1. Jak obietnice Jehowy różnią się od obietnic grzesznych ludzi?

JEHOWA jest „Bogiem prawdy” (Ps. 31:5). Grzeszni ludzie nie zawsze są godni zaufania, ale „jest niemożliwe, żeby Bóg skłamał” (Hebr. 6:18; odczytaj Liczb 23:19). To, co postanawia dla dobra ludzkości, zawsze się spełnia. Na przykład na początku każdego okresu stwórczego zapowiedział, co zamierza zrobić, i potem właśnie „tak się stało”. W rezultacie na koniec szóstego dnia stwarzania „Bóg widział wszystko, co uczynił, i oto było to bardzo dobre” (Rodz. 1:6, 7, 30, 31).

2. Czym jest dzień Bożego odpoczynku i dlaczego Jehowa ‛zaczął go uświęcać’?

² Dokonawszy przeglądu swoich dzieł, Jehowa Bóg ogłosił początek siódmego dnia — nie 24-godzinnej doby, lecz długiego okresu, w którym odpoczywa od ziemskiej działalności stwórczej (Rodz. 2:2). Dzień Bożego odpoczynku jeszcze się nie skończył (Hebr. 4:9, 10). Biblia nie wyjawia, kiedy dokładnie się zaczął. Nastąpiło to jakiś czas po stworzeniu Ewy, żony Adama, około 6000 lat temu. Wkrótce rozpocznie się Tysiącletnie Panowanie Jezusa Chrystusa, które przyczyni się do ostatecznej realizacji zamierzenia Bożego — utworzenia na ziemi wiecznotrwałego raju napełnionego doskonałymi ludźmi (Rodz. 1:27, 28; Obj. 20:6). Czy możesz być pewny, że czeka cię taka szczęśliwa przyszłość? Niewątpliwie tak! Przecież „Bóg zaczął błogosławić dzień siódmy i go uświęcać”. Tym samym zagwarantował, że niezależnie od tego, jakie nieprzewidziane przeszkody by się pojawiły, do końca dnia odpoczynku niezawodnie urzeczywistni swoje zamierzenie (Rodz. 2:3).

3. (a) Do jakiego buntu doszło na początku dnia Bożego odpoczynku? (b) Jak Jehowa oznajmił swój zamiar stłumienia buntu?

 ³ Niestety, już na początku dnia Bożego odpoczynku doszło do katastrofy. Szatan, który był jednym z anielskich synów Bożych, zapragnął, by to jemu oddawano boską cześć. Wyrzekł pierwsze kłamstwo i zwiódł Ewę, wskutek czego okazała nieposłuszeństwo Jehowie (1 Tym. 2:14). Z kolei Ewa nakłoniła do buntu męża (Rodz. 3:1-6). Ale nawet w tym mrocznym okresie historii wszechświata, gdy Boża prawdomówność została zakwestionowana, Jehowa nie uważał za konieczne potwierdzać swego zamierzenia przysięgą. Zamiast tego — używając słów, które miały być zrozumiane w wyznaczonym przez Niego czasie — po prostu oznajmił, jak ten bunt będzie zażegnany: „Wprowadzę nieprzyjaźń między ciebie [Szatana] a niewiastę i między twoje potomstwo a jej potomstwo. On [obiecany Potomek] rozgniecie ci głowę, a ty rozgnieciesz mu piętę” (Rodz. 3:15; Obj. 12:9).

4, 5. Jakim środkiem prawnym posługiwał się czasami Abraham?

⁴ Na tym wczesnym etapie historii człowieka słownictwo, które Bóg wszczepił Adamowi i Ewie, najwyraźniej nie obejmowało pojęcia przysięgi, czyli uroczystego zapewnienia o prawdziwości czegoś. Doskonałe stworzenia, które kochają Boga i Go naśladują, nie muszą przysięgać; zawsze mówią prawdę i całkowicie ufają sobie nawzajem. Ale sytuacja się zmieniła — ludzie zgrzeszyli i stali się niedoskonali. Gdy upowszechniło się wśród nich kłamstwo i oszustwo, potwierdzanie przysięgą prawdziwości istotnych spraw w końcu okazało się koniecznością.

⁵ Przysięga była środkiem prawnym, z którego co najmniej trzy razy dobry użytek zrobił Abraham (Rodz. 21:22-24; 24:2-4, 9). Na przykład kiedy pokonał władcę Elamu i jego sojuszników, na spotkanie wyszli mu królowie Salem oraz Sodomy. Melchizedek, król Salem, był także „kapłanem Boga Najwyższego”. Występując w tej roli, pobłogosławił Abrahama i wysławiał Boga za to, że dał temu patriarsze zwycięstwo nad wrogami (Rodz. 14:17-20). Potem król Sodomy chciał nagrodzić Abrahama za uratowanie jego ludu przed najeźdźczą armią, ale ten odrzekł: „Podnoszę rękę, przysięgając na Jehowę, Boga Najwyższego, Twórcę nieba i ziemi, że nic nie wezmę z tego, co twoje, od nitki aż do rzemyka od sandałów, żebyś nie mógł powiedzieć: ‚To ja wzbogaciłem Abrama’” (Rodz. 14:21-23).

6. (a) Jaki wzór pozostawił nam Abraham? (b) Jaki pożytek odniesiemy z posłuszeństwa Abrahama?

⁶ Dla dobra niedoskonałej ludzkości Jehowa Bóg także składał przysięgi. Używał przy tym zwrotów w rodzaju: „Jako żyję — brzmi wypowiedź Wszechwładnego Pana, Jehowy” (Ezech. 17:16). Biblia opisuje ponad 40 różnych sytuacji, w których złożył przysięgę. Chyba najlepiej znanym przykładem są Jego kontakty z Abrahamem. W ciągu szeregu lat Bóg dał mu kilka obietnic związanych z przymierzem, które wspólnie wskazywały, że zapowiedziany Potomek będzie pochodził z jego linii rodowej prowadzącej przez Izaaka (Rodz. 12:1-3, 7; 13:14-17; 15:5, 18; 21:12). Potem  Jehowa poddał Abrahama trudnej próbie — polecił mu złożyć w ofierze ukochanego syna. Abraham bez wahania okazał posłuszeństwo i niemalże ofiarował Izaaka, jednak anioł Boży go powstrzymał. Wtedy Bóg oświadczył: „Przysięgam na samego siebie (...) że skoro to uczyniłeś i nie odmówiłeś swego syna, swego jedynaka, na pewno będę ci błogosławił i na pewno rozmnożę twoje potomstwo jak gwiazdy niebios i jak ziarnka piasku, które są na brzegu morza; i twoje potomstwo posiądzie bramę swych nieprzyjaciół. I poprzez twoje potomstwo na pewno będą sobie błogosławić wszystkie narody ziemi — dlatego że posłuchałeś mego głosu” (Rodz. 22:1-3, 9-12, 15-18).

7, 8. (a) W jakim celu Jehowa złożył Abrahamowi przysięgę? (b) Jaką korzyść z Bożej przysięgi odniosą „drugie owce” Jezusa?

⁷ Dlaczego Bóg przysiągł Abrahamowi, że spełni swe obietnice? Chciał upewnić o tym przyszłych współdziedziców Chrystusa, tworzących drugorzędną część obiecanego „potomstwa”, i umocnić ich wiarę (Gal. 3:29; odczytaj Hebrajczyków 6:13-18). Jak wyjaśnił apostoł Paweł, Jehowa „wystąpił z przysięgą, abyśmy przez dwie niezmienne rzeczy [Jego obietnicę i Jego przysięgę], w których jest niemożliwe, żeby Bóg skłamał, (...) mieli silną zachętę do uchwycenia się przedłożonej nam nadziei”.

⁸ Z przysięgi złożonej przez Boga Abrahamowi odnoszą korzyść nie tylko namaszczeni chrześcijanie. Jehowa przysiągł, że poprzez „potomstwo” Abrahama „będą sobie błogosławić wszystkie narody ziemi” (Rodz. 22:18). Zaliczają się do nich posłuszne „drugie owce” Chrystusa, którym dano nadzieję życia wiecznego w ziemskim raju (Jana 10:16). Bez względu na to, czy żywisz nadzieję niebiańską, czy ziemską, ‛uchwyć się’ jej, nieustannie trwając w posłuszeństwie wobec Boga (odczytaj Hebrajczyków 6:11, 12).

9. Jaką przysięgę złożył Bóg, gdy potomkowie Abrahama przebywali w niewoli w Egipcie?

⁹ Po kilku stuleciach w związku ze wspomnianymi obietnicami Jehowa złożył kolejną przysięgę. Do potomków Abrahama, przebywających wtedy w niewoli w Egipcie, posłał Mojżesza (Wyjścia 6:6-8). O tamtej sytuacji powiedział: „W dniu, w którym wybrałem Izraela, (...) podniosłem rękę w przysiędze wobec  nich, że ich wyprowadzę z ziemi egipskiej do ziemi, którą dla nich upatrzyłem, ziemi mlekiem i miodem płynącej” (Ezech. 20:5, 6).

10. Jaką obietnicę Bóg dał Izraelitom po wyzwoleniu ich z Egiptu?

¹⁰ Po wyzwoleniu Izraelitów z niewoli egipskiej Jehowa dał im jeszcze jedną obietnicę popartą przysięgą: „Jeśli więc będziecie bezwzględnie posłuszni memu głosowi i naprawdę będziecie zachowywać moje przymierze, to staniecie się moją szczególną własnością spośród wszystkich ludów, gdyż do mnie należy cała ziemia. A wy sami staniecie się dla mnie królestwem kapłanów i narodem świętym” (Wyjścia 19:5, 6). Jakąż uprzywilejowaną pozycję Bóg im zaoferował! Oznaczało to, że jeśli okażą się posłuszni, to członkowie tego narodu będą mogli żywić nadzieję, iż Bóg utworzy z nich królestwo kapłanów, które zapewni błogosławieństwa reszcie ludzkości. Później Jehowa oznajmił, co wtedy uczynił dla Izraela: „Złożyłem ci przysięgę i wszedłem z tobą w przymierze” (Ezech. 16:8).

11. Jak Izraelici zareagowali na zaproszenie Jehowy, by weszli z Nim w przymierze i stali się Jego wybranym narodem?

¹¹ Jehowa nie zobowiązał wówczas Izraelitów do złożenia przysięgi, że będą Mu posłuszni; nie zmusił ich też do nawiązania z Nim szczególnych stosunków. Izraelici z własnej woli powiedzieli: „Wszystko, co rzekł Jehowa, jesteśmy gotowi czynić” (Wyjścia 19:8). Trzy dni później Jehowa Bóg wyjaśnił, czego będzie oczekiwał od narodu wybranego. Najpierw usłyszeli Dziesięć Przykazań, a potem Mojżesz podał im dalsze przepisy, zanotowane w Księdze Wyjścia 20:22 do 23:33. Jaka była reakcja Izraelitów? „Cały lud odrzekł jednym głosem, mówiąc: ‚Wszystkie słowa, które powiedział Jehowa, jesteśmy gotowi spełnić’” (Wyjścia 24:3). Mojżesz spisał te prawa w „księdze przymierza” i czytał je na głos, tak iż cały lud mógł ponownie je usłyszeć. Następnie po raz trzeci lud przyrzekł: „Wszystko, co Jehowa powiedział, jesteśmy gotowi czynić i będziemy posłuszni” (Wyjścia 24:4, 7, 8).

12. Jak do zawartego przymierza podszedł Jehowa, a jak naród wybrany?

¹² Jehowa niezwłocznie zaczął wypełniać swoje zobowiązania wynikające z przymierza Prawa, organizując namiot wielbienia oraz kapłaństwo, dzięki którym grzeszni ludzie mogli do Niego przystępować. Natomiast Izraelici szybko zapomnieli o swoim oddaniu dla Boga i „sprawiali ból Świętemu Izraela” (Ps. 78:41). Na przykład gdy Mojżesz otrzymywał dalsze instrukcje na górze Synaj, zniecierpliwili się i zaczęli tracić zaufanie do Boga. Myśleli, że Mojżesz ich porzucił. Uczynili więc sobie złotego cielca i powiedzieli: „Oto twój Bóg, Izraelu, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej” (Wyjścia 32:1, 4). Ogłosili coś, co nazwali „świętem dla Jehowy”, i kłaniali się oraz składali ofiary temu posągowi, wykonanemu rękami ludzkimi. Gdy Jehowa to zobaczył, rzekł do Mojżesza: „Śpiesznie zboczyli z drogi, którą im nakazałem iść” (Wyjścia 32:5, 6, 8). Niestety, dalsza historia Izraelitów to pasmo łamania przysiąg składanych Bogu (Liczb 30:2).

13. Jaką przysięgę Jehowa złożył królowi Dawidowi i jak wiąże się ona z obiecanym Potomkiem?

¹³ W trakcie panowania Dawida Jehowa złożył dwie dodatkowe przysięgi dla dobra wszystkich posłusznych Mu ludzi. Po pierwsze, przyrzekł temu królowi, że jego tron będzie trwać wiecznie  (Ps. 89:35, 36; 132:11, 12). Dlatego obiecany Potomek miał być nazywany „Synem Dawida” (Mat. 1:1; 21:9). Dawid pokornie określił go mianem swego „Pana”, ponieważ Chrystus miał zajmować nieporównanie wyższą pozycję (Mat. 22:42-44).

14. Jaką przysięgę Jehowa złożył w związku z obiecanym Potomkiem i jaki pożytek z niej odnosimy?

¹⁴ Po drugie, Jehowa natchnął Dawida do przepowiedzenia, że ten wyjątkowy Król będzie usługiwał ludzkości także jako Arcykapłan. W Izraelu władza królewska i kapłaństwo były całkowicie rozdzielone. Kapłani pochodzili z plemienia Lewiego, a królowie z plemienia Judy. Ale w związku ze swym przyszłym znamienitym dziedzicem Dawid prorokował: „Wypowiedź Jehowy do mego Pana: ‚Siądź po mojej prawicy, aż położę twych nieprzyjaciół jako podnóżek dla twoich stóp’. Jehowa przysiągł (i nie będzie żałował): ‚Tyś kapłanem po czas niezmierzony na sposób Melchizedeka!’” (Ps. 110:1, 4). Wypełniając to proroctwo, Jezus Chrystus, obiecany Potomek, sprawuje obecnie władzę w niebiosach. Usługuje też ludziom jako Arcykapłan, pomagając skruszonym osobom nawiązać dobre stosunki z Bogiem (odczytaj Hebrajczyków 7:21, 25, 26).

15, 16. (a) O jakich dwóch Izraelach wspomina Biblia i który z nich cieszy się dzisiaj Bożym błogosławieństwem? (b) Jaki nakaz co do składania przysiąg Jezus dał swoim naśladowcom?

¹⁵ Ponieważ naród izraelski odrzucił Jezusa Chrystusa, w końcu utracił uprzywilejowaną pozycję przed Bogiem, a co za tym idzie — perspektywę utworzenia „królewskiego kapłaństwa”. Jezus powiedział przywódcom żydowskim: „Królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi wydającemu jego owoce” (Mat. 21:43). Ten nowy naród pojawił się podczas Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e., gdy około 120 uczniów Jezusa zgromadzonych w Jerozolimie otrzymało ducha świętego. Został nazwany „Izraelem Bożym” i wkrótce liczył już kilka tysięcy osób pochodzących ze wszystkich nacji znanego ówcześnie świata (Gal. 6:16).

¹⁶ W przeciwieństwie do cielesnego Izraela, ten nowy, duchowy naród wciąż wydaje dobre owoce, okazując Bogu posłuszeństwo. Jeden z nakazów, których przestrzegają jego członkowie, dotyczy składania przysiąg. W czasach Jezusa były one nadużywane przez ludzi, którzy przysięgali fałszywie albo w sprawach zupełnie błahych (Mat. 23:16-22). Jezus uczył swych naśladowców: „W ogóle nie przysięgajcie (...) Niechże wasze słowo Tak znaczy Tak, wasze Nie — Nie; gdyż co jest ponad to, jest od niegodziwca” (Mat. 5:34, 37).

17. Jakie kwestie rozważymy w następnym artykule?

¹⁷ Czy to oznacza, że przysięganie zawsze jest niewłaściwe? A co ważniejsze, w jakim sensie nasze Tak ma znaczyć Tak? Kwestie te omówimy w następnym artykule. Oby ciągłe rozmyślanie nad Słowem Bożym pobudzało nas do przejawiania posłuszeństwa wobec Jehowy. Wtedy On z przyjemnością będzie błogosławił nam po wieczne czasy — spełni wszystkie wspaniałe obietnice, tak jak poprzysiągł.