SUSAN zaczęła zadawać pytania na temat Boga w wieku siedmiu lat. Jej dziewięcioletni przyjaciel Al zachorował wtedy na polio i trafił do szpitala, gdzie umieszczono go w żelaznym płucu. Swoje przeżycia Susan opublikowała na łamach dziennika The New York Times z 6 stycznia 2013 roku.

Po wizycie w szpitalu Susan zapytała mamę: „Dlaczego Bóg zrobił to małemu chłopcu?”.

„Ksiądz by pewnie powiedział, że Bóg musi mieć jakieś powody”, odparła mama, „ale ja ich nie znam”.

Dwa lata później, w roku 1954, zaczęła być dostępna szczepionka przeciw polio, wynaleziona przez Jonasa Salka. Mama Susan powiedziała, że tymi badaniami być może kierował Bóg.

„Hm, Bóg powinien pokierować lekarzami już wcześniej i wtedy Al nie znalazłby się w żelaznym płucu” — odrzekła dziewczynka.

Swoje wspomnienia z dzieciństwa Susan podsumowała następująco: „Al zmarł osiem lat później, a ja byłam już zagorzałą ateistką”.

Podobnie jak Susan, wielu ludzi, którzy ucierpieli wskutek różnych tragedii lub byli ich świadkami, nie potrafi znaleźć satysfakcjonujących odpowiedzi na swoje pytania dotyczące Boga. Jedni zostają ateistami, a inni być może całkowicie nie zaprzeczają istnieniu Boga, ale stają się sceptyczni.

To nieprawda, że dla ateistów i sceptyków religia jest czymś zupełnie obcym. Wręcz przeciwnie, to właśnie związane z nią przeżycia sprawiły, że zaczęli oni wątpić w istnienie Boga. Według takich ludzi żadna zorganizowana religia nie potrafi udzielić odpowiedzi na trudne pytania życiowe. Jakie? Te same, które — jak na ironię — nurtują osoby deklarujące wiarę w Boga. Zastanówmy się więc nad trzema pytaniami, które ludzie chcieliby zadać Bogu, gdyby mieli taką możliwość, oraz nad odpowiedziami, których udziela Biblia.

Skąd takie pytanie?

Wiele osób twierdzi: „Gdyby Bóg nas kochał, zapobiegałby tragediom”.

ZASTANÓW SIĘ: O zwyczajach panujących w innych kulturach moglibyśmy pomyśleć, że są dziwne, a nawet szokujące. Łatwo można by je błędnie interpretować. Na przykład w jednej kulturze uważa się, że utrzymywanie kontaktu wzrokowego jest oznaką szczerości, a w innej — braku szacunku. Zamiast jednak pochopnie oceniać ludzi, lepiej byłoby poznać ich bliżej.

Czy podobnie może być ze zrozumieniem postępowania Boga? Zdaniem wielu cierpienia są dowodem na to, że Boga nie ma. Jednak ci, którzy zrozumieli, dlaczego dopuszcza On cierpienia, są pewni, że istnieje.

CO MÓWI BIBLIA: Drogi i myśli Boga różnią się od naszych (Izajasza 55:8, 9). Dlatego to, co On robi, oraz powody, dla których czeka, żeby podjąć jakieś działania, początkowo mogą wydawać się nam niezrozumiałe.

Biblia nie mówi, byśmy akceptowali pusto brzmiące frazesy w stylu: „Drogi Pana są niepojęte”. Przeciwnie — zachęca nas do poznawania Boga, pomagając nam zrozumieć, dlaczego i kiedy podejmuje On określone działania *. Możemy nawet się do Niego przybliżyć (Jakuba 4:8).

Skąd takie pytanie?

„Gdyby Bóg cenił szczerość”, uważają niektórzy, „to osoby utrzymujące, że oddają Mu cześć, nie stwarzałyby tylu pozorów”.

ZASTANÓW SIĘ: Wyobraź sobie syna, który odrzuca dobre wychowanie otrzymane od ojca i opuszcza dom, żeby prowadzić rozwiązłe życie. Chociaż ojciec tego nie akceptuje, pozwala synowi dokonać wyboru. Czy ktoś, kto później poznaje syna, może dojść do wniosku, że miał on złego ojca lub nawet że w ogóle go nie miał? Skądże. Podobnie obłuda religijna dowodzi jedynie, że Bóg pozwala ludziom, by sami decydowali, jak będą żyć.

CO MÓWI BIBLIA: Bóg nienawidzi obłudy religijnej (Jeremiasza 7:29-31; 32:35). Zarazem jednak pozwala ludziom korzystać z wolnej woli. Sporo osób deklarujących wiarę w Boga stosuje się do nauk religijnych ustanowionych przez ludzi oraz do własnych norm moralnych (Mateusza 15:7-9).

Tymczasem religia, którą Bóg aprobuje, jest wolna od obłudy *. Jezus powiedział: „Po tym wszyscy poznają, że jesteście moimi uczniami, jeśli będzie wśród was miłość” (Jana 13:35). Taka miłość musi być „bez obłudy” (Rzymian 12:9). Większość religii nie potrafi temu sprostać. Na przykład w czasie ludobójstwa w Rwandzie w 1994 roku dziesiątki tysięcy wierzących wymordowało wyznawców swojej religii tylko dlatego, że pochodzili oni z innego plemienia. Natomiast Świadkowie Jehowy nie brali udziału w tej masakrze, a wielu z nich z narażeniem własnego życia chroniło nie tylko współwyznawców, ale też innych ludzi. Takie niesamolubne czyny pokazują, że religia może być wolna od obłudy.

Skąd takie pytanie?

Ktoś mógłby się zastanawiać: „Dlaczego ludzie żyją tylko 80 lub 90 lat, a potem umierają? Jaki jest cel tak krótkiej egzystencji?”.

ZASTANÓW SIĘ: Wielu niewierzących mimo wszystko odczuwa potrzebę, by zrozumieć, dlaczego świat przyrody jest tak złożony i uporządkowany. Zauważają oni, że idealna konfiguracja Ziemi, innych planet i Księżyca warunkuje istnienie życia na naszym globie. Osoby te przyznają, iż naturalne prawa rządzące wszechświatem są tak perfekcyjnie dostrojone, że nawet najmniejsza ich zmiana sprawiłaby, że życie na Ziemi stałoby się niemożliwe.

CO MÓWI BIBLIA: Chociaż według niejednego człowieka nasze stosunkowo krótkie życie stanowi argument przeciwko istnieniu Stwórcy, świat przyrody dostarcza wielu dowodów na to, że jest inaczej (Rzymian 1:20). Podczas stwarzania Bóg miał konkretne zamierzenie, z którym ściśle wiąże się powód naszego istnienia. Stworzył ludzi, by żyli wiecznie na naszej planecie, i zamierzenie to się nie zmieniło (Psalm 37:11, 29; Izajasza 55:11).

Co prawda dzięki przyrodzie możemy dostrzegać istnienie Boga, a nawet pewne Jego przymioty, ale nie chciał On, byśmy w taki sposób poznawali Jego zamierzenie. Abyśmy mogli je poznać i tym samym dowiedzieć się, jaki jest sens naszego życia, Bóg musiałby się z nami jakoś porozumieć. Robi to, udzielając prostych, bezpośrednich informacji zawartych w Biblii *. Świadkowie Jehowy zapraszają cię, żebyś przeanalizował te wyjaśnienia z otwartym umysłem.