„Oto w niebie był ustawiony tron, a na tronie ktoś zasiada. A zasiadający jest z wyglądu podobny do kamienia jaspisu i do drogocennego kamienia czerwonego, a wokoło tronu jest tęcza podobna z wyglądu do szmaragdu” (Objawienie 4:2, 3).

„Było tam coś przypominającego z wyglądu łuk, który pojawia się na kłębach chmur w dzień ulewnego deszczu. Tak właśnie wyglądała ta jasność wokoło. Tak wyglądało podobieństwo chwały Jehowy” (Ezechiela 1:27, 28).

Wizje te, dane apostołowi Janowi i prorokowi Ezechielowi, ukazują dostojeństwo Boga Najwyższego, Jehowy, za pomocą znanych nam obrazów — zachwycających kamieni szlachetnych, tęczy i majestatycznego tronu. Z opisów obecności Jehowy przebija olśniewające piękno, wspaniałość i niezmącony spokój.

Powyższe fragmenty biblijne współgrają ze słowami psalmisty: „Jehowa jest wielki i nader godzien wysławiania. Napawa lękiem bardziej niż wszyscy inni bogowie. Bo wszyscy bogowie ludów to bogowie nic niewarci; Jehowa zaś uczynił niebiosa. Przed nim dostojeństwo i wspaniałość; w jego sanktuarium — siła i piękno” (Psalm 96:4-6).

Chociaż Jehowa jest Bogiem Najwyższym, zachęca, żebyśmy przybliżali się do Niego w modlitwie, i zapewnia, że nas wysłuchuje (Psalm 65:2). On tak bardzo nas kocha i się o nas troszczy, że apostoł Jan mógł napisać: „Bóg jest miłością” (1 Jana 4:8).

„On zaś [Szczepan], będąc pełen ducha świętego, wpatrzył się w niebo i ujrzał chwałę Bożą oraz Jezusa stojącego po prawicy Boga, i rzekł: ‚Oto widzę niebiosa otwarte i Syna Człowieczego stojącego po prawicy Boga’” (Dzieje 7:55, 56).

Szczepan wypowiedział te słowa w obecności żydowskich przywódców — tych samych ludzi, którzy wcześniej doprowadzili do śmierci Jezusa. Wizja ta stanowiła potwierdzenie, że Jezus zmartwychwstał i został wywyższony. W związku z tym apostoł Paweł napisał: „[Jehowa] go  wskrzesił z martwych i posadził po swej prawicy w miejscach niebiańskich, wysoko ponad wszelkim rządem i władzą, i mocą, i zwierzchnictwem, i wszelkim imieniem wymienianym nie tylko w tym systemie rzeczy, lecz także w przyszłym” (Efezjan 1:20, 21).

Pismo Święte nie tylko wspomina o zaszczytnej pozycji Jezusa, ale też wyjawia, że podobnie jak Jehowa, bardzo troszczy się on o ludzi. Podczas pobytu na ziemi leczył chorych, uzdrawiał kalekich, a nawet wskrzeszał zmarłych. A kiedy oddał swoje życie w ofierze, dowiódł głębokiej miłości do Boga i rodzaju ludzkiego (Efezjan 2:4, 5). Jezus, zajmujący pozycję po prawicy Boga, wkrótce skorzysta z otrzymanej władzy i zapewni posłusznym ludziom mnóstwo błogosławieństw.

„Patrzyłem, aż ustawiono trony i zasiadł Istniejący od Dni Pradawnych [Jehowa]. (...) Tysiąc tysięcy mu usługiwało, a stało przed nim dziesięć tysięcy dziesiątek tysięcy” (Daniela 7:9, 10).

Wizja, którą otrzymał prorok Daniel, musiała na nim wywrzeć ogromne wrażenie! Ujrzał w niej niezliczone rzesze aniołów. Są to wspaniałe, inteligentne i potężne istoty duchowe. Należą do nich serafowie i cherubowie. Biblia wspomina o aniołach około 300 razy.

Aniołowie to nie zmarli ludzie, którzy żyli wcześniej na ziemi. Zostali stworzeni na długo przed pojawieniem się człowieka. Obserwowali, jak Bóg przygotowuje ziemię, i entuzjastycznie wyrażali swoją radość (Hioba 38:4-7).

Wierni aniołowie usługują Bogu między innymi w ten sposób, że angażują się w najważniejsze dzieło prowadzone obecnie na ziemi — rozgłaszanie dobrej nowiny o Królestwie Bożym (Mateusza 24:14). Ten aspekt ich służby zobaczył w wizji apostoł Jan. Napisał: „Ujrzałem innego anioła, który leciał środkiem nieba i miał wiecznotrwałą dobrą nowinę do oznajmienia jako radosną wieść dla mieszkających na ziemi i dla każdego narodu, i plemienia, i języka, i ludu” (Objawienie 14:6). Chociaż dzisiaj aniołowie nie przemawiają do ludzi, tak jak to bywało w dawnych czasach,  to pomagają głosicielom dobrej nowiny odnaleźć osoby o szczerych sercach.

„Wybuchła wojna w niebie: Michał [Jezus Chrystus] i jego aniołowie toczyli bitwę ze smokiem i toczył bitwę smok i jego aniołowie, ale nie przemógł ani się już nie znalazło dla nich miejsce w niebie. Zrzucony więc został wielki smok, pradawny wąż, zwany Diabłem i Szatanem, który wprowadza w błąd całą zamieszkaną ziemię; zrzucony został na ziemię, a z nim zostali zrzuceni jego aniołowie” (Objawienie 12:7-9).

W niebie nie zawsze panował pokój. Na początku dziejów ludzkich jeden z aniołów, owładnięty pragnieniem odbierania czci, zbuntował się przeciw Jehowie. Stał się wtedy Szatanem, czyli „przeciwnikiem”. Później inni aniołowie przyłączyli się do jego buntu i stali się demonami. Są oni na wskroś niegodziwi, zawzięcie sprzeciwiają się Jehowie i nakłaniają większość ludzi do odrzucenia Jego życzliwego kierownictwa.

Szatan oraz demony to zdeprawowane i okrutne istoty. Są wrogami rodzaju ludzkiego i w dużej mierze odpowiadają za cierpienia na ziemi. Na przykład Szatan uśmiercił trzodę wiernego Hioba i zabił jego sług. Następnie pozbawił życia jego dziesięcioro dzieci — sprowadził „silny wiatr”, wskutek czego zawalił się dom, w którym przebywały. Na koniec Szatan „poraził Hioba złośliwym wrzodem od spodu stopy aż po czubek głowy” (Hioba 1:7-19; 2:7).

Wkrótce jednak Szatan przestanie istnieć. Został już zrzucony na ziemię i „wie, że mało ma czasu” (Objawienie 12:12). Szatan jest skazany na zagładę — to bez wątpienia dobra nowina!

„Kupiłeś Bogu ludzi z każdego plemienia i języka, i ludu, i narodu i uczyniłeś ich Bogu naszemu królestwem i kapłanami, i mają królować nad ziemią” (Objawienie 5:9, 10).

Niektórzy ludzie, podobnie jak Jezus, zostaną wskrzeszeni do życia w niebie. Powiedział on wiernym apostołom: „Idę, żeby wam przygotować miejsce. (...) Przyjdę znowu i przyjmę was do siebie, abyście gdzie ja jestem, wy też byli” (Jana 14:2, 3).

Osoby wybrane do życia w niebie pójdą tam w konkretnym celu. Razem z Jezusem utworzą rząd Królestwa, który obejmie władzę nad mieszkańcami  całej ziemi i zapewni im błogosławieństwa. Właśnie o to Królestwo mieli się modlić naśladowcy Jezusa, zgodnie ze słowami modlitwy wzorcowej: „Nasz Ojcze w niebiosach, niech będzie uświęcone twoje imię. Niech przyjdzie twoje królestwo. Niech się dzieje twoja wola, jak w niebie, tak i na ziemi” (Mateusza 6:9, 10).

„Usłyszałem donośny głos od tronu, mówiący: ‚Oto namiot Boga jest z ludźmi (...). I otrze z ich oczu wszelką łzę, i śmierci już nie będzie ani żałości, ani krzyku, ani bólu już nie będzie. To, co poprzednie, przeminęło’” (Objawienie 21:3, 4).

Tę proroczą wizję opisał apostoł Jan. Wskazuje ona na czas, kiedy Królestwo Boże, złożone z Jezusa i osób wskrzeszonych do życia w niebie, położy kres rządom Szatana i przywróci na ziemi raj. Wszystko, co powoduje tak wiele bólu i cierpień, zniknie raz na zawsze. Przeminie nawet śmierć!

A co z miliardami ludzi, którzy zmarli, ale nie zmartwychwstaną do życia w niebie? W przyszłości zostaną wskrzeszeni na ziemi z perspektywą wiecznego życia w raju (Łukasza 23:43).