Худованд ба инсоният неъмати беҳамто бахшидааст, ки ин дуо мебошад. Ӯ ба мо имконият додааст, ки ба Ӯ гап занем ва ҳиссиёти худро дар дуо баён кунем. Ҳазрати Довуд ба Худо муроҷиат карда гуфт: «Азбаски дуоро мешунавӣ, тамоми навъи башар назди Ту хоҳанд омад» (Забур 64:3). Вале барои он ки Худованд дуоҳои моро шунаваду моро баракат диҳад, мо бояд чӣ тавр дуо гӯем?

Ҳангоми ба Парвардигор дуо гуфтан шумо метавонед «дилҳои худро ба ҳузури Ӯ холӣ кунед» (Забур 61:9). Худо мехоҳад, ки мо ба Ӯ суханонеро, ки дар диламон ҳаст, ҳамонро баён кунем. Ба Худои Қодир дуоҳое писанданд, ки аз сидқи дил гуфта мешаванд.

Худованд унвонҳои зиёд дорад, ба мисли Оллоҳ, Парвардигор, Раҳмон, Карим ва ғайра. Лекин Ӯ танҳо як ном дорад. Худи Ӯ дар Китоби Муқаддас гуфтааст: «Ман Яҳува ҳастам. Исми ман ҳамин аст» (Ишаъё 42:8, Тарҷумаи қадими форсӣ). Номи «Яҳува» дар Навиштаҳои Муқаддас қариб 7000 бор вомехӯрад. Дар замонҳои пеш бисёр пайғамбарон ба Худо бо номаш муроҷиат мекарданд. Масалан, Иброҳим-пайғамбар вақте ҳоло фарзанд надошт, ба Худо илтиҷо карда гуфт: «Эй Худованд Яҳува, маро чӣ хоҳӣ дод, ман бе валад [фарзанд] меравам...» (Ҳастӣ 15:2, Тарҷумаи қадими форсӣ). Мо ҳам бояд ҳангоми дуо гуфтан номи Худо, яъне «Яҳува»-ро истифода барем.

Мо бо кадом забон ба Худо дуо нагӯем, Ӯ фикру ҳиссиёти моро мефаҳмад. Каломи Ӯ моро боварӣ мебахшад, ки «Худо ба ҳама бо як чашм менигарад, ва ҳар кӣ аз Ӯ тарсаду дуруст рафтор кунад, аз кадом халқе набошад, ба Ӯ маъқул аст» (Аъмол 10:34, 35).

Лекин барои баракати Худоро соҳиб шудан, ғайр аз дуо боз баъзе корҳои дигарро кардан муҳим аст. Дар ин бора мо аз мақолаҳои навбатӣ мефаҳмем.