ប៉ុន្តែមិនគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីធ្វើឲ្យយើងស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមកទេ»។—អ្នកនិពន្ធជនជាតិអង់គ្លេស យ៉ូណាថាន ស្វីត
លោកយ៉ូណាថាន ស្វីត បានបញ្ចេញមតិដែលមាននៅខាងលើនេះក្នុងសតវត្សរ៍ទី១៨ គ.ស. ប៉ុន្តែមនុស្សជាច្រើននៅសព្វថ្ងៃនេះក៏យល់ស្របនឹងមតិរបស់គាត់ដែរ។ តាមពិត មនុស្សខ្លះជឿថាឪពុកម្ដាយមិនមានសិទ្ធិបង្រៀនកូនៗរបស់ពួកគេអំពីព្រះនោះទេ។ ពួកគេមានអារម្មណ៍ថាកូនក្មេងដែលធំឡើងក្នុងក្រុមគ្រួសារដែលមានជំនឿខាងសាសនា ពិបាកទទួលជោគជ័យក្នុងជីវិតណាស់។
តើលោកអ្នកគិតយ៉ាងណាដែរ? ក្នុងចំណោមមតិដែលមាននៅខាងក្រោមនេះ តើមួយណាគឺសមហេតុសមផលជាងគេ?
● ឪពុកម្ដាយមិនត្រូវបង្រៀនកូនអំពីព្រះទេ។
● ឪពុកម្ដាយគួររង់ចាំរហូតដល់កូនៗរបស់ពួកគេធំឡើងសិន សឹមពិគ្រោះអំពីរឿងសាសនាជាមួយកូន។
● នៅពេលដែលកូនៗនៅក្មេងនៅឡើយ ឪពុកម្ដាយគួរបង្រៀនកូនអំពីជំនឿរបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលកូនធំឡើង ឪពុកម្ដាយគួរលើកទឹកចិត្តកូនឲ្យសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនឯងស្តីអំពីរឿងនេះ។
● កូនក្មេងត្រូវកាន់សាសនាដូចឪពុកម្ដាយរបស់ពួកគេជាដាច់ខាត។
តើសាសនាជះឥទ្ធិពលអាក្រក់ទៅលើកូនក្មេងឬទេ?
ឪពុកម្ដាយដែលស្រឡាញ់កូន មិនចង់ឲ្យកូនទទួលឥទ្ធិពលអាក្រក់ឡើយ។ ប៉ុន្តែ តើហេតុការណ៍ពិតគាំទ្រការអះអាងរបស់ពួកអ្នកដែលមិនចង់ឲ្យកូនក្មេងរៀនអំពីព្រះឬទេ? ច្រើនឆ្នាំមកហើយ ពួកអ្នកស្រាវជ្រាវបានសិក្សាយ៉ាងស៊ីជម្រៅអំពីឥទ្ធិពលដែលជំនឿខាងសាសនារបស់ឪពុកម្ដាយមានទៅលើកូន។ តើពួកគេបានសន្និដ្ឋានយ៉ាងណា?
ពួកអ្នកស្រាវជ្រាវបានរកឃើញថា ជាជាងជះឥទ្ធិពលអាក្រក់ សាសនាអាចមានឥទ្ធិពលល្អទៅលើការរីកចម្រើនរបស់កុមារវិញ។ នៅឆ្នាំ២០០៨ ទស្សនាវដ្ដីអំពីការសិក្សាសង្គមបានចុះផ្សាយរបាយការណ៍មួយថា៖ «មានភ័ស្តុតាងដែលបញ្ជាក់ថាសាសនាបានពង្រឹងចំណងមិត្តភាពរវាងឪពុកម្ដាយនិងកូន»។ (Social Science Research) * របាយការណ៍នេះក៏បានថ្លែងដែរថា៖ «តាមមើលទៅ សាសនានិងទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះគឺជាផ្នែកដ៏សំខាន់មួយក្នុងជីវិតរបស់កូនក្មេងជាច្រើននាក់ ហើយក៏ជាអ្វីដែលសំខាន់ចាំបាច់ដើម្បីមានទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធក្នុងក្រុមគ្រួសារដែរ»។ សូមកត់សម្គាល់អំពីរបៀបដែលពាក្យរបស់លោកយេស៊ូបានបង្ហាញពីភាពស្រដៀងគ្នានេះដែលថា៖ «អស់អ្នកដែលស្រេកឃ្លានចំពោះការណែនាំពីព្រះ នោះមានសុភមង្គលហើយ!»។—ម៉ាថាយ ៥:៣
ចុះយ៉ាងណាចំពោះមតិដែលថាកូនក្មេងគួរធំឡើងសិន សឹមរៀនអំពីព្រះនិងសាសនា? មតិនោះមិនគិតអំពីហេតុការណ៍ពិតមួយនេះទេដែលថា ខួរក្បាលរបស់កូនក្មេងគឺប្រៀបដូចជាក្រដាសសមួយផ្ទាំង។ តាមការពិត ការបង្រៀនកូនប្រៀបដូចជាការផាត់ពណ៌ទៅលើ«ក្រដាសនោះ»។ ដូច្នេះ ឪពុកម្ដាយត្រូវតែជ្រើសរើសថា ពួកគាត់ចង់បង្រៀនកូនដោយខ្លួនឯងអំពីគោលការណ៍សីលធម៌ និងជំនឿដែលពួកគាត់ចាត់ទុកថាសមរម្យ ឬក៏ឲ្យគំនិតជាច្រើនឥតគណនារបស់អ្នកឯទៀតមានឥទ្ធិពលទៅលើចិត្តនិងគំនិតរបស់កូនវិញ។
តើគន្លឹះគឺជាអ្វីទៅ?
ប្រវត្ដិសាស្ត្របង្ហាញថាមនុស្សអាចយកគំនិតខាងសាសនាធ្វើជាមូលហេតុដើម្បីបណ្ដាលឲ្យពួកគេមានចិត្តលម្អៀងនិងស្អប់អ្នកឯទៀត។ ដូច្នេះ តើឪពុកម្ដាយអាចការពារមិនឲ្យមានលទ្ធផលដូចអ្វីដែលលោកយ៉ូណាថាន ស្វីតបានរៀបរាប់យ៉ាងដូចម្ដេច? តើពួកគាត់អាចបង្រៀនកូនអំពីជំនឿដែលអាចជួយកូនឲ្យចេះស្រឡាញ់អ្នកឯទៀតតាមរបៀបណា?
គន្លឹះដើម្បីធ្វើដូច្នេះ គឺឲ្យយើងរកចម្លើយចំពោះសំណួរបីដូចតទៅនេះ: (១) តើកូនក្មេងគួររៀនអំពីអ្វី? (២) តើនរណាគួរជាអ្នកដែលបង្រៀនពួកគេ? (៣) តើអ្វីជាវិធីដែលល្អបំផុតដើម្បីបង្រៀនកូន?
[កំណត់សម្គាល់]
^ វគ្គ 11 ការស្រាវជ្រាវនេះផ្អែកទៅលើទិន្នន័យដែលបានប្រមូលពីកូនក្មេងចំនួនជាង២១.០០០នាក់ដែលរស់នៅសហរដ្ឋអាម៉េរិក ថែមទាំងពីឪពុកម្ដាយ និងលោកគ្រូអ្នកគ្រូរបស់កូនក្មេងទាំងនោះដែរ។
