Chirurdzy bardzo potrzebują substancji klejącej, którą można by wykorzystywać podczas operacji oraz do leczenia uszkodzonych tkanek. Wiele stosowanych obecnie klejów nie nadaje się do użytku wewnętrznego. Są toksyczne, po zastygnięciu stają się sztywne oraz nie przywierają do wilgotnych tkanek. Naukowcy znaleźli sposób na zaradzenie tym problemom dzięki zbadaniu śluzu ślimaka o nazwie ślinik rdzawy a.

 Pomyśl: Kiedy ślinik czuje zagrożenie, wydziela kleisty śluz, dzięki któremu mocno przywiera do mokrego liścia. Ten mechanizm stanowi dla ślinika ochronę, pozwalając mu jednocześnie na pewną swobodę ruchu.

 Naukowcy poddali śluz analizie i odkryli kilka czynników, które sprawiają, że jest on skutecznym naturalnym klejem. W grę wchodzą wiązania chemiczne oraz przyciąganie elektrostatyczne. Ponadto śluz wnika w powierzchnię, do której chce przykleić się ślinik, i zachowuje elastyczność, kiedy działają na niego siły zewnętrzne. Wzorując się na śluzie ślinika, naukowcy stworzyli klej o podobnych właściwościach. Jest on o wiele mocniejszy niż kleje stosowane obecnie w medycynie i może przywrzeć do żywej tkanki. Jak stwierdził jeden z badaczy, klej ten przylega „do organów tak ściśle, jak chrząstka do kości”.

 Zdaniem specjalistów ten klej mógłby stać się jednym z podstawowych elementów wyposażenia każdego chirurga i wyeliminować potrzebę stosowania szwów i klamer. Można by go stosować do leczenia uszkodzeń chrząstki albo do mocowania urządzeń medycznych dokładnie w tym miejscu ciała, gdzie są potrzebne. Dotychczasowe testy wykazały, że jest w stanie załatać otwory w sercu świni, a także otwory w wątrobach szczurów.

 Naukowcy często znajdują genialne rozwiązania dzięki obserwowaniu otaczającego nas świata przyrody. „Rzecz w tym, żeby wiedzieć, gdzie szukać, i rozpoznać, że to właśnie jest rozwiązanie” — mówi Donald Ingber, dyrektor instytutu, w którym opracowano ten syntetyczny klej.

 Co o tym sądzisz? Czy naturalny klej w śluzie ślinika powstał w wyniku ewolucji? A może został zaprojektowany?