Zwyczaj wyznawania grzechów do ucha kapłana jest praktykowany w wielu kościołach. Ale czy dla dzisiejszego pobłażliwego, liberalnego społeczeństwa spowiedź ma jeszcze jakiekolwiek znaczenie? Czy jest w ogóle potrzebna?

OPINIE w tej kwestii są podzielone. Na przykład w kanadyjskiej gazecie National Post przytoczono wypowiedź kobiety, która przyznaje, że choć zwierzanie się ze swoich błędów nie przychodzi łatwo, to „jeśli ktoś cię wysłucha, pomodli się z tobą i powie, co masz robić, odczuwasz wielką ulgę”. Innego zdania jest mężczyzna zacytowany w książce Bless Me, Father, for I Have Sinned (Pobłogosław mi, ojcze, bo zgrzeszyłem). Oświadczył on: „Spowiedź należy do najbardziej traumatycznych obrządków w Kościele. Utrwala w ludziach neurotyczne zachowania”. A co na ten temat ma do powiedzenia Biblia?

Czego uczy Biblia

Prawo, które Bóg dał narodowi izraelskiemu, wyraźnie mówiło, jakie kroki należy poczynić w razie popełnienia grzechu. Jeśli na przykład ktoś zawinił wobec bliźniego lub złamał przykazanie Boże, musiał wyznać to przed kapłanem z plemienia Lewiego. Ten dokonywał za niego przebłagania, składając Bogu dar ofiarny za grzech (Kapłańska 5:1-6).

A jak zareagował król Dawid, gdy został za swoje występki zganiony przez proroka Natana? Natychmiast przyznał: „Zgrzeszyłem przeciwko Jehowie” (2 Samuela 12:13). Zaczął też błagać Boga o łaskę. Jakie przyniosło to rezultaty? Dawid napisał później: „Grzech mój w końcu wyznałem tobie, a mego przewinienia nie zakryłem. Rzekłem: ‚Wyznam swe występki Jehowie’. A ty odpuściłeś winę moich grzechów” (Psalm 32:5; 51:1-4).

Wymaganie Boże dotyczące wyznawania grzechów nie przestało obowiązywać, gdy w I wieku n.e. pojawił się chrystianizm. Jakub, przyrodni brat Jezusa i filar zboru w Jerozolimie, zachęcał: „Otwarcie wyznawajcie jedni drugim swe grzechy i módlcie się jedni za drugich, abyście zostali uzdrowieni” (Jakuba 5:16). Jakie grzechy i komu mieli wyznawać chrześcijanie?

Grzechy przeciwko bliźnim

Z powodu naszej niedoskonałej natury na co dzień zdarza nam się powiedzieć lub zrobić coś bezmyślnego i w ten sposób zawinić wobec bliźnich (Rzymian 3:23). Czy wszystkie takie uchybienia musimy wyznawać jakiemuś wyznaczonemu człowiekowi?

Każdy grzech obraża Boga. Stwórca jednak traktuje nas miłosiernie, mając wzgląd na odziedziczoną przez nas niedoskonałość. Psalmista napisał: „Gdybyś na przewinienia zważał, Jah, Jehowo, któż by się ostał? U ciebie bowiem jest prawdziwe przebaczenie, aby  się ciebie bano” (Psalm 130:3, 4). Jak więc powinniśmy postąpić, gdy popełnimy błąd — choćby nieumyślnie — i zgrzeszymy przeciw komuś? Pamiętajmy, że Jezus polecił się modlić: „Przebacz nam nasze grzechy, bo my sami też przebaczamy każdemu, kto jest winny wobec nas” (Łukasza 11:4). A zatem przebaczenia udziela Bóg. Powinniśmy Go o nie prosić w imię Jezusa (Jana 14:13, 14).

Zauważmy jednak, że w myśl słów Syna Bożego musimy przebaczać ‛winnym wobec nas’. Apostoł Paweł przypomniał chrześcijanom: „Stańcie się jedni dla drugich życzliwi, tkliwie współczujący, wspaniałomyślnie przebaczając sobie nawzajem, jak i wam Bóg przez Chrystusa wspaniałomyślnie przebaczył” (Efezjan 4:32). Jeśli przebaczamy innym, mamy podstawy oczekiwać, że Bóg przebaczy i nam.

A co z takimi poważnymi grzechami, jak kradzież, oszustwo, niemoralność płciowa czy pijaństwo? Każdy, kto dopuszcza się tego typu czynu, łamie prawo Boże — grzeszy przeciwko Bogu. Co Biblia nakazuje w takiej sytuacji?

Komu wyznawać poważne grzechy

Tylko Bóg może darować grzechy popełnione przeciw Niemu — nie upoważnił do tego żadnego człowieka. Biblia mówi wprost: „Jeżeli wyznajemy nasze grzechy, to on [Bóg] jest wierny i prawy, żeby nam przebaczyć nasze grzechy i oczyścić nas z wszelkiej nieprawości” (1 Jana 1:9). Ale komu należy je wyznawać?

Skoro wyłącznie Bóg może przebaczyć grzechy, to powinniśmy je wyznawać właśnie Jemu. Jak pamiętamy, w ten sposób postąpił Dawid. A na jakiej podstawie możemy otrzymać przebaczenie? W Biblii czytamy: „Okażcie skruchę i nawróćcie się, by zostały zmazane wasze grzechy, żeby od osoby Jehowy nadeszły pory orzeźwienia” (Dzieje 3:19). Nie wystarczy więc zrozumieć, że coś robimy źle i wyznać grzech. Musimy być gotowi porzucić niewłaściwe postępowanie. I to często jest najtrudniejsze. Na szczęście możemy liczyć na czyjąś pomoc.

Wróćmy do zachęty ucznia Jakuba: „Otwarcie wyznawajcie jedni drugim swe grzechy i módlcie się jedni za drugich, abyście zostali uzdrowieni”. Wypowiedź tę Jakub uzupełnił słowami: „Błaganie prawego, gdy działa, ma wielką siłę” (Jakuba 5:16). Określenie „prawy” może się odnosić do kogoś ze „starszych zboru”, wspomnianych przez Jakuba nieco wcześniej (Jakuba 5:14). W zborze chrześcijańskim dojrzali duchowo „starsi”, czyli nadzorcy, są zobowiązani pomagać wszystkim zabiegającym o Boże przebaczenie. Oczywiście nie mają prawa nikogo rozgrzeszyć, gdyż żaden człowiek nie jest upoważniony do odpuszczania grzechów przeciwko Bogu *. Jednak dzięki posiadanym kwalifikacjom duchowym tacy nadzorcy upominają osobę winną ciężkiego grzechu i udzielają jej stosownych rad, tak aby zrozumiała powagę swego czynu i okazała skruchę (Galatów 6:1).

 Dlaczego trzeba wyznawać grzechy

Bez względu na wagę przewinienia grzesznik nadweręża swoje stosunki z ludźmi oraz więź z Bogiem. Może czuć wstyd i niepokój. Tak działa sumienie, które wszczepił nam Stwórca (Rzymian 2:14, 15). Jak można sobie wtedy pomóc?

Powróćmy znowu do Listu Jakuba. Znajdujemy tam pokrzepiające słowa: „Choruje [duchowo] ktoś wśród was? Niech przywoła starszych zboru i niech się modlą nad nim, nacierając go oliwą w imię Jehowy. A modlitwa wiary uzdrowi niedomagającego i Jehowa go podniesie. Jeśli zaś popełnił grzechy, będzie mu to przebaczone” (Jakuba 5:14, 15).

Starsi, mający obowiązek troszczyć się o zbór, nie ograniczają się do wysłuchania grzesznika. Ponieważ w grę wchodzi choroba duchowa, muszą zrobić coś, by ‛uzdrowić niedomagającego’. Jakub wymienia dwie rzeczy.

Po pierwsze, mówi o ‛nacieraniu oliwą’. Ma to związek z wykorzystaniem uzdrawiającej mocy Słowa Bożego. Apostoł Paweł wyjaśnił: „Słowo Boże jest żywe i oddziałuje z mocą, (...) jest zdolne rozeznać myśli i zamiary serca” (Hebrajczyków 4:12). A zatem dzięki umiejętnemu posługiwaniu się Biblią starsi mogą poruszyć umysł i serce osoby chorej duchowo. Mogą jej pomóc dostrzec przyczynę problemu i uporządkować swoje stosunki z Bogiem.

Po drugie, Jakub wspomina o „modlitwie wiary”. Rzecz jasna modlitwy starszych nie sprawią, że Bóg uczyni coś wbrew zasadom sprawiedliwości. Modlitwy takie mają jednak dla Niego wielkie znaczenie. Jest przecież Bogiem, który chętnie odpuszcza grzechy na podstawie Chrystusowej ofiary okupu (1 Jana 2:2). Jest gotów pomóc każdemu grzesznikowi, jeśli ten szczerze żałuje swojego postępowania i spełnia „uczynki odpowiadające skrusze” (Dzieje 26:20).

Najważniejszym powodem, dla którego powinniśmy wyznawać grzechy — popełnione przeciw Bogu lub bliźnim — jest zyskanie uznania Bożego. Jezus Chrystus wskazał, że jeśli chcemy oddawać cześć Bogu z czystym sumieniem, musimy najpierw uregulować stosunki z innymi i ‛zawrzeć pokój’ (Mateusza 5:23, 24). W Księdze Przysłów 28:13 czytamy: „Kto zakrywa swe występki, temu się nie powiedzie, lecz kto je wyznaje i porzuca, temu będzie okazane miłosierdzie”. Jeśli ukorzymy się przed Jehową Bogiem i poprosimy Go o przebaczenie, to zjednamy sobie Jego łaskę i zostaniemy ‛wywyższeni w stosownym czasie’ (1 Piotra 5:6).

[Przypis]

[Napis na stronie 23]

Bóg przebaczy nam nasze niedociągnięcia, gdy będziemy Go o to prosić w imię Jezusa

[Ilustracja na stronie 24]

Najważniejszym powodem, dla którego powinniśmy wyznawać grzechy, jest zyskanie uznania Bożego