TOEN Jezus zijn discipelen leerde hoe ze het goede nieuws moesten prediken, erkende hij dat niet iedereen blij zou zijn met de Koninkrijksboodschap (Luk. 10:3, 5, 6). In de dienst kunnen we mensen tegenkomen die onvriendelijk reageren of zelfs agressief worden. Zulke reacties maken het soms moeilijk om medegevoel te hebben met degenen tot wie we prediken.

Iemand met medegevoel ziet de behoeften en problemen van anderen, leeft met ze mee en wil helpen. Als we in de dienst ons medegevoel met mensen verliezen, gaan we misschien ook onze ijver en effectiviteit verliezen. Maar als we medegevoel ontwikkelen, is dat alsof we meer zuurstof toevoegen aan het vuur: we laten onze ijver voor de dienst helder branden (1 Thess. 5:19).

Wat kan ons helpen medegevoel op te brengen wanneer dat moeilijk is? Laten we eens kijken naar drie goede voorbeelden: Jehovah, Jezus en Paulus.

Jehovah verdraagt al duizenden jaren de smaad op zijn naam. Toch blijft hij ‘goed voor ondankbare en slechte mensen’ (Luk. 6:35). Die goedheid blijkt uit zijn geduld. Jehovah wil dat ‘alle soorten mensen’ worden gered (1 Tim. 2:3, 4). Hoewel hij slechtheid haat, beziet hij mensen als kostbaar en wil hij niet dat ook maar iemand zijn leven verliest (2 Petr. 3:9).

Jehovah begrijpt hoe goed Satan erin is geslaagd ongelovige mensen te verblinden (2 Kor. 4:3, 4). Veel mensen hebben van jongs af aan verkeerde opvattingen en houdingen meegekregen die het moeilijk maken de waarheid te aanvaarden. Jehovah wil zulke personen graag helpen. Hoe weten we dat?

Denk eens aan Jehovah’s kijk op de Ninevieten uit de oudheid. Hoewel ze gewelddadig waren, zei Jehovah tegen Jona: ‘Zou ik dan geen verdriet hebben om de grote stad Ninevé, met meer dan 120.000 mensen die niet eens het verschil tussen goed en fout weten?’ (Jona 4:11) Jehovah bezag de Ninevieten als mensen die geestelijk in het nadeel waren en hij was zo barmhartig om Jona de opdracht te geven ze te waarschuwen.

Net als Jehovah bezien we mensen als kostbaar. We kunnen hem navolgen door ons best te doen om iedereen te helpen, ook al lijkt het niet waarschijnlijk dat ze positief zullen reageren.

Als mensen negatief reageren op onze  boodschap, moeten we niet op de buitenkant afgaan maar verder kijken. Vraag je af waarom ze zo reageren. Sommigen denken misschien negatief over de Bijbel of het christendom door het slechte voorbeeld van degenen die beweren christenen te zijn. Of ze hebben dingen over ons geloof gehoord die niet kloppen. Anderen zijn misschien bang dat ze door buren of familieleden uitgelachen worden als ze naar ons luisteren.

Soms treffen we in de dienst iemand die niet goed reageert omdat hij emotioneel beschadigd is door een traumatische ervaring. Een zendelinge die Kim heet zegt: ‘In een deel van ons gebied zijn veel mensen het slachtoffer geweest van een oorlog waarin ze alles hebben verloren. Ze hebben geen echte hoop voor de toekomst. Ze zijn gefrustreerd en erg wantrouwig. In dat gebied treffen we vaak mensen die tegen onze boodschap zijn. Ik ben in de dienst zelfs een keer aangevallen.’

Hoe kan Kim in zulke gevallen medegevoel opbrengen? Ze vertelt: ‘Als ik slecht word behandeld, probeer ik te denken aan Spreuken 19:11: “Het inzicht van een mens remt zijn woede af.” Als ik me verplaats in de achtergrond van de mensen in ons gebied, helpt dat me om medegevoel te hebben. En niet iedereen die we treffen is vijandig. In hetzelfde gebied hebben we een paar leuke nabezoeken.’

Je zou je kunnen afvragen: hoe zou ik op de Koninkrijksboodschap reageren als ik in de positie was van degenen tot wie ik predik? Stel dat je vaak dingen had gehoord over Jehovah’s Getuigen die niet kloppen. Misschien zou je dan ook negatief gereageerd hebben en medegevoel nodig hebben. Als je denkt aan Jezus’ gebod om anderen te behandelen zoals je zelf graag behandeld wordt, motiveert dat je om met empathie te reageren, zelfs als dat moeilijk is (Matth. 7:12).

Paulus kon zich zelfs in gewelddadige tegenstanders verplaatsen. Hij vergat namelijk niet zijn eigen verleden. Hij zei: ‘Vroeger was ik een lasteraar, een vervolger en een onbeschaamd mens. Toch werd mij barmhartigheid bewezen omdat ik in onwetendheid en ongeloof handelde’ (1 Tim. 1:13). Hij besefte dat Jehovah en Jezus heel barmhartig voor hem waren geweest. Waarschijnlijk herkende hij in sommigen tot wie hij predikte zichzelf zoals hij vroeger was.

Soms kreeg Paulus te maken met onjuiste geloofsopvattingen die diepgeworteld waren.  Hoe reageerde hij daarop? Toen hij in Athene was ‘begon hij zich te ergeren aan de vele afgodsbeelden die hij in de stad zag’. Toch gebruikte Paulus juist de bron van zijn ergernis om een mooi getuigenis te geven (Hand. 17:16, 22, 23). Hij paste zijn predikingsmethoden aan de achtergrond van de verschillende soorten mensen aan ‘om op alle mogelijke manieren er enkelen te redden’ (1 Kor. 9:20-23).

We kunnen Paulus navolgen door begrip te tonen voor de negatieve houding of verkeerde opvattingen van anderen en dan tactvol te beginnen over ‘goed nieuws van iets beters’ (Jes. 52:7). Een zuster die Dorothy heet zegt: ‘In ons gebied hebben veel mensen geleerd dat God wreed en wraakzuchtig is. Ik prijs zulke mensen voor hun sterke geloof in God en wijs ze dan op wat de Bijbel zegt over Jehovah’s liefdevolle persoonlijkheid en zijn beloften voor de toekomst.’

Denk er ook over na hoe je je broeders en zusters kunt aanmoedigen. Jessica zegt: ‘Als een van ons iets naars meemaakt, probeer ik daar niet te lang bij stil te staan. In plaats daarvan snijd ik iets positiefs aan, zoals het goede dat we met onze dienst bereiken ook al reageren sommigen negatief.’

Jehovah weet heel goed hoe moeilijk de dienst voor ons kan zijn. Wat zal het hem blij maken als we zijn barmhartigheid navolgen! (Luk. 6:36) Natuurlijk komt er een keer een eind aan Jehovah’s medegevoel. We kunnen erop vertrouwen dat hij precies weet wat de juiste tijd is om een eind te maken aan deze wereld. Tot dan blijft onze prediking heel urgent (2 Tim. 4:2). Laten we onze taak dus altijd uitvoeren met ijver en intens medegevoel voor ‘alle soorten mensen’.