Filipinler’de Pagsanjan kasabasının yakınındaki meşhur şelaleleri birçok turist ziyaret eder. Babam Nardo Leron orada maddi sıkıntı içinde büyüdü. Hükümetin, polisin ve işyerindeki kişilerin yaptığı yolsuzluğu gördükçe sert ve öfkeli biri oldu.

 Sekiz çocuktuk. Anne babam bize bakabilmek için çok çalışıyordu. Dağlarda ürün yetiştiriyorlardı, bu yüzden çok sık uzun süreliğine evden uzak kalıyorlardı. Abim Rodelio ve ben çoğunlukla kendi başımızın çaresine bakmak zorundaydık ve aç kaldığımız çok olurdu. Çocukken pek oyun oynama fırsatımız olmadı. Yedi yaşına gelince çiftlikte çalışmaya başladık. Dağlarda sarp patikalarda yürüyerek hindistan cevizinden oluşan ağır yükler taşırdık. Yük kaldıramayacağımız kadar ağır olursa sürükleyerek götürürdük.

 Babam bize sık sık dayak atardı, ama annemizi dövdüğünü görmek bize çok daha büyük acı verirdi. Onu durdurmaya çalışırdık, ama elimizden hiçbir şey gelmezdi. Büyüyünce babamızı öldürmek için Rodelio’yla gizli bir plan yaptık. Bizi seven bir babamızın olmasını çok isterdim.

 14 yaşına gelince evden ayrıldım, çünkü babamın uyguladığı şiddetten bıkmıştım ve öfkeyle dolmuştum. Bir süre sokaklarda yaşadım. Esrar kullanmaya başladım. Sonra bir teknede çalıştım. Turistleri şelalelere götürüyordum.

 Birkaç yıl sonra Manila’da üniversiteye girdim. Fakat hafta sonları Pagsanjan’a gidip çalışırdım, bu yüzden ders çalışmaya çok vaktim kalmıyordu. Hayatım zorluklarla dolu ve amaçsızdı. Artık esrar kaygılarımı hafifletmeye yetmiyordu. Metamfetamin, kokain ve eroin kullanmaya başladım. Uyuşturucu kullanımı genelde cinsel ahlaksızlığa da yol açar. Çevremde yoksulluk, adaletsizlik ve acı vardı. Yönetimden nefret ediyordum ve sıkıntılarımdan onu sorumlu tutuyordum. Tanrı’ya “Hayat neden böyle?” diye sorardım. Farklı dinleri araştırdım, ama hiçbirinde sorularıma cevap bulamadım. Daha çok uyuşturucu kullanarak umutsuzluğumu bastırmaya çalıştım.

 1972’de Filipinler’deki öğrenciler hükümete karşı protestolar düzenledi. Protestoların birine ben de katıldım, fakat göstericiler şiddete başvurdu ve birçok kişi tutuklandı. Birkaç ay sonra da tüm ülkede sıkıyönetim ilan edildi.

 İsyana katıldığım için yetkililerden kaçıyordum, bu yüzden yeniden sokakta yaşamaya başladım. Uyuşturucu alabilmek için hırsızlık yapmaya başladım. Ayrıca zenginlerle ve yabancılarla para karşılığında ahlaksızlık yapıyordum. Hayatta kalıp kalmayacağım umurumda değildi.

 Bu arada annem ve erkek kardeşim Yehova’nın Şahitleriyle Kutsal Kitabı incelemeye başlamış. Babam öfkeden deliye dönmüş ve yayınlarını yakmış. Ama ikisi de tahammül etmiş ve vaftiz edilmiş.

 Bir gün bir Şahit babamla Kutsal Kitabın verdiği ümit hakkında konuşmuş ve gelecekte tüm dünyada gerçek adaletin sağlanacağını anlatmış (Mezmur 72:12-14). Bu ümit babama o kadar çekici gelmiş ki, bunu araştırmaya karar vermiş. Kutsal Kitaptaki adil bir yönetimle ilgili vaatleri araştırırken, Tanrı’nın kocalardan ve babalardan ne talep ettiğini de öğrenmiş (Efesoslular 5:28; 6:4). Kısa bir süre sonra hem babam hem diğer kardeşlerim Yehova’nın Şahidi olmuşlar. Ama ben evden uzaktaydım ve tüm bu olup bitenlerden habersizdim.

 1978’de Avustralya’ya taşındım. Fakat bu rahat ve zengin ülkede bile huzur bulamadım. Alkol ve uyuşturucu kullanmaya devam ettim. Aynı yıl içinde Yehova’nın Şahitleri beni ziyaret etti. Kutsal Kitaptan barış dolu bir dünyayla ilgili gösterdikleri ayetler hoşuma gitse de onlarla görüşmekten çekindim.

 Kısa bir süre sonra birkaç haftalığına Filipinler’e döndüm. Kardeşlerim babamın daha iyi biri olmak için çok çaba gösterdiğini söyledi, fakat yüreğim o kadar acı doluydu ki babamla görüşmek istemedim.

 Oradayken küçük kız kardeşim Kutsal Kitaptan yaşamın neden bu kadar acı ve adaletsizlikle dolu olduğunu açıkladı. Genç ve tecrübesiz bir kızın tüm sorularımı cevaplayabildiğini görmek beni hayrete düşürdü. Gitmeden önce babam bana Yeryüzündeki Cennette Ebediyen Yaşayabilirsiniz kitabını verdi. a Bana şöyle dedi: “Kaçma artık. Bu kitap aradığını bulmana yardım edecek.” Avustralya’ya dönünce Yehova’nın Şahitlerini bulmamı söyledi.

 Babamı dinleyip Brisbane’deki evimin yakınlarında Yehova’nın Şahitlerinin bir İbadet Salonunu buldum. Kutsal Kitabı düzenli olarak incelemeyi kabul ettim. Daniel 7. bölüm ve İşaya 9. bölümden gelecekte dünyada hüküm sürecek Tanrı’nın yönetiminde yolsuzluğun izi bile olmayacağını gördüm. Yeryüzünün bir cennete dönüşeceğini öğrendim. Tanrı’nın beni kabul etmesini istiyordum, fakat bunun için duygularımı kontrol etmem, uyuşturucu ve alkol bağımlılığından kurtulmam ve ahlaksız yaşam tarzımı değiştirmem gerektiğini fark ettim. Birlikte yaşadığım kızdan ayrıldım. İçkiyi ve uyuşturucuyu bıraktım. Yehova’ya güvenim arttıkça, yaşamımda başka değişiklikler de yapabilmek için O’ndan yardım dilemeye başladım.

 Yavaş yavaş, Kutsal Kitap bilgisini alan birinin gerçekten değişebileceğini anladım. Kutsal Kitap çaba gösterirsek ‘yeni bir kişilik’ giyebileceğimizi söyler (Koloseliler 3:9, 10). Babamın değiştiğine dair duyduklarım gerçekten doğru olabilirdi. Öfke ve düşmanlık beslemektense, onunla barışmak istiyordum. Sonunda babamı bağışlayabildim. Çocukluğumdan beri beslediğim nefreti yüreğimden söktüm.

 Gençken sık sık başkalarının peşine takılıp çok kötü ve zararlı şeyler yaptım. Kutsal Kitabın sözleri benim yaşamımda tam olarak yerine geldi: Kötü arkadaşlar yüzünden yoldan çıktım (1. Korintoslular 15:33). Fakat şimdi Yehova’nın Şahitleri arasında güvenebileceğim dostlarım var. Onlar daha iyi biri olmama yardım etti. Harika eşim Loretta’yla da orada tanıştım. Şimdi onunla birlikte başkalarına Kutsal Kitaptan nasıl yarar görebileceklerini öğretiyoruz.

 Babamın Kutsal Kitap sayesinde hiç ummadığım şekilde bambaşka birine dönüştüğünü gördüm. Anneme sevgiyle davranıyordu, yumuşak başlı ve barışçı biri olmuştu. 1987’de vaftiz edilerek Yehova’nın Şahidi oldum. Sonra babamla görüştüm ve o zaman hayatımda ilk kez bana sarıldı!

 35 yıldan uzun bir süre babam ve annem Kutsal Kitaptaki ümidi başkalarıyla paylaştılar. Babam çalışkan ve şefkatli biri oldu. Başkalarına her zaman yardım etmeye hazırdı. O süre boyunca ona saygı duymayı ve onu sevmeyi öğrendim. Onun oğlu olduğum için gurur duyuyordum. 2016’da hayata gözlerini yumdu, ama onu özlemle hatırlıyorum. Kutsal Kitap ilkelerini uygulayınca ikimizin de kişiliğimizde büyük değişiklikler yaptığımızı biliyorum. Artık içimde beni yiyip bitiren nefretin izi bile yok. Gökteki Babamı, Yehova Tanrı’yı tanıdığım için minnettarım. Yakında O tüm ailelerin sıkıntılarına son verecek.