WIELU mieszkańców krajów śródziemnomorskich sadzi koło swoich domów palmy daktylowe. Rośliny te, znane ze swego piękna i smakowitych owoców, zachowują żywotność nawet przez sto lat.

Salomon, król starożytnego Izraela, w poetyckim opisie przyrównał do palmy sylwetkę uroczej Szulamitki (Pieśń 7:7). W książce Plants of the Bible (Rośliny w Biblii) powiedziano: „Hebrajskie słowo oznaczające palmę daktylową brzmi ‚tàmâr’. (...) Stało się ono dla Żydów symbolem wdzięku i elegancji. Często nadawano córkom takie imię”. Nosiła je na przykład przyrodnia siostra Salomona (2 Samuela 13:1). Również obecnie wielu dziewczynkom rodzice nadają imię Tamar lub Tamara.

Jednak nie tylko piękne kobiety przyrównano do palmy. Psalmista śpiewał: „Prawy rozkwitnie jak palma; jak cedr na Libanie, tak wielki wyrośnie. Zasadzeni w domu Jehowy, na dziedzińcach naszego Boga, rozkwitną. Wciąż będą się mieć dobrze, choć już okryci siwizną, nadal będą pełni wigoru i rześcy” (Psalm 92:12-14).

Mówiąc obrazowo, osoby, które wiernie służą Jehowie mimo podeszłego wieku, także przypominają dostojne palmy. „Siwizna jest koroną piękna, gdy się ją znajduje na drodze prawości” (Przysłów 16:31). Chociaż z upływem lat siła fizyczna słabnie, takie starsze osoby mogą zachować duchową rześkość dzięki regularnemu studiowaniu Słowa Bożego, Biblii (Psalm 1:1-3; Jeremiasza 17:7, 8). Ich ujmujące wypowiedzi i wspaniały przykład są dla innych źródłem zachęt — w ten sposób sędziwi chrześcijanie nieustannie przynoszą owoc (Tytusa 2:2-5; Hebrajczyków 13:15, 16). Tak jak palma daktylowa, mogą się mieć dobrze nawet w starości.