YEHOVA’NIN toplumu için O’nun zengin sofrasından hep birlikte beslenmek her zaman büyük bir sevinç kaynağıdır. Ruhi bir ziyafet için bir araya geldiklerinde hep birlikte yemek yemek sevinçlerini daha da artırır.

Eylül 1919’da Mukaddes Kitap Tetkikçileri Cedar Point’te (Ohio, ABD) 8 günlük bir kongre düzenledi. Delegelerin kalacak yer ve yiyecek ihtiyaçlarını oteller karşılayacaktı, fakat kongreye fazladan binlerce kişi geldi. Bu kalabalıkla baş edemeyen garsonlar hep birlikte işi bıraktı. Çaresiz kalan kafeterya müdürü genç delegelerden yardım edebilecek kimse olup olmadığını sordu ve pek çok kişi gönüllü oldu. Onlardan biri Sadie Green’di. Hemşire şöyle diyor: “Bu ilk garsonluk deneyimimdi, fakat çok güzel zaman geçirdik.”

Sonraki yıllarda kongreler için yapılan kafeterya düzenlemeleri sayesinde çok sayıda gönüllü, iman kardeşlerine hizmet etmenin sevincini tattı. Kardeşlerle birlikte çalışmak birçok gencin kendine ruhi hedefler koymasına da yardım etti. 1937’deki bir kongrede kafeteryada hizmet eden Gladys Bolton isimli hemşire şöyle diyor: “Başka yerlerden kardeşlerle tanıştım ve sorunlarıyla nasıl mücadele ettiklerini dinledim. Kendime öncülük hedefi koymaya ilk o zaman karar verdim.”

Kongreye katılan kardeşlerden Beulah Covey “Kardeşlerin gayreti sayesinde her şey saat gibi tıkır tıkır işliyor” dedi. Ancak bu işin zorlukları da vardı. Angelo Manera 1969’da Los Angeles’taki (California) Dodger Stadyumuna varır varmaz, kafeterya sorumlusu olarak tayin edildiğini öğrendi. “Hayatımdaki en büyük şoklardan birini yaşadım” dedi. Kongre için yapılması gereken hazırlıklar arasında, mutfağa gaz borusu çekebilmek için 400 metre uzunluğunda bir hendek kazmak da vardı!

1982’de Sierra Leone’de, çalışkan gönüllüler önce belirlenmiş alanı temizlemeli, sonra da eldeki malzemelerle kafeteryayı kurmalıydı. 1951’de Frankfurt’ta (Almanya) yaratıcı kardeşler 40 yemek kazanına gerekli buharı sağlamak için bir lokomotif kiraladı. Yemek servis eden kardeşler  saatte 30.000 tabak yemek dağıttı. Kardeşler, bulaşık departmanında çalışan 576 kardeşin yükünü hafifletmek için çatal bıçaklarını yanlarında getirdi. Yangon’da (Myanmar) ise düşünceli aşçılar, başka ülkelerden gelen delegelere servis ettikleri yemeklerde normalden daha az acı baharat kullandı.

1950’de ABD’deki bir kongreye katılan Annie Poggensee için kızgın güneşin altında uzun süre kafeterya kuyruğunda beklemek bir nimet oldu. Hemşire şöyle diyor: “Avrupa’dan gemiyle gelmiş iki hemşirenin sıcak sohbetini dinlemekten kendimi alamadım.” O iki hemşire Yehova’nın bu kongreye katılmalarına nasıl yardım ettiğini anlatıyordu. Annie şöyle diyor: “Orada ikisinden daha mutlusu yoktu. O sıcakta kuyrukta beklemek onlar için hiç sorun değildi.”

Büyük kongrelerin birçoğunda devasa kafeterya çadırları kurulurdu ve bu çadırlara ayakta yemek yenen masalar dizilirdi. Bu masalar kardeşlerin bir an önce yemeklerini yiyip başkalarına yer açmasını sağlardı. Zaten binlerce kişinin öğle arasında yemek yemesi başka nasıl mümkün olabilirdi ki? Şahit olmayan bir kişi “Ne tuhaf bir din. Ayakta yemek yiyorlar” dedi.

Askeri ve sivil yetkililer gördükleri teşkilatlanmadan ve kardeşlerin başarısından çok etkilendi. ABD ordusundan gelen görevliler Yankee Stadyumundaki (New York) kafeteryamızı denetledikten sonra, İngiliz Milli Savunma Bakanlığından Binbaşı Faulkner’e de benzer bir denetleme yapmasını önerdiler. Bunun üzerine binbaşı eşiyle birlikte 1955’te Twickenham’da (İngiltere) yapılan “Muzaffer Krallık” kongresine geldi. Faulkner kafeteryanın sevgi sayesinde işlediğini görebildiğini söyledi.

Onlarca yıl boyunca sevgi dolu gönüllü kardeşler kongrelere katılanlara ucuz ama besleyici yiyecekler sundu. Ancak çoğu zaman bu muazzam iş çok sayıda gönüllünün uzun saatler boyunca çalışmasını gerektiriyordu; hatta bu kardeşler programın bir kısmını veya tamamını kaçırıyordu. Kongre için yapılan yiyecek düzenlemeleri 1970’lerin sonunda birçok yerde basitleştirildi. Sonra 1995’ten itibaren delegelerden yiyeceklerini yanlarında getirmeleri istendi. Bu değişiklik sayesinde, yemek hazırlayan ve servis eden kişiler hem ruhi programdan hem de kardeşlerle birlikte olma fırsatından yararlanabildi. *

İman kardeşlerine canla başla hizmet eden bu kardeşler Yehova’nın gözünde ne kadar değerli olmalı! Bazıları kafeteryada çalıştıkları o güzel günleri özlüyor olabilir. Ancak şundan emin olabiliriz: Kongrelerimizde hâlâ en çok dikkat çeken şey aramızdaki sevgidir (Yuhn. 13:34, 35).