ພາກຜະຫນວກ
ທັດສະນະຂອງຄຳພີໄບເບິນໃນເລື່ອງການຢ່າຮ້າງແລະການແຍກກັນຢູ່
ພະເຢໂຫວາຄາດຫມາຍວ່າຜູ້ທີ່ແຕ່ງດອງກັນແລ້ວຈະຮັກສາຄວາມສັດຊື່ຕໍ່ຄຳປະຕິຍານໃນການແຕ່ງດອງ. ເມື່ອເອົາຊາຍຍິງຄູ່ທຳອິດມາຢູ່ຮ່ວມກັນໂດຍການແຕ່ງດອງ ພະເຢໂຫວາກ່າວວ່າ “ຜູ້ຊາຍ . . . ຈະຕິດພັນຢູ່ກັບເມຍແຫ່ງຕົນແລະເຂົາທັງສອງຈະເປັນເນື້ອຫນັງອັນດຽວກັນ.” ຕໍ່ມາພະເຍຊູກ່າວຊໍ້າຖ້ອຍຄຳດັ່ງກ່າວແລະກ່າວເພີ່ມອີກວ່າ “ສິ່ງນັ້ນທີ່ພະເຈົ້າໄດ້ກະທຳໃຫ້ຕິດພັນກັນຢູ່ແລ້ວ ຢ່າໃຫ້ຄົນກະທຳໃຫ້ແຍກແຕກຈາກກັນ.” (ຕົ້ນເດີມ 2:24; ມັດທາຍ 19:3-6) ດັ່ງນັ້ນ ພະເຢໂຫວາແລະພະເຍຊູເຫັນວ່າການແຕ່ງດອງເປັນສັນຍາຜູກມັດຕະຫລອດຊີວິດເຊິ່ງຈະຍຸຕິລົງກໍຕໍ່ເມື່ອຝ່າຍໃດຝ່າຍຫນຶ່ງເສຍຊີວິດເທົ່ານັ້ນ. (1 ໂກລິນໂທ 7:39) ເນື່ອງຈາກການແຕ່ງດອງເປັນການຈັດຕຽມອັນສັກສິດ ຈຶ່ງບໍ່ຄວນຖືວ່າການຢ່າຮ້າງເປັນເລື່ອງເລັກນ້ອຍ. ທີ່ຈິງ ພະເຢໂຫວາກຽດຊັງການຢ່າຮ້າງທີ່ບໍ່ມີສາເຫດຕາມຫລັກການໃນພະຄຳພີ.—ມາລາກີ 2:15, 16.
ອັນໃດຄືເຫດຜົນສຳລັບການຢ່າຮ້າງຕາມຫລັກການໃນພະຄຳພີ? ພະເຢໂຫວາກຽດຊັງການຫລິ້ນຊູ້ແລະການຜິດປະເວນີ. (ຕົ້ນເດີມ 39:9; 2 ຊາເມືອນ 11:26, 27; ຄຳເພງ 51:4) ທີ່ຈິງ ພະອົງຮູ້ສຶກວ່າການຜິດປະເວນີເປັນຕາຫນ້າລັງກຽດຫລາຍຈົນໃຫ້ສິ່ງນີ້ເປັນສາເຫດສຳລັບການຢ່າຮ້າງ. (ສຳລັບການພິຈາລະນາວ່າການຜິດປະເວນີກ່ຽວຂ້ອງກັບສິ່ງໃດແດ່ ຂໍໃຫ້ເບິ່ງບົດທີ 9 ຂໍ້ທີ 7 ທີ່ອະທິບາຍເລື່ອງການຜິດປະເວນີ). ພະເຢໂຫວາຍອມໃຫ້ຝ່າຍທີ່ບໍ່ຜິດມີສິດຕັດສິນໃຈວ່າຈະຢູ່ນຳຝ່າຍທີ່ເຮັດຜິດຕໍ່ໄປຫລືຈະຂໍຢ່າຮ້າງ. (ມັດທາຍ 19:9) ດັ່ງນັ້ນ ຖ້າຝ່າຍທີ່ບໍ່ຜິດຕັດສິນໃຈຈະຂໍຢ່າຮ້າງ ພະເຢໂຫວາບໍ່ໄດ້ກຽດຊັງການຢ່າຮ້າງນັ້ນ. ແຕ່ໃນເວລາດຽວກັນ ປະຊາຄົມຄລິດສະຕຽນບໍ່ສະຫນັບສະຫນູນຜູ້ໃດກໍຕາມໃຫ້ຢ່າຮ້າງ. ແທ້ຈິງແລ້ວ ສະພາບການບາງຢ່າງອາດເຮັດໃຫ້ຝ່າຍທີ່ບໍ່ຜິດຕັດສິນໃຈຢູ່ນຳຝ່າຍທີ່ໄດ້ເຮັດຜິດ ໂດຍສະເພາະຢ່າງຍິ່ງຖ້າລາວກັບໃຈຢ່າງແທ້ຈິງ. ແຕ່ໃນທີ່ສຸດແລ້ວ ຜູ້ທີ່ມີສາເຫດສຳລັບການຢ່າຮ້າງຕາມຫລັກການໃນພະຄຳພີຕ້ອງຕັດສິນໃຈດ້ວຍຕົວເອງແລະຍອມຮັບຜົນໃດໆກໍຕາມທີ່ອາດຈະຕາມມາເນື່ອງຈາກການຕັດສິນໃຈນັ້ນ.—ຄາລາຊີ 6:5.
ໃນສະພາບການບາງຢ່າງທີ່ເຄັ່ງຕຶງຂັ້ນສຸດຂີດ ຄລິດສະຕຽນບາງຄົນຕັດສິນໃຈແຍກກັນຢູ່ຫລືຢ່າຮ້າງກັບຄູ່ສົມລົດເຖິງແມ່ນວ່າຄູ່ສົມລົດບໍ່ໄດ້ເຮັດຜິດປະເວນີ. ໃນກໍລະນີເຊັ່ນນັ້ນ ຄຳພີໄບເບິນກ່າວຢ່າງຊັດເຈນວ່າຜູ້ທີ່ແຍກກັນຢູ່ “ຢ່າໃຫ້ເພິ່ນເອົາ [ຜົວຫລືເມຍ] ອື່ນຈັກເທື່ອ ຫລືຈົ່ງມາເຂົ້າເປັນໄມຕີກັນກັບຜົວອີກ.” (1 ໂກລິນໂທ 7:11) ຄລິດສະຕຽນທີ່ແຍກກັນຢູ່ນັ້ນບໍ່ມີອິດສະຫລະທີ່ຈະສົນໃຈຄົນອື່ນໂດຍມຸ່ງຫມາຍຈະແຕ່ງດອງໃຫມ່. (ມັດທາຍ 5:32) ຕອນນີ້ຂໍໃຫ້ພິຈາລະນາສະພາບການບາງຢ່າງທີ່ເຖິງຂັ້ນສຸດຂີດເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ບາງຄົນເຫັນວ່າເປັນສາເຫດສຳລັບການແຍກກັນຢູ່.
ຈົງໃຈບໍ່ລ້ຽງດູ. ຄອບຄົວອາດອັດຕະຄັດຂັດສົນແລະຂາດສິ່ງຈຳເປັນພື້ນຖານໃນຊີວິດ ເນື່ອງຈາກຜົວບໍ່ລ້ຽງດູຄອບຄົວທັງໆທີ່ລາວສາມາດເຮັດໄດ້. ຄຳພີໄບເບິນກ່າວວ່າ “ຖ້າຜູ້ຫນຶ່ງຜູ້ໃດບໍ່ບົວລະບັດລ້ຽງ . . . ຄອບຄົວແຫ່ງຕົນເປັນຕົ້ນ ຜູ້ນັ້ນໄດ້ປະຕິເສດຄວາມເຊື່ອແລ້ວ ແລະເປັນອັນຊົ່ວກວ່າຄົນທີ່ບໍ່ເຊື່ອ.” (1 ຕີໂມເຕ 5:8) ຖ້າຊາຍຄົນນັ້ນບໍ່ຍອມປ່ຽນແປງແນວທາງຂອງຕົນ ເພື່ອເປັນການປົກປ້ອງສະຫວັດດີພາບຂອງຕົນແລະລູກ ເມຍຄົງຕ້ອງຕັດສິນໃຈວ່າລາວຈຳເປັນຕ້ອງດຳເນີນການທາງກົດຫມາຍເພື່ອແຍກກັນຢູ່ຫລືບໍ່. ແນ່ນອນວ່າຄລິດສະຕຽນຜູ້ເຖົ້າແກ່ຄວນພິຈາລະນາຢ່າງຮອບຄອບສຳລັບຂໍ້ກ່າວຫາທີ່ວ່າຄລິດສະຕຽນຄົນຫນຶ່ງບໍ່ລ້ຽງດູຄອບຄົວຂອງຕົນ. ການບໍ່ລ້ຽງດູຄອບຄົວຂອງຕົນອາດເປັນສາເຫດຂອງການຕັດສຳພັນ.
ທຳຮ້າຍຮ່າງກາຍຢ່າງຮຸນແຮງ. ຄູ່ສົມລົດທີ່ມັກທຳຮ້າຍຄູ່ຂອງຕົນອາດປະຕິບັດຢ່າງຮຸນແຮງຫລາຍຈົນເປັນອັນຕະລາຍຕໍ່ສຸຂະພາບແລະແມ່ນກະທັ່ງຕໍ່ຊີວິດຂອງອີກຝ່າຍຫນຶ່ງ. ຖ້າຄູ່ສົມລົດທີ່ໄດ້ໃຊ້ຄວາມຮຸນແຮງເປັນຄລິດສະຕຽນ ຜູ້ເຖົ້າແກ່ໃນປະຊາຄົມຄວນກວດສອບເລື່ອງນີ້. ການໂມໂຫແລະພຶດຕິກຳທີ່ຮຸນແຮງເປັນພື້ນຖານສຳລັບການຕັດສຳພັນ.—ຄາລາຊີ 5:19-21.
ເຮັດໃຫ້ສະພາບຝ່າຍວິນຍານຕົກຢູ່ໃນອັນຕະລາຍຢ່າງຍິ່ງ. ຄູ່ສົມລົດອາດພະຍາຍາມເທື່ອແລ້ວເທື່ອອີກເພື່ອເຮັດໃຫ້ຄູ່ຂອງຕົນບໍ່ມີທາງທີ່ຈະຕິດຕາມການນະມັດສະການແທ້ຫລືອາດພະຍາຍາມບັງຄັບໃຫ້ເຮັດຜິດຕໍ່ຄຳສັ່ງຂອງພະເຈົ້າໃນທາງໃດທາງຫນຶ່ງ. ໃນກໍລະນີເຊັ່ນນັ້ນ ຝ່າຍທີ່ຖືກຄຸກຄາມຄົງຈະຕ້ອງຕັດສິນໃຈວ່າ ທາງດຽວໃນການ “ຟັງພະເຈົ້າຫລາຍກວ່າຟັງມະນຸດ” ນັ້ນຄືການແຍກກັນຢູ່ຕາມກົດຫມາຍ.—ກິດຈະການ 5:29.
ໃນທຸກກໍລະນີທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບສະພາບການທີ່ເຄັ່ງຕຶງຂັ້ນສຸດຂີດເຊິ່ງຫາກໍພິຈາລະນາ ບໍ່ສົມຄວນທີ່ຜູ້ໃດກໍຕາມຈະໄປກົດດັນຝ່າຍທີ່ໄດ້ຮັບຄວາມເສຍຫາຍໃຫ້ແຍກກັນຢູ່ຫລືໃຫ້ຢູ່ກັບຄູ່ຂອງຕົນຕໍ່ໄປ. ເຖິງແມ່ນວ່າເພື່ອນທີ່ອາວຸໂສຝ່າຍວິນຍານແລະຜູ້ເຖົ້າແກ່ອາດໃຫ້ຄວາມຊ່ວຍເຫລືອແລະໃຫ້ຄຳແນະນຳຕາມຫລັກການໃນພະຄຳພີ ແຕ່ເຂົາເຈົ້າກໍບໍ່ອາດຮູ້ລາຍລະອຽດທັງຫມົດຂອງສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນລະຫວ່າງຜົວເມຍ. ມີພຽງພະເຢໂຫວາເທົ່ານັ້ນທີ່ສາມາດຮູ້ໄດ້. ແນ່ນອນວ່າຜົວຫລືເມຍທີ່ເປັນຄລິດສະຕຽນບໍ່ໄດ້ສະແດງຄວາມນັບຖືຕໍ່ພະເຈົ້າຫລືການຈັດຕຽມເລື່ອງການແຕ່ງດອງ ຖ້າເວົ້າເຖິງບັນຫາໃນຄອບຄົວຂອງຕົນຮ້າຍແຮງເກີນຄວາມເປັນຈິງພຽງເພື່ອຈະແຍກກັນຢູ່ກັບຄູ່ຂອງຕົນ. ພະເຢໂຫວາຮູ້ແຜນການອັນໃດກໍຕາມທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫລັງການແຍກກັນຢູ່ ບໍ່ວ່າຜູ້ໃດຈະພະຍາຍາມປົກປິດໄວ້ກໍຕາມ. ທີ່ຈິງ “ສັບພະທຸກສິ່ງເປືອຍຕົວແລະປາກົດແຈ້ງຕໍ່ຕາພະເຈົ້າຜູ້ມີຄວາມກັນກັບເຮົາທັງຫລາຍ.” (ເຫບເລີ 4:13) ແຕ່ຖ້າສະພາບການທີ່ເຄັ່ງຕຶງຂັ້ນສຸດຂີດເກີດຂຶ້ນເປັນເວລາດົນນານແລ້ວ ກໍບໍ່ຄວນມີໃຜວິພາກວິຈານຄລິດສະຕຽນທີ່ເລືອກການແຍກກັນຢູ່ວ່າເປັນທາງອອກສຸດທ້າຍ. ໃນທີ່ສຸດ “ພວກເຮົາທຸກຄົນຈະຕ້ອງໃຫ້ການຕົວເອງແກ່ພະເຈົ້າ.”—ໂລມ 14:10-12.
