Któregoś dnia Eliso będąca Świadkiem Jehowy prowadziła z pewną kobietą studium biblijne. Niespodziewanie do tej kobiety przyszli goście — pewien duchowny i jego żona. Eliso słyszała, że niedawno zmarł ich jedyny syn.

 Kiedy Eliso złożyła im szczere wyrazy współczucia, rozpłakali się. Potem duchowny wybuchnął: „Nie mogę zrozumieć, dlaczego Bóg na to pozwolił! Jak mógł zabrać mi jedynego syna? Służę Bogu już 28 lat, zrobiłem tyle dobrego, a On mi się tak odwdzięczył! Dlaczego Bóg zabił moje dziecko?”.

 Eliso wyjaśniła, że Bóg nie zabrał ich syna. Powiedziała im o okupie, zmartwychwstaniu i o tym, dlaczego Bóg pozwala, żeby działy się złe rzeczy. Okazało się, że to była odpowiedź na ich modlitwy!

 W następnym tygodniu małżeństwo to przyłączyło się do studium, które Eliso prowadziła z zainteresowaną. Omawiały właśnie rozdział „Niezawodna nadzieja dla naszych bliskich, którzy umarli” z książki Czego naprawdę uczy Biblia? Duchowny i jego żona chętnie brali udział w rozmowie.

 Po jakimś czasie uczestniczyli w kongresie specjalnym Świadków Jehowy w Tbilisi (Gruzja) i byli pod wielkim wrażeniem niezwykłej miłości i jedności — cech, których nie udawało im się zaszczepić członkom swojego kościoła.