Misvatting: God stelde de sabbat in toen hij op de zevende dag rustte.

 Feit: De Bijbel zegt: ‘God zegende de zevende dag en verklaarde die heilig, want op die dag rustte hij van heel zijn scheppingswerk’ (Genesis 2:3, De Nieuwe Bijbelvertaling). Dit vers bevat geen wet voor de mens, maar beschrijft wat God deed op de zevende scheppingsdag. De Bijbel vermeldt nergens dat iemand vóór de tijd van Mozes een sabbatsrust hield.

 Misvatting: De Israëlieten stonden onder de sabbatswet voordat ze de Wet van Mozes ontvingen.

 Feit: Mozes zei tegen de Israëlieten: ‘Jehovah, onze God, heeft in Horeb’, een gebied rondom de berg Sinaï, ‘een verbond met ons gesloten.’ De sabbatswet was onderdeel van dit verbond (Deuteronomium 5:2, 12). Uit de manier waarop de Israëlieten met de sabbat omgingen, blijkt dat het iets nieuws voor ze was. God had gezegd dat de sabbat voor de Israëlieten een herinnering zou zijn aan hun bevrijding uit Egypte. Hoe zou dit kunnen als ze in Egypte al onder een soort sabbatswet hadden gestaan? (Deuteronomium 5:15) Waarom moest hun worden verteld dat ze op de zevende dag geen manna mochten verzamelen? (Exodus 16:25-30). En hoe kwam het dat ze niet wisten wat ze moesten doen in het eerste geval van sabbatsschending dat in de Bijbel wordt genoemd? (Numeri 15:32-36)

 Misvatting: De sabbat is een eeuwig verbond en moet daarom nog steeds gehouden worden.

 Feit: Sommige Bijbelvertalingen verwijzen naar de sabbat als een ‘eeuwig verbond’ (Exodus 31:16, Herziene Statenvertaling). Maar het Hebreeuwse woord dat met ‘eeuwig’ vertaald wordt, betekent soms ook ‘voortduren tot in de onbepaalde toekomst’, dus niet per se oneindig. De Bijbel gebruikt bijvoorbeeld hetzelfde woord om de priesterschap van Israël te beschrijven, een regeling die God ongeveer 2000 jaar geleden beëindigde (Exodus 40:15; Hebreeën 7:11, 12).

 Misvatting: Christenen moeten de sabbat houden omdat Jezus dat deed.

 Feit: Jezus hield de sabbat omdat hij een Jood was en dus door geboorte verplicht was de Wet van Mozes te gehoorzamen (Galaten 4:4). Na Jezus’ dood was dit Wetsverbond, inclusief de sabbat, niet meer van kracht (Kolossenzen 2:13, 14).

 Misvatting: De apostel Paulus hield als christen de sabbat.

 Feit: Paulus bezocht op de sabbat wel de synagoge, maar niet om samen met de Joden de sabbat te vieren (Handelingen 13:14; 17:1-3; 18:4). In plaats daarvan predikte hij daar het goede nieuws. In die tijd was het gebruikelijk bezoekende sprekers te vragen om er een toespraak te houden (Handelingen 13:15, 32). Paulus predikte ‘elke dag’, niet alleen op de sabbat (Handelingen 17:17).

 Misvatting: De sabbat van de christenen valt op zondag.

 Feit: De Bijbel bevat geen gebod voor christenen om zondag te besteden aan rust en aanbidding. Voor de eerste christenen was zondag, net als alle andere dagen, een werkdag. The International Standard Bible Encyclopedia zegt: ‘Pas in de vierde eeuw, toen [de heidense Romeinse keizer] Constantijn het bevel uitvaardigde dat bepaalde soorten werk niet op zondag gedaan mochten worden, begon zondag steeds meer kenmerken te vertonen van een sabbat.’ a

  Hoe zit het dan met Bijbelgedeelten die de indruk wekken dat zondag een speciale dag was? De Bijbel zegt dat de apostel Paulus ‘op de eerste dag van de week’, zondag, een maaltijd at met medegelovigen. Maar dat was heel logisch omdat Paulus de volgende dag zou vertrekken (Handelingen 20:7). Zo kreeg een aantal gemeenten de opdracht elke zondag geld opzij te leggen om de armen te helpen. Maar dit was niet meer dan een praktische suggestie om persoonlijke uitgaven te plannen. De bijdragen werden thuis bewaard en niet op een vergaderplaats ingeleverd (1 Korinthiërs 16:1, 2).