Kenya’da iki öncü bir eve davet edildi. İçeride, yatakta yatan küçücük bir adamla karşılaşınca çok şaşırdılar. Adamın minik bir gövdesi ve kısacık kolları vardı. Şahitler ona gelecekte ‘topalların geyik gibi sarp yerlere tırmanacağını’ söyleyince adamın yüzünde kocaman bir gülümseme belirdi (İşa. 35:6).

Öncüler şu anda 30’lu yaşlarının sonunda olan Onesmus’un doğuştan cam kemik hastası (osteogenesis imperfekta) olduğunu öğrendiler. Kemikleri o kadar hassastı ki en ufak bir basınçta bile kırılıyordu. Bu hastalığın herhangi bir tedavisi olmadığından Onesmus hayatı boyunca acı çekeceğini ve tekerlekli sandalyeye mahkûm olacağını biliyordu.

Onesmus Kutsal Kitabı incelemeyi kabul etti. Fakat annesi ibadetlere katılmasına karşı çıktı, çünkü bunun yaralanmasına ve daha fazla acı çekmesine yol açacağını düşünüyordu. Bunun üzerine biraderler ibadetleri kaydetti ve Onesmus bu kayıtları evde dinledi. Beş ay inceleme yaptıktan sonra tüm risklere rağmen ibadetlere katılmaya karar verdi.

Peki ibadetlere katılmak Onesmus’un acısını artırdı mı? Aslında tam tersi oldu. Onesmus “Hiç dinmeyen ağrılarım sanki ibadetler sırasında azalıyordu” diyor. Kendini daha iyi hissetmesinin nedeninin yeni ümidi olduğunu düşünüyordu. Onesmus’un annesi oğlunun ruh halindeki değişikliği fark etti ve o kadar mutlu oldu ki o da Kutsal Kitabı incelemeye başladı. Sık sık “Tanrı’ya hizmet etmek oğlumun ilacı” derdi.

Onesmus bir süre sonra müjdeci oldu, vaftiz edildi ve hizmet görevlisi olarak tayin edildi. Bacaklarını ve bir kolunu kullanamamasına rağmen Yehova’ya elinden gelen en iyi şekilde hizmet etmek istiyordu. Öncü yardımcılığı yapmak istese de çekiniyordu. Çünkü her zaman tekerlekli sandalyesini itecek birine ihtiyaç duyacağını biliyordu. Bu kaygısını cemaatteki kardeşlerle paylaşınca kardeşler ona destek olmaya söz verdi. Bu sayede Onesmus öncü yardımcılığı yapabildi.

Onesmus daimi öncü olmak istediğinde de benzer kaygılar duydu. Fakat bir gün günün ayeti ona ihtiyaç duyduğu cesareti verdi. Günün ayetinde Mezmur 34:8’deki şu sözler alıntılanmıştı: “Yehova’nın iyiliğini tadın ve görün.” Onesmus bu ayet üzerinde düşündükten sonra daimi öncü olmaya karar verdi. Şu anda haftada dört gün hizmete çıkan Onesmus’un iyi ilerleyen birkaç Kutsal Kitap tetkiki var. Ayrıca 2010’da Öncülük Hizmeti Kursuna katıldı. Kendisini ilk ziyaret eden biraderlerden birinin kursta eğitmeni olduğunu öğrenince Onesmus çok mutlu oldu!

Onesmus’un anne babası artık hayatta olmasa da cemaatteki kardeşler onun günlük ihtiyaçlarıyla ilgileniyor. Onesmus şu anda sahip olduğu tüm nimetler için Yehova’ya şükrediyor ve ‘hiç kimsenin “Hastayım” demeyeceği’ günleri özlemle bekliyor (İşa. 33:24).