In Georgië kwam er een man naar een lectuurstand toe en riep: ‘Ik wil niet dat jullie hier prediken! Georgië is een orthodox christelijk land.’ De broeder die bij de stand stond vroeg de man vriendelijk of hij weleens iets van ons gelezen had. De man zei: ‘Nee, eigenlijk niet.’ De broeder zei tactvol dat hij dat misschien eens moest doen. Door die redelijke  aanpak kalmeerde de man iets, en hij nam wat lectuur. Een paar dagen later kwam de man terug en bood zijn excuses aan voor zijn gedrag. Hij vertelde dat hij ons tijdschrift aan zijn blinde moeder had voorgelezen. Ze hadden er allebei van genoten en wilden nieuwe lectuur. Nu komt de man regelmatig terug naar de lectuurstand voor de nieuwste tijdschriften.

Twee van onze broeders in Azerbeidzjan gaven getuigenis aan een jonge man die voor een gebouw stond. De man zei: ‘Ik kan hier niet naar luisteren; dat zou een zonde zijn.’ Toen haalde hij een mes uit zijn achterzak en zei: ‘Iemand heeft mij onrechtvaardig behandeld, en nu ga ik dit mes gebruiken om hem zijn verdiende loon te geven.’

De broeders schrokken, maar ze zeiden: ‘Moorden is een zonde.’

De man zei: ‘Wat moet ik doen?’ Ze lazen Romeinen 12:17-21 aan hem voor, waar staat: ‘Laat je niet overwinnen door het kwade, maar blijf het kwade overwinnen door het goede.’ Ze legden uit dat het aan God is om wraak te nemen. Ze vertelden hem over de kracht van vriendelijkheid en zeiden dat als hij iemand zou verwonden of doden, zijn geweten hem zou gaan kwellen. Dit maakte indruk op de man en hij liep weg.

Een uurtje later kwam de man naar de broeders toe en zei: ‘Ik kom net terug van de man die ik wilde vermoorden. Ik heb hem niets aangedaan maar we hebben de kwestie uitgepraat. Dankzij jullie heb ik niets doms  gedaan. Daar ben ik jullie dankbaar voor.’ De Getuigen legden uit dat het eigenlijk Jehovah was die hem had geholpen.

Een aantal jaren geleden dreef een zuster in Noorwegen af van de waarheid. Toen er voor openbaar getuigenis lectuurstands werden ingezet, kwam ze er vaak een tegen als ze boodschappen ging doen.

Ze ging nooit naar de Getuigen toe, maar ze zag wel de mooie posters en interessante lectuur. Ook merkte ze op dat de Getuigen er vriendelijk en bescheiden uitzagen. Daardoor kreeg ze het verlangen terug te komen bij Jehovah en zijn volk.

Ze zag ook het logo van onze website, jw.org, en ze ging op de site kijken. Ze was onder de indruk dat het zo makkelijk was het adres van de dichtstbijzijnde Koninkrijkszaal en de vergadertijden op te zoeken. Ze downloadde wat publicaties en ging een beetje nerveus naar de zaal. Ze werd hartelijk ontvangen, en de ouderlingen regelden dat een zuster Bijbelstudie met haar zou doen. Al snel kreeg ze goede vrienden in de gemeente en kreeg ze weer een geestelijke routine. Nu neemt ze deel aan de vergaderingen en gaat ze regelmatig in de velddienst. Ze is blij dat ze weer een goede band met Jehovah heeft.

Ronja (15), die in Noorwegen woont, kreeg in de schoolbus met drie jongens uit haar klas een gesprek over evolutie. De jongens hadden totaal geen respect voor haar overtuiging, en daardoor voelde ze zich niet op haar gemak. Omdat ze allang niet meer met iemand over dit  onderwerp had gesproken, vroeg ze haar moeder om hulp bij het zoeken naar overtuigende argumenten voor het bestaan van een Schepper.

De volgende dag gebruikte Ronja in de schoolbus de argumenten die ze had voorbereid. Maar de jongens maakten haar geloof in Jehovah alleen maar belachelijk. Eén jongen zei keihard: ‘Op deze bus gelooft niemand in Jehovah! Steken jullie je hand eens op. Wie gelooft er in evolutie, en wie gelooft er in Jehovah?’ Tot Ronja’s verbazing stak een jongen die vlakbij zat zijn hand op en zei: ‘Ik geloof in Jehovah!’ En twee andere kinderen zeiden: ‘Ik ook!’ Het gesprek met de jongens was kennelijk opgevangen door andere leerlingen, en sommige vonden haar argumenten overtuigend!

Op een middag liepen twee Arabisch-sprekende mannen uit Syrië het bijkantoor in Denemarken binnen. Ze vertelden de zusters bij de receptie dat ze Jehovah’s Getuigen zochten. Toen de zusters zeiden dat ze op het juiste adres waren, waren de mannen erg blij. Hoe hadden ze het adres gevonden? Ze hadden het personeel van de plaatselijke bibliotheek een foto laten zien die ze met hun telefoon hadden gemaakt. Het was de uitgeverspagina van het boek Wat leert de bijbel echt? in het Arabisch. Het personeel kon ze toen het adres van het bijkantoor geven.

De twee mannen spraken gebrekkig Deens. Dus werd er een broeder die Arabisch spreekt naar de receptie geroepen. Het werd duidelijk dat één van de mannen heel graag meer over de Bijbel wilde weten. De broeder kreeg zijn contactgegevens en beloofde snel langs te komen samen met een andere Arabisch-sprekende broeder.

Toen de broeders hem bezochten, kwamen ze te weten dat er nog nooit Getuigen bij hem waren geweest. Hij vertelde ze dat hij het boek in zijn brievenbus had gevonden, hoewel daar geen naam op stond waaruit bleek dat er een Arabisch-sprekend persoon woonde. Omdat hij analfabeet was, had hij een vriend gevraagd het boek aan hem voor te lezen, en in drie dagen hadden ze het uit. Wat hij had gehoord, was genoeg om hem ervan te overtuigen dat hij de waarheid had gevonden.

Hij vindt het leven als vluchteling ver bij zijn familie vandaan heel zwaar maar haalt troost uit de Bijbel. De eerste keer dat er broeders bij hem kwamen, had hij gevraagd:  ‘Waarom zijn jullie niet eerder bij me gekomen? Ik had dit echt nodig.’ Hij heeft nog steeds studie en is erg enthousiast over wat hij leert.

Dmitry werkte als manager van een tabaksfabriek in Oekraïne, maar toen hij zich meer bewust werd van de gezondheidsrisico’s van roken, stopte hij met zijn goedbetaalde baan. Toen binnen een periode van drie maanden zijn moeder en schoonmoeder overleden, was dat een grote schok voor hem. Hij hoopte dat hij troost en antwoord op zijn vragen zou krijgen in zijn kerk, maar dat gebeurde niet. Een vriend van hem zei dat je als orthodox christen ‘een kruis om je nek en een leegte in je hart’ hebt. Dat was precies hoe Dmitry zich voelde. Hij besefte dat hij niets over God of over de Bijbel wist. Wanhopig bad hij om hulp. Toen bedacht hij ineens dat hij weleens van Jehovah’s Getuigen gehoord had. Hij vond onze website en was onder de indruk van de hoeveelheid informatie over de Bijbel die hij er aantrof. Later zocht hij de dichtstbijzijnde Koninkrijkszaal. Op de parkeerplaats werd hij verwelkomd door een dienstverlener, die hem vroeg of hij hulp nodig had. Dmitry zei: ‘Ik heb een Bijbelcursus nodig.’ Nu studeert hij al een halfjaar en doet hij geregeld mee op de vergaderingen.

Paul en Faith uit Groot-Brittannië hadden een leuk gesprek met Susan en maakten een afspraak om terug te komen. Toen ze de volgende keer kwamen, was Susan niet thuis. Paul en Faith volgden het advies uit Onze Koninkrijksdienst van november 2014 op en lieten een briefje  achter waarop stond dat ze de volgende dag weer zouden komen. Toen ze terugkwamen, zat er tot hun verbazing een briefje voor ze op de deur. Susan legde uit dat ze nog wat inkopen moest doen voor de bruiloft van haar dochter. Paul en Faith lieten weer een briefje achter waarop stond dat ze de volgende week zouden terugkomen. Deze keer was Susan thuisgebleven, en ze begonnen een studie uit het Leert de bijbel-boek.

Susan vroeg of het volgende bezoek uitgesteld kon worden omdat haar dochter zou gaan trouwen. Toen Paul en Faith de volgende keer aanbelden, kregen ze geen reactie, dus lieten ze een briefje achter met daarop hun telefoonnummer. Ze waren blij om een berichtje van Susan te ontvangen waarin ze zei dat ze jammer genoeg de bel niet had gehoord; ze had in de tuin met een buurvrouw staan praten. Sindsdien heeft Susan geregeld Bijbelstudie,  en kort geleden heeft ze voor het eerst een vergadering bezocht.

Paul en Faith zijn enthousiast over het gebruik van briefjes om contact te houden met mensen. ‘We hebben nog meer nabezoeken gehad die onze briefjes lazen. Het werkt geweldig!’

In augustus 2014 werd een broeder in Hongarije in het ziekenhuis opgenomen met een longembolie. Helaas stierf hij kort daarop. De vrouw van de broeder schreef over Tünde, een bijzonder behulpzame verpleegster:

‘In de zomer van 2015 bezocht ik met mijn zoon het “Volg Jezus’ voorbeeld”-congres. Op de derde dag, toen we naar huis gingen, kwam er op het parkeerterrein een vrouw op me af. Ze liet haar tassen vallen, omhelsde me en begon te huilen. Het was de verpleegster die bijna een jaar eerder op de intensive care voor mijn man had gezorgd. Ze legde uit dat iedere verpleegster aan het begin van elke dienst aan een patiënt werd toegewezen. Elke dag had ze gebeden of ze mijn man mocht verplegen. En dat is precies wat er keer op keer gebeurde!

Volgens Tünde was het goede gedrag van mijn man door zijn geloof, en het feit dat hij altijd over zijn toekomsthoop sprak, het duwtje dat ze nodig had om serieus de Bijbel te gaan bestuderen met Jehovah’s Getuigen.

Tünde bestudeert nu de Bijbel en kijkt uit naar de tijd dat ze mijn man weer kan verwelkomen. Ze wil hem laten weten dat zijn gedrag en sterke geloof haar hebben geholpen Jehovah en zijn prachtige beloften te leren kennen.’

Vanwege protesten en blokkades waren een aantal controleposten tussen Griekenland en Bulgarije soms gesloten. Er ontstonden kilometerslange files. Een naburige gemeente in Bulgarije greep de gelegenheid aan om de mensen in de file Bijbelse lectuur aan te bieden. De broeders en zusters gingen naar de grens met lectuur in 12 talen. Veel van de vrachtwagenchauffeurs waren doodmoe en gefrustreerd, maar ze waren bereid even te praten. De Getuigen luisterden meelevend en boden hoop en aanmoediging. Eén chauffeur vroeg: ‘Zijn jullie Jehovah’s Getuigen?’ Toen dat bevestigd werd, zei hij: ‘Ik wist het. Alleen Jehovah’s Getuigen zouden zo evangeliseren.’ Een Oostenrijkse chauffeur grapte vriendelijk: ‘Zelfs hier kunnen we jullie niet ontlopen! Dat hebben jullie goed gedaan! Blijf mensen alsjeblieft troost en hoop geven.’ Een ander zei: ‘Ik had nooit zin om jullie lectuur te lezen. Maar nu zal ik het met plezier lezen.’ Een andere chauffeur moest huilen toen een broeder hem getuigenis gaf. Hij zei dat hij jaren geleden een Getuige was geweest. De Getuigen moedigden hem aan niet alleen de lectuur te lezen maar ook contact op te nemen met een gemeente.