AFRO dhjetë vjet më parë, Gregorio dhe Marilu, atëherë në të 30-at, shërbenin si pionierë si çift në Manilë e njëkohësisht punonin me orar të plotë. S’e kishin të lehtë, por ia dilnin mbanë. Pastaj, Marilunë e ngritën në detyrë dhe u bë drejtoreshë në bankën ku punonte. Ajo thotë: «Punët tona të mira na lejonin të bënim një jetë mjaft të rehatshme.» Në fakt, çifti po fitonte aq shumë sa vendosi të ndërtonte shtëpinë që kishte ëndërruar në një zonë goxha të lakmuar rreth 19 kilometra në lindje të Manilës. Ata lidhën një kontratë me një firmë ndërtimi që ta shlyenin shtëpinë me këste mujore brenda dhjetë vjetëve.

Marilu tregon: «Puna ime e re më shterte aq shumë energji dhe kohë saqë zelli për aktivitetet frymore po më zbehej. U ndjeva sikur po grabitja Jehovain.» Ajo shpjegon: «Nuk mund t’i jepja më Jehovait kohën që i kushtoja dikur shërbimit të tij.» Një ditë, të pakënaqur me situatën, Gregorio dhe Marilu diskutuan për drejtimin që po merrte jeta e tyre. Gregorio thotë: «Donim të bënim  ndonjë ndryshim, por nuk dinim si. Shqyrtuam si mund ta përdornim jetën më plotësisht në shërbim të Jehovait, sidomos ngaqë ishim pa fëmijë. Iu lutëm Jehovait për drejtim.»

Në atë kohë dëgjuan disa fjalime që nxitnin shërbimin ku ka më shumë nevojë për lajmëtarë të Mbretërisë. Gregorio thotë: «Na u duk sikur ato fjalime ishin përgjigjja e Jehovait për lutjet tona.» Meqë u duhej guxim që të merrnin vendimet e duhura, u lutën për më shumë besim. Një pengesë e madhe ishte projekti i ndërtimit të shtëpisë. Tashmë kishin paguar këstet mujore për tre vjet. Ç’do të bënin? Marilu thotë: «Po të prishnim kontratën, do të humbnim gjithë ç’kishim paguar, dhe ishin goxha para. Por, e pamë këtë si një mundësi për ta vënë vullnetin e Jehovait para dëshirave tona.» Duke kujtuar fjalët e Pavlit që tha se «pranova të humb çdo gjë», e anuluan projektin e ndërtimit të shtëpisë, lanë punën, shitën shumicën e plaçkave dhe u transferuan në një fshat të thellë në ishullin Palavan, rreth 480 kilometra në jug të Manilës.—Filip. 3:8.

Para transferimit, Gregorio dhe Marilu përpiqeshin të përgatiteshin për një jetë të thjeshtë, por s’kishin as idenë më të vogël sa e thjeshtë do të ishte derisa mbërritën atje. Marilu thotë: «Na ra pika! S’kishte as drita, as komoditete. Duhej të pritnim dru dhe të gatuanim mbi prush, jo thjesht të ndiznim ndonjë mjet elektroshtëpiak. Më merrte malli të shkoja nëpër qendra tregtare, të hanim në restorant dhe më mungonin gjërat e tjera që ofronte jeta në qytet.» Prapëseprapë, vazhdimisht i kujtonin vetes arsyen pse ishin transferuar atje. S’kaloi shumë dhe u mësuan me vendin e ri. Marilu vazhdon: «Tani kënaqem me bukurinë e natyrës, përfshirë yjet e shndritshëm natën. Mbi gjithçka, na ngrohet zemra tek shohim fytyrat e lumtura të vendasve kur u predikojmë. Nga shërbimi këtu kemi mësuar si të jemi të kënaqur në çdo rrethanë.»—Filip. 4:12.

Gregorio tregon: «Kur erdhëm këtu, ishin vetëm katër Dëshmitarë. Ata kënaqeshin jashtë mase kur mbaja fjalime publike çdo javë dhe kur i bija kitarës teksa këndonim këngët e Mbretërisë.» Brenda një viti, çifti pa atë grup të vockël të lulëzonte në një kongregacion me 24 lajmëtarë. Gregorio thotë: «Dashuria që kemi ndier në këtë kongregacion na ka prekur thellë.» Sot, kur mendojnë për gjashtë vitet që kanë shërbyer në këtë zonë të izoluar, ata shprehen: «S’ka të krahasuar gëzimi që vjen kur shohim rritjen frymore. Sot, jeta jonë ka kuptim më shumë se kurrë.»

Në Filipine, afërsisht 3.000 vëllezër e motra janë transferuar në zona ku ka më shumë nevojë për lajmëtarë të Mbretërisë. Rreth 500 prej tyre janë motra beqare. Për shembull, le të flasim për Kerenin.

Kereni, tani në mes të të 20-ave, u rrit në Bagao, Kagajan. Kur ishte ende adoleshente, shpesh mendonte të zgjeronte shërbimin. Ajo tregon: «Ngaqë e di se koha që mbetet është shkurtuar dhe që njerëz të çdo lloji kanë nevojë të dëgjojnë mesazhin e Mbretërisë, doja të shërbeja ku ka më shumë nevojë për lajmëtarë.» Disa nga familja e nxitën të bënte shkollën e lartë në vend që të shkonte në një zonë të humbur për të predikuar. Gjithsesi, Kereni iu lut Jehovait për drejtim. Foli edhe me disa që kishin shërbyer në vende të izoluara. Kur mbushi 18 vjeç, u transferua në një vend të thellë, 64 kilometra larg shtëpisë.

Kongregacioni i vogël ku shërben Kereni kujdeset për një zonë malore përgjatë bregut të Paqësorit. Kereni kujton: «Vetëm për të shkuar nga Bagao në kongregacionin e ri duhej të ecnim tri ditë më këmbë duke ngjitur e zbritur male e duke kaluar lumenj mbi 30 herë.» Ajo shton: «Që të shkoj te disa studentë të Biblës eci gjashtë orë, kaloj natën në shtëpitë e tyre dhe të nesërmen eci përsëri gjashtë orë për t’u kthyer në shtëpi.» A ia vlen gjithë kjo përpjekje? Duke buzëqeshur vesh më vesh, Kereni thotë: «Nganjëherë më dhembin këmbët. Por ama, kam drejtuar deri në 18 studime biblike. Kam ‘provuar dhe shijuar se sa i mirë është Jehovai’.»—Psal. 34:8.

Çfarë e shtyu Sukin, një motër beqare në fillim të të 40-ave, që jetonte në Shtetet e Bashkuara të transferohej në Filipine? Më 2011 ajo ndoqi një asamble qarkore ku u intervistua një çift. Ata treguan se kishin shitur shumicën e gjërave që të transferoheshin në Meksikë për të mbështetur veprën e predikimit. Suki thotë: «Ajo intervistë më bëri të mendoja për synime që kurrë më parë nuk i kisha çuar nëpër mend.» Kur mori vesh se në Filipine kishte shumë nevojë t’u predikohej atyre që flasin gjuhën punjabe, vendosi të shkonte për të ndihmuar, ngaqë është me origjinë nga India. A hasi vështirësi?

Suki tregon: «Nuk e imagjinoja sa e vështirë do të ishte të vendosja ç’të mbaja e ç’të shisja. Për më tepër, lashë apartamentin tim ku kisha jetuar rehat për 13 vjet dhe jetova për njëfarë kohe te të afërmit me valixhet nëpër këmbë. S’ishte e lehtë,  por kjo më ndihmoi të përgatitesha për një jetë më të thjeshtë.» Çfarë vështirësish hasi pasi u transferua në Filipine? «Problemet më të mëdha ishin fobia nga buburrecat e gjëra të tilla dhe malli për shtëpinë. Mësova të mbështetesha te Jehovai si kurrë më parë.» A ia vlejti? Suki buzëqesh dhe përgjigjet: «Jehovai na thotë: ‘Më vini në provë . . . po s’ju derdha një bekim.’ Këto fjalë bëhen më reale për mua kur ndonjë në territor më pyet: ‘A do të kthehesh prapë? Kam shumë pyetje akoma.’ Kënaqem dhe gëzohem pa masë kur mund të ndihmoj njerëzit e etur për të vërtetën!» (Mal. 3:10) Ajo shton: «Faktikisht, gjëja më e vështirë ishte të vendosja të transferohesha. Pas kësaj, ishte fantastike të shihja se si i rregulloi gjërat për mua Jehovai.»

Simi, një vëlla i martuar, tani në fund të të 30-ave, u largua nga Filipinet për një punë shumë fitimprurëse në Lindjen e Mesme. Atje u motivua të vinte në vend të parë në jetë Jehovain falë inkurajimit që mori nga një mbikëqyrës qarkor dhe nga një fjalim që mbajti një anëtar i Trupit Udhëheqës. Simi tha: «Vetëm mendimi se duhej të lija punën më tmerronte.» Prapëseprapë, ai e la punën dhe u kthye në Filipine. Sot, bashkë me gruan, Hajdin, shërbejnë në Davao-del-Sur, në jug të vendit ku ka një territor të paanë në të cilin ka nevojë për lajmëtarë të Mbretërisë. Simi thotë: «Kur kthej kokën pas, them me vete: ‘Shyqyr që kapërceva frikën se mos mbetesha pa punë dhe që vura Jehovain në vendin e parë. Asgjë s’krahasohet me kënaqësinë që ndien kur i jep Jehovait më të mirën!’»

Kur Ramilo dhe Xhulieta, një çift pionierësh në fillim të të 30-ave, morën vesh se një kongregacion vetëm 30 kilometra larg shtëpisë kishte nevojë, ofruan mbështetjen e tyre. Çdo javë, në shi a në diell, bëjnë disa herë vajtje-ardhje me motor që të ndjekin mbledhjet e të marrin pjesë në predikim. Edhe pse s’është kollaj të përshkojnë rrugët gunga-gunga dhe ura të varura, janë të lumtur që kanë zgjeruar shërbimin. Ramilo thotë: «Bashkë drejtojmë 11 studime biblike. Shërbimi ku ka më shumë nevojë kërkon sakrifica, por provojmë kënaqësi të thellë.»—1 Kor. 15:58.

A dëshiron të dish më shumë për shërbimin ku ka më shumë nevojë për lajmëtarë të Mbretërisë në vendin tënd ose jashtë? Nëse po, fol me mbikëqyrësin qarkor, dhe lexo artikullin «A ‘mund të kaloni në Maqedoni’?» në Shërbimi ynë i Mbretërisë, gusht 2011.