“İman, ümit edilen şeylerle ilgili güvenceli bir bekleyiş, görülmeyen gerçeklere dair kanıtların açıkça görülmesidir” (İbraniler 11:1, Yeni Dünya Çevirisi).

 “İman, umut edilenlere güvenmek, görünmeyen şeylerin varlığından emin olmaktır” (İbraniler 11:1, Yeni Çeviri).

 Bu ayet, imanın en net tanımını yapan ayettir ve imanın sadece inanmak olmadığını gösterir.

 ‘İman, ümit edilen şeylerle ilgili güvenceli bir bekleyiştir.’ İbraniler 11:1’de “iman” olarak çevrilen kelime, ayetin orijinal dili olan Yunancada güven, itimat ve tam olarak ikna olma düşüncelerini taşır. Böyle bir iman hayallere dayanmaz, ‘güvenceli bir bekleyiştir.’ “Güvenceli bir bekleyiş” a olarak çevrilen Yunanca ifade, “tapu senedi” olarak da çevrilebilir. Böyle bir belge, sahibine güvence veren bir garantidir.

 “İman, . . . . görülmeyen gerçeklere dair kanıtların açıkça görülmesidir.” İman sağlam kanıtlara dayanır. Böyle kanıtlar öyle güçlüdür ki, bizi göremediğimiz bir şeyin bile gerçek olduğuna ikna eder.

 Kutsal Yazılardaki İbraniler kitabı, Elçi Pavlus tarafından birinci yüzyılda Yeruşalim ve çevresinde yaşayan Hıristiyanlara yazılan bir mektuptur. Mektubun bu kısmında Pavlus, imanın öneminden bahseder. Örneğin şöyle der: “İman olmaksızın Tanrı’yı hoşnut etmek olanaksızdır. Tanrı’ya yaklaşan kişi O’nun varlığına ve Kendisini ciddiyetle arayanları ödüllendirdiğine iman etmelidir” (İbraniler 11:6). Pavlus İbraniler 11:1’de imanın tanımını yaptıktan sonra, bu niteliği sergileyen Kutsal Kitaptaki bazı kadın ve erkeklerden söz eder. Onların Tanrı’nın isteğiyle uyumlu davranarak nasıl iman gösterdiklerine değinir (İbraniler 11:4-38).