Hayvanbilimciler uzun süredir sülükayaklıların kayalara, iskelelere ve gemi gövdelerine çok sıkı bir şekilde yapışma yeteneğine sahip olduklarının farkındaydı. Bu canlıların yüzeylere yapışmasını sağlayan tutkalın herhangi bir sentetik yapıştırıcıdan çok daha güçlü olduğu bilinir. Ancak çok yakın zaman öncesine kadar sülükayaklıların ıslak yüzeylere nasıl sıkı şekilde yapışabildiği çözülememişti.

 Şunu düşünün: Araştırmalar sonucunda, sülükayaklı larvalarının yüzmeye başladıktan sonra, farklı yüzeyleri deneyerek yapışabileceği en uygun yüzeyi seçtiği keşfedildi. Larvalar en uygun yüzeyi bulduktan sonra iki madde salgılıyor. Bu maddelerden ilki, larvanın yapışacağı yüzeydeki suyu iterek o yüzeyi yapışmaya uygun hale getiren bir tür yağ. Larva, yüzey uygun hale geldikten sonra fosfoprotein adlı proteinlerden oluşan ikinci maddeyi salgılıyor.

 Salgılanan bu iki madde o kadar güçlü bir yapıştırıcı haline geliyor ki, bakteriler bile bu katmanı aşındıramıyor. Bu dayanıklı yapıştırıcı sayesinde sülükayaklılar yaşamları boyunca yapıştıkları yüzeyde kalabiliyorlar.

 Sülükayaklıların bu yapıştırıcıyı üretme süreçlerinin düşünüldüğünden çok daha karmaşık olduğu keşfedildi. Bu süreci keşfeden ekibin bir üyesi şunu söyledi: “Bu, bir yüzeydeki su engelini aşmayı sağlayan doğal ve inanılmaz zekice bir çözüm.” Bu keşif, araştırmacıların su altında kullanılabilecek yapıştırıcılar geliştirmelerine yardım edebilir. Ayrıca tıpta kullanılan implant sistemlerinde ya da elektronik alanında kullanılabilecek biyoyapıştırıcılar üretmelerini sağlayabilir.

 Ne dersiniz? Sülükayaklıların tutkalı evrimle mi oluştu? Yoksa tasarlandı mı?