SAHARYJSKIE srebrne mrówki (Cataglyphis bombycina) są jednymi z najbardziej odpornych na wysokie temperatury znanych nam zwierząt lądowych. Kiedy żywiące się nimi drapieżniki muszą kryć się w cieniu przed prażącym w południe słońcem, mrówki te wychodzą z gniazda na krótkie wycieczki w poszukiwaniu jedzenia — innych owadów, które zabił żar pustyni.

Pomyśl: Jedną z niezwykłych cech saharyjskich srebrnych mrówek jest złożony system ochrony termicznej, na który składa się warstwa specjalnych włosków pokrywających grzbiet i boki owada oraz pozbawiony włosów spód ciała. Wspomniane włoski sprawiają, że mrówka srebrzyście się mieni. Są to tak naprawdę maleńkie „rurki” o trójkątnym przekroju. Dwie zewnętrzne ściany takiej rurki pokryte są na całej długości mikroskopijnymi zmarszczkami, natomiast strona przylegająca do ciała jest zupełnie gładka. Taka budowa ma dwie zalety. Po pierwsze, sprawia, że włoski odbijają promieniowanie słoneczne w zakresie światła widzialnego oraz bliskiej podczerwieni. Po drugie, umożliwia mrówce oddawanie ciepła. Spód ciała owada jest dla odmiany nieowłosiony, dzięki czemu odbija promienie podczerwone emitowane przez pustynne podłoże *.

System ochrony termicznej pomaga saharyjskim srebrnym mrówkom utrzymywać temperaturę ciała poniżej granicy ich wytrzymałości, czyli 53,6°C. Naukowcy, zainspirowani możliwościami tych zwierząt, pracują nad stworzeniem powłok, które pozwalałyby na skuteczniejsze chłodzenie pasywne — obniżanie temperatury bez użycia wentylatorów czy innych urządzeń.

Co o tym sądzisz? Czy złożony system ochrony termicznej występujący u saharyjskiej srebrnej mrówki jest wynikiem ewolucji? A może został zaprojektowany?